Γιάννης Νιάρρος: «Είμαι αρκετά καταθλιπτικός»

Ο νεαρός ηθοποιός μίλησε για τους ρόλους του και εξήγησε γιατί είναι καταθλιπτικός.

«Δεν έχω ελεύθερο χρόνο στη ζωή μου. Και όσον έχω τον χρησιμοποιώ για να τελειοποιήσω τους ρόλους μου, να ηρεμώ παίζοντας πιάνο και να ξεκουράζω το σώμα μου», λέει ο Γιάννης Νιάρρος που παίζει στο «Στέλλα κοιμήσου», στο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» και κάνει το μουσικό stand up «Life Before Grammy’s».

Συνήθισε να μην έχει ελεύθερο χρόνο εξαιτίας της υποκριτικής ή αισθάνεται τόσο ευτυχισμένος πάνω στη σκηνή που δεν τον πειράζει;

«Αυτή η δουλειά δεν έχει ωράριο και ουσιαστικά δεν τελειώνει ποτέ. Το θέατρο με κάνενα να, νιώθω καλά όταν βρίσκω τρόπο να το κάνω με τη δική μου αισθητική. Μου αποσπά το μυαλό από άλλα αναπάντητα ερωτήματα πού κουβαλάω. Εκεί καταφέρνω να εξελίσσομαι, ωστόσο δεν έχω καταφέρει το ίδιο στις προσωπικές μου σχέσεις ή στο θέμα της προσωπικής αυτοεκτίμησης».

Για τις ανάγκες του ρόλου σας στην παράσταση «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» προσεγγίσατε και προσπαθήσατε να μιλήσετε με κάποιο αυτιστικό παιδί;

«Ναι. Είναι ένα συγκλονιστικό έργο βασισμένο σε ένα αριστουργηματικό βιβλίο. Ο ρόλος μου, ο Κρίστοφερ, δεν είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο αλλά συγκροτείται από ένα συνονθύλευμα παιδιών στο φάσμα του αυτισμού. Γνώρισα ένα παιδί με το οποίο και συζητήσαμε για την παράσταση για να μου εξηγήσει πώς αντιλαμβάνεται το έργο. Με βοήθησε να από-. δώσω ιόν ρόλο. Ο Κρίστοφερ είναι ένα σύμβολο. Λέει πάντα την αλήθεια. Δεν κοιτάει ποτέ στα μάτια τον συνομιλητή του. Κάθε ρόλο για να τον κάνεις δικό σου πρέπει να τον γεμίσεις με σταθερές και αλήθεια. Αυτό το παιδί δεν θέλει να το ακουμπούν και δεν του αρέσουν οι κοινωνικές επαφές. Αυτά υιοθέτησα»

Και ο Γιωργάκης του «Στέλλα κοιμήσου» είναι επίσης θωρακισμένος στον δικό του κόσμο

«Πίνει μπάφους. Έχει την ψυχολογία του ευνουχισμένου. Κλείστηκε στο δικό του σύμπαν. Με ρώτησε ο Οικονομίδης: «Τι θα έκανες εσύ αν ήταν η οικογένειά σου τόσο αρρωστημένης» και έβγαλα τη δική μου αλήθεια. Επειδή δεν μπορώ την ένταση και παίρνω απόσταση, έβαλα τον Γιωργάκη την ώρα της σύγκρουσης να είναι αλλού. Τον έκανα κυνικό επειδή είμαι έτσι. Είναι ο πιο τραγικός χαρακτήρας της παράστασης επειδή δεν τον νοιάζει τίποτα και δεν έχει κάτι να ελπίζει»

Γιατί οι σκηνοθέτες σου δίνουν πάντα τους πιο σκοτεινούς χαρακτήρες;

«Είμαι αρκετά καταθληπτικός. Ουσιαστικά δεν είχε σχέση με τέτοιου είδους χαρακτήρες όταν μπήκα στο θέατρο. Ήθελα να κάνω τους άλλους να γελούν. Κι έτσι έγινα κυνικός. Όταν κάνεις αστείο με κάτι τραγικό φαίνεται σαν να είσαι σε έναν δικό σου κόσμο. Ίσως κάποιοι να σε αποκαλέσουν αναίσθητο. Αλλά είναι ουσιαστικά η συνειδητοποίηση της ματαιότητας. Είμαι τυχερός που παίζω αυτούς τους ρόλους. Για να αποδώσεις χαρακτήρες όπως ο Ρασκόλνικοφ του «Έγκλημα και τιμωρία» χρειάζεται αλαζονεία και ναρκισισμός. Να κουβαλάς το κλισέ του θεάτρου ότι πρέπει να αγαπάς τους κακούς χαρακτήρες γιατί ουσιαστικά είσαι εσύ πάνω στη σκηνή εκείνη τη στιγμή. Αυτούς τους χαρακτήρες τους προσεγγίζω πάντα πιστεύοντας ότι είναι κατά βάθος καλοί»

Πού βασίζεις τον ισχυρισμό σου ότι είσαι καταθλιπτικός;

«Δεν είμαι ιδιαίτερα ενθουσιώδης. Όλος μου ο ενθουσιασμός διοχετεύεται στην τέχνη και το πιάνο μου. Αυτό με απομακρύνει από άλλα πράγματα. Είναι εγωκεντρικό, αλλά στη δουλειά μου με την καθημερινή έκθεση πρέπει να νιώθω σημαντικός πάνω στη σκηνή. Και όταν κατεβαίνω από τη σκηνή να μη νιώθω σημαντικός. Η δουλειά μου είναι να λέω ψέματα στον εαυτό μου και να προκαλώ μια αντίδραση στο μυαλό και στο σώμα μου. Ταυτίζομαι πλασματικά με μια συνθήκη. Αλλά δουλεύοντας στο θέατρο συνειδητοποιείς ότι και στη ζωή όλα είναι μάταια, μικροί θάνατοι. Νιώθεις ότι τίποτα δεν έχει σημασία. Σκέψου ότι αν σε κερατώσει ο σύντροφός σου ασυνείδητα νιώθεις προδομένος. Πέντε χρόνια μετά, πιο ψύχραιμα, όταν έχεις απομακρυνθεί από την κατάσταση, νιώθεις χαζός με την αντίδρασή σου. Καθημερινά αναρωτιέμαι τι νιώθω, γιατί το νιώθω, πως το νιώθω. Είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Μας το μαθαίνουν στη σχολή. Στο θέατρο πρέπει να παρατηρούμε χωρίς πραγματική εμπλοκή. Στη ζωή ψάχνω να ισορροπήσω. Παίζω τζαζ στο πιάνο. Είναι μοναχικό. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημά μου. Όταν χάνω τα λογικά μου σε πρόβες και πάνω στη σκηνή σκέφτομαι να γυρι΄σω πίσω στο σπίτι και να παίξω πιάνο» εξήγησε στο Gala.