Μανώλης Δεστούνης: «Αν ήμουν έξυπνος, θα έπαιρνα ένα θέατρο και θα ήμουν άρχοντας»

«Η αγάπη του κόσμου είναι η περιουσία μου. Αυτή είναι η προίκα μου. Με βλέπουν στον δρόμο και μου χαμογελάνε. Κι ενώ έχω κάνει 150 ταινίες, με θυμούνται από την ταινία «Η κόμισσα της Κέρκυρας» με την Ρένα Βλαχοπούλου. Ακόμα και σήμερα περπατώ στον δρόμο και με ρωτάνε «Τι έγινε; Τα πήγες τα λουλούδια;» Τον οφείλω αποκλειστικά στον αξέχαστο Αλέκο Σακελλάριο που αγαπούσα πολύ. Με φώναζε και στο θέατρο που έκανε δουλειές και τον έβγαζα ασπροπροσωπο. 'Ήμασταν φιλαράκια, αλλά ο σεβασμός δεν έπαυε να υπάρχει».», είπε ο ηθοποιός σε συνέντευξη που έδωσε.

Ο Μιχάλης Δεστούνης αναφέρθηκε και στη συνεργασία του με τον Αλέκο Σακελλάριο λέγοντας χαρακτηριστικά: «Με είχε καλέσει για μια δουλειά που θα ανέβαζε στο «Ρεξ». Αλλά επειδή είχα; μια υποχρέωση, την ταινία «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση», με τον Βέγγο, όπου έκανα τον Γερμανό τον παρακάλεσα να με απαλλάξει. Το, ίδιο καλοκαίρι έγιναν τα γυρίσματα της «Κόμισσας της Κέρκυρας» και με φώναξε εκεί. Του είπα ότι είναι μέγιστος και μου απάντησε πως δεν είναι ανθρωπάκι. Έξι μήνες πριν πεθάνει, πήγα σπίτι του και μου αφιέρωσε ένα σκίτσο του με τα λόγια «Στον Μανώλη μου που τόσο αγαπάω». Αυτό το σκίτσο είναι για μένα ιερό κειμήλιο. Ο δεύτερος ρόλος που θυμούνται είναι ο Μπόζο ο κλόουν, το τσίρκο που έκανα για τα παιδιά, 1973-1976. Έκανα πολύ θέατρο και ήμουν τυχερός γιατί με αγάπησαν οι δάσκαλοι μου και ήταν το πάνθεον του ελληνικού θεάτρου. Μίμης Φαπόπουλος, Ελένη Χατζηαργύρη, Νίκος Τζόγιας, Τίτος Βανδής, Αγάπη Ευαγγελίδη. Με βοήθησαν όλοι πολύ και βγήκα:σιο θέατρο προκαγοϊνιστής. Βγήκα με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου που τον είχα δάσκαλο στο σανίδι, Ήμασταν μαζί 1965-1970 στο θέατρο Γκλόρια και ανεβάσαμε 10 ή 12 παραστάσεις. Μου έδινε μεγάλους ρόλους και μου έλεγε «Εσύ, μια μέρα θα μας φας».

Αν και είχε παίξει σε πολλές ταινίες και θεατρικά έργα δεν έκανε ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο.

«Δεν έκανα πρωταγωνιστικό μπαμ και το λέγανε πάρα πολλοί. Όπως ο Ρηγοπούλας και ο Ορέστης Λάσκος. Ξεκίνησα με «μπαμ», αλλά έκανα λάθη. Μου άρεσε η ζωή, τα ταξίδια, ο ποδόγυρος. Κοιτούσα να περνάω καλά και πολέμησα την καριέρα μου. Ήμουν και άτυχος όμως. Όταν ξεκίνησα να κάνω ταινίες το 1970-72, έπαθε ολική καθίζηση ο κινηματογράφος. Τότε που είχα λεφτά, αν ήμουν έξυπνος, θα έπαιρνα ένα θέατρο και θα ήμουν τώρα άρχοντας», λέει στο περιοδικό Χάι