Μπέττυ Αρβανίτη: «Δεν θέλω να με λένε κυρία, σιχαίνομαι τον όρο!»

Η ζωή της δεν διαφέρει πολύ απο τις εμβληματικές, γεμάτες αντιθέσεις και σαγήνη, ηρωίδες που έχει υποδυθεί πρώτα στον κινηματογράφο αλλά και τα τελευταία σαράντα
χρόνια στο θέατρο.
Η Μπέττυ Αρβανίτη αποκαλύπτεται στο People.

Το θέατρο της οδού Κεφαλληνίας

«Δεν μπορώ να πω πως κι εγώ ως άνθρωπος δεν έχω κάνει παραχωρήσεις. Αλλά έχω κάνει όσο το δυνατόν λιγότερες. Καμιά φορά αναγκάζεσαι να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου γιατί συντρέχουν πρακτικά ζητήματα. Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από αυτό. Αλλά, αν θέλεις, ο λόγος που έβαλα όλη μου την επιθυμία και όλη μου την προσπάθεια σε αυτό τον χώρο ήταν ακριβώς για να φτάσω στο σημείο να μην χρειάζεται να κάνω παραχωρήσεις. Εδώ μέσα είναι ό,τι έχω καταφέρει στην πορεία μου. Μέχρι να δημιουργηθεί το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας έμπαινα σε όνειρα άλλων. Με διάλεγαν οι άλλοι, πώς το λένε; Ξέρω όμως ότι για να εκτεθείς, πρέπει να υπηρετήσεις και κάτι που εσύ πιστεύεις. Λένε όλοι «το καλό θέατρο». Τι θα πει «καλό θέατρο»; Ο καθένας το έχει κάπως συγκεκριμένο στο μυαλό του. Μέσα σε αυτόν εδώ τον χώρο εκθέτω τόσα χρόνια αυτό που θεωρώ εγώ «καλό θέατρο». Από την άλλη, τον τίτλο «κυρία του θεάτρου», όχι, δεν τον δέχομαι. Και σας παρακαλώ μη με λέτε έτσι. Ούτε σκέτο «κυρία» δεν είμαι. Σιχαίνομαι τον όρο».

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ

«Είναι ένα έργο ανατριχιαστικά επίκαιρο. Παρατηρώ πως σε όλη την Ευρώπη υπάρχει αυτή τη στιγμή μια τάση προς την άκρα δεξιά. Με ξεπερνά αυτή η τάση, δεν μπορώ να την εξηγήσω. Νομίζω ότι όλο αυτό ξεκινά από κάποιον προσωπικό φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται να ανοιχτούν, να δεχτούν νέες ιδέες, έχουν την ανάγκη να συντηρήσουν παλιά πρότυπα. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχουμε τόσο μίσος μέσα μας. Φόβο έχουμε. Και οι ήρωες αυτού του έργου είναι τραγικά φοβισμένα πλάσματα. Κανένας άνθρωπος που δεν είναι φοβισμένος δεν θα μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί. Και το πιο τραγικό όλων είναι πως οι άνθρωποι δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ότι έχουμε μια κοινή μοίρα. Γεννιόμαστε- μεγαλώνουμε - πεθαίνουμε. Δεν το συνειδητοποιούμε εύκολα αυτό. Μονάχα κλεινόμαστε σε ένα καβούκι και δεν ζούμε τίποτα. Προσπαθούμε να συντηρήσουμε με νύχια και με δόντια αυτά που ήδη έχουμε. Και στο έργο, οι ήρωες κλείνουν τις κουρτίνες. Έχουν κάνει μια μυστική συμφωνία και όλα μένουν μεταξύ τους. Η χειρότερη όλων, όμως, είναι η ηρωίδα που παίζω. Γιατί συντηρεί όλο αυτό το κακό. Αυτή είναι η νοοτροπία του μικροαστού, το να μην αντιδρά».

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

«Σχέδια για το μέλλον δεν κάνω. Ξέρω, όμως, τι με κάνει να νιώθω ευτυχή και αυτό είναι το κολύμπι. Έχω αθεράπευτη αγάπη στη θάλασσα. Στις διακοπές μου κολυμπάω ένα δίωρο την ημέρα. Εξοχικό δεν απόκτησα γιατί ήθελα πάντα να φεύγω. Μου αρέσει να πηγαίνω σε διάφορα νησιά. Πέρσι το καλοκαίρι, για παράδειγμα, έκανα διακοπές Μάνη, την Τήλο και τη Χάλκη. Ωραία τα εξοχικά αλλά σε εγκλωβίζουν. Η αγάπη για το κολύμπι μετρά πολλά χρόνια τώρα. Κολυμπούσα από ενός έτους, μαζί με τον πατέρα μου. Μεγαλώνοντας με πήγε στην πισίνα, στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Γράφτηκα στον Παναθηναϊκό. Με γράψανε δηλαδή οι γονείς μου.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 4 PHOTOS