Έμιλυ Κολιανδρή: «Βιώνω με άγχος και φόβο την επάνοδο στην καθημερινότητα»

Σε συνέντευξή της η Έμιλυ Κολιανδρή στο Tv Κους Κους η Έμιλυ Κολιανδρή που υποδύεται την Ηλέκτρα στο «Έρωτας Μετά» αποκαλύπτει τους φόβους της για τη νέα πραγματικότητα που ξημέρωσε.

Πώς πέρασες το διάστημα της καραντίνας; Πώς ένιωσες με αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση;
Ολο αυτό με βρήκε σε μια χρονιά που δούλευα πάρα πολύ, ίσως περισσότερο από ποτέ. Είχα γυρίσματα, έκανα πρόβες, έλειπα όλη τη μέρα από το σπίτι, ένιωθα τύψεις που έλειπα από τα παιδιά μου τόσο πολύ. Στο πικ της δουλειάς, λοιπόν, έγινε όλο αυτό και υποχρεωτικά σταμάτησαν τα πάντα. Στην αρχή έμοιαζε βίαιο, υπήρχε φόβος για το άγνωστο. Περνώντας οι μέρες, μένοντας σπίτι, βλέποντας ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απειλητικά στη χώρα μας σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, όλο αυτό άρχισε να κυλά όμορφα. Περνούσαμε δημιουργικό χρόνο σαν οικογένεια, όπως όλοι νομίζω. Αυτός ο χρόνος έκανε πολύ καλό, κυρίως στα παιδιά, αλλά και σε εμάς. Αναθεωρήσαμε πράγματα, είδαμε τι είναι το σημαντικό, είδαμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, από τη δουλειά μέχρι μια απλή έξοδο. Από την άλλη, βέβαια, σκέφτομαι ότι έπρεπε να γίνει αυτό το τρομερό για να κατανοήσουμε τις αξίες, για να τις επαναφέρουμε στο μυαλό μας.

Το μέλλον πώς το βλέπεις;Το επάγγελμά σας πλήττεται σοβαρό λόγω της κατάστασης με την πανδημία.
Βιώνω με άγχος και φόβο την επάνοδο στην καθημερινότητα, θα είναι μία διαφορετική ζωή από εδώ και στο εξής, ειδικά για το επόμενο διάστημα. Δεν είναι κανονικό, βλέπεις, το να σκέφτεσαι πόσο μακριά πρέπει να απέχεις από τον άλλον, τι απόσταση πρέπει να κρατάς από τον φίλο, τον συνάδελφο... Πιάνω τον εαυτό μου να είμαι στο σούπερ μάρκετ και να μη νιώθω καλά με τον κόσμο τριγύρω μου. Σκέφτομαι πώς θα είναι τα πράγματα και στη δική μας δουλειά, που έχει να κάνει με την επαφή, τι θα συμβεί με το θέατρο. Το θέατρο χωρίς κοινό είναι νεκρό. Η ζωντανή εμπειρία παρακολούθησης μιας παράστασης δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα. Νιώθω ότι οι τελευταίοι που θα επανέλθουμε είμαστε εμείς οι καλλιτέχνες. Γι’ αυτό, οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να ξεχαστούν, πρέπει να αποζημιωθούν, να στηριχτούν.

Οπότε το άγχος κυριαρχεί;
Είναι έντονο. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες ζούμε από τη δουλειά μας, δεν είμαστε χομπίστες, παίρνουμε τα λεφτά και πληρώνουμε το ρεύμα, το νοίκι μας. Οπότε υπάρχει ανασφάλεια. Πρέπει να σκεφτούμε πώς θα υπάρξει δημιουργία με άλλους τρόπους, όχι μόνο με βιντεοσκοπημένες παραστάσεις. Βέβαια, σε δύσκολες περιόδους ανθεί η τέχνη και αυτό είναι σπουδαίο. Είμαι αισιόδοξη όταν σκέφτομαι αυτό.

Ποια είναι η γνώμη σου για το κίνημα που έχει δημιουργηΘεί, το «Support Art Workers»;
Δεν υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο που να καλύπτει έναν άνθρωπο-ηθοποιό, που έδωσε το χέρι του με έναν παραγωγό, πριν μήνες, προκειμένου να γίνει μία παράσταση το καλοκαίρι. Οπότε είναι δύσκολο να διασφαλιστούν τα όρια, η δουλειά μας. Ολη αυτή η προσπάθεια λοιπόν που έχει γίνει από τους ανθρώπους του κινήματος καλύπτει πολλούς από εμάς. Αν θες τη γνώμη μου, όλο αυτό πρέπει να γίνει αρχή για να ξεκινήσει και μία συζήτηση για το πώς μπορούμε να προστατευόμαστε κι εμείς νομικά. Η δουλειά μας είναι στον αέρα, όχι μόνο τώρα λόγω κορονοϊού, ανέκαθεν.