Βάσια Παναγοπούλου: «Εδώ κι 9 μήνες ήρθε το χάος»

Η ίδια μίλησε για το πόσο εύκολη είναι η σχέση της με τους συναδέλφους της όταν έχει… ρόλο αφεντικού, για την αδικία -όπως τη χαρακτήρισε- να τη διαγράψουν από το Σωματείο ηθοποιών επειδή κάνει παραγωγή, αλλά και για το πως πιστεύει ότι θα μας βρει η επόμενη μέρα.

-Είναι εύκολο για σένα που είσαι ηθοποιός να είσαι επιχειρηματίας ταυτόχρονα; Μπορείς να λειτουργείς αμερόληπτα, δίκαια, όταν μπαίνει στη μέση το οικονομικό;
Πάντα ήταν αρχή μου, να μην κάνω αυτά που δεν θέλω να μου κάνουν.

-Πόσο εύκολο είναι αυτό με τους συναδέλφους σου, όταν έχεις τον... ρόλο του αφεντικού;
Είναι εύκολη η σχέση. Εγώ, όπως κι άλλοι συνάδελφοι μου που ασχολούμαστε με τις παραγωγές, αυτή τη στιγμή δεν ανήκουμε στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, γιατί δεν μας δέχεται με τη διπλή ιδιότητα μας. Γνωρίζω, κι από τον Γρηγόρη Βαλτινό, που μας έχουν διαγράψει από το Σωματείο, γιατί κάνουμε και παραγωγή.

-Αυτό είναι δίκαιο;
Αυτό είναι πολύ άδικο, είναι παρανοϊκό, καθώς η αστυνομική μου ταυτότητα λέει ότι είμαι ηθοποιός... Και ηθοποιός είμαι. Αν ένας ηθοποιός αποφασίζει να γίνει και θεατρικός παραγωγός, δεν σημαίνει αυτομάτως, ότι δρα εναντίον των συναδέλφων του, το αντίθετο, έχει μεγαλύτερη έννοια και φιλότιμο στο ν' αναγνωρίζει τα προβλήματα τους, δεν βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Ελπίζω ότι αυτό θα διορθωθεί κάποια στιγμή, για να υπάρχει μια ίση μεταχείριση.

-Από πού ορμώμενη, ξεκινώντας από τα 18 σου, είχες την "πολυτέλεια" να "χτυπήσεις το χέρι το τραπέζι" και ν' αντισταθείς μη κάνοντας εκπτώσεις;
Τα χρήματα που έβγαλα από τη δουλειά μου και που πέρασαν από τα χέρια μου, δεν τα έκανα ούτε οικόπεδα, ούτε διαμερίσματα, τα έκανα θέατρο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχω σταματήσει να δουλεύω και να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Κανείς μας δεν είχε την πολυτέλεια να είναι 9 μήνες κλειστός, από τον Μάρτη και να συνεχίζει να προσπαθεί, γιατί από το κράτος δεν έχουμε δει ουσιαστική βοήθεια. Μπορεί να ακούμε επιδόματα, αλλά σημασία έχει όχι τι ακούσαμε, άλλα τι πήραμε. Δεν είναι θέμα πολυτέλειας να πεις: "Μένω σωστός στις αρχές μου", αλλά θέμα συνείδησης, απόφασης και συνέπειας σε μια πορεία που έχεις αποφασίσει ότι θα κρατήσεις στη ζωή σου ως άνθρωπος κι ως επαγγελματίας.

-Ποιο είναι το κέρδος σου τελικά;
Μέχρι πριν την πανδημία, είχαμε καταφέρει εγώ κι οι συνεργάτες μου να κάνουμε αυτό που θέλαμε, για το θέατρο "Χυτήριο", που από το 2012 μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να έχει το στίγμα του, να έχει προτείνει ένα καινούργιο μοντέλο, με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, περισσότερες παραστάσεις και να είναι μια βιώσιμη επιχείρηση, να πληρώνουμε τα έξοδα μας και να ζούμε κι εμείς. Εδώ κι 9 μήνες ήρθε το χάος. Πιστεύω ότι θα μας πάει έναν χρόνο αυτή η ιστορία, όπου θα είμαστε ουσιαστικά ανενεργοί. Εμείς συνεχίζουμε κανονικά, ακάθεκτοι, να ετοιμαζόμαστε, με δύο θεατρικά, το "Κι εγώ σ' αγαπώ", και την καινούργια παραγωγή, "Ανθισμένες μανόλιες", δεν παρατάμε τα σχέδια μας.

-Πώς πιστεύεις ότι θα μας βρει η "Επόμενη μέρα";
Το θέατρο είναι μια από τις περιπτώσεις εργαζόμενων που δέχτηκε ίσως το πιο άγριο σφυροκόπημα διεθνώς. Η διαφορά μας με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ήταν ότι εκεί υπήρχε ένα κράτος που ήταν πραγματικά συμπαραστάτης, δίπλα τους, εδώ αντιμετωπιζόμαστε σαν να είμαστε οι μη απαραίτητοι, γι' αυτό και είμαστε πάντα οι πρώτοι που κλείνουν, εκείνοι που μπορεί ο άλλος να ζήσει χωρίς αυτούς. Τώρα, στην καραντίνα, θ' ακούσουμε μουσική στο σπίτι, τραγούδια, θα δούμε ταινίες στην τηλεόραση που παίζουν ηθοποιοί... Άρα είμαστε εντελώς απαραίτητοι, πραγματικά. Δεν είμαστε μια χώρα, όπως η Μεγάλη Βρετανία, που ο πολιτισμός της και το θέατρο της είναι μεγάλες και εξαγώγιμες δυνάμεις εμπορικά. Οφείλει το κράτος να μας προστατέψει. Σαφώς υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να γίνει ό,τι ακριβώς υποδεικνύουν οι επιστήμονες, που είναι οι μόνοι ειδικοί για να μιλάνε.

-Αν αυτή τη στιγμή τα θέατρα έμεναν ανοιχτά, θεωρείς ότι θα υπήρχε προσέλευση κόσμου;
Είναι επικίνδυνο να πούμε τι θα έπρεπε να μείνει ανοιχτό και τι όχι, γιατί με τόσες αηδίες, αρλούμπες κι αερολογίες που έχω ακούσει, δεν θέλω να έχω άποψη, παρά μόνο αυτή που υποδεικνύουν οι ειδικοί. Ο κόσμος, το κοινό, γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχει θέατρο, απέδειξε το καλοκαίρι, ότι είχε ανάγκη να βγει, να παρακολουθήσει παραστάσεις, κι όσοι πήγαν είδαν ότι τηρήθηκαν όλοι οι κανόνες. Δεν βρέθηκε ποτέ κανένα κρούσμα, όπως στα σχολεία που κάθε μέρα ακούμε να βρίσκονται κρούσματα παιδιών. Ειλικρινά κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω, να μη στείλω τα παιδιά μου στο σχολείο, να μείνουν από απουσίες;, είπε στο Λοιπόν.