Μελέτης Ηλίας - Θέμις Βουτσινά: Η κρίση πανικού και η ψυχοθεραπεία

Το ζευγάρι σε πρόσφατη κοινή του συνέντευξη μίλησε για το πόσο άλλαξε η ζωή τους μετά το ερχομό του πρώτου τους παιδιού, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν αλλά και για την ψυχοθεραπεία.

Πώς νιώσατε όταν ήρθε η Κοραλλένια στη ζωή σας;
Θ.Β.: Η περίοδος της εγκυμοσύνης είχε πολλές δυσκολίες. Όταν γέννησα, αισθάνθηκα ότι δεν υπήρχε δυνατότερη στιγμή στη ζωή μου. Τα παιδιά όμως ανανεώνουν αυτό το συναίσθημα κάθε μέρα που περνά. Είναι ένα θαύμα η γέννα.

Μ.Η.: Εγώ, που πάλι είχα φύγει από πρόβα, ήμουν σοκαρισμένος. Ήμουν μαζί της κατά τη διάρκεια της γέννας, παρόλο που έγινε με καισαρική και δεν επιτρέπεται η παρουσία του πατέρα.

Θ.Β.: Με βοήθησε πολύ το ότι ο Μελέτης ήταν μαζί μου στη γέννα γιατί έπαθα κρίση πανικού και ήταν σημαντικότατη η θέση του δίπλα μου. Για να προκληθούν οι πόνοι, μου δόθηκε μια ορμόνη στην οποία δεν αντέδρασε καλά ο οργανισμός μου. Στη συνέχεια δεν μπορούσαν να μου κάνουν ούτε επισκληρίδιου. Οπότε, είχα και τους πόνους ενός άτακτου τοκετού και την αντίδραση του οργανισμού.

Μ.Η.: Όταν έπαθε κρίση πανικού, φοβήθηκα. Ωστόσο το γεγονός ότι ήμασταν μαζί ήταν πολύ σημαντικό και για μας αλλά και για το γιατρό. Είναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα για έναν μπαμπά όταν του πηγαίνουν το μωράκι μετά τη γέννα φασκιωμένο και καθαρό από το να το βλέπει να βγαίνει μέσα στα αίματα και να του βάζουν σωληνάκια στη μύτη. Βίωνα ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων -έντονη χαρά, αγωνία, αγάπη-, κυρίως όμως ήμουν σοκαρισμένος. Δεν μπορούσα ούτε να γελάσω ούτε να κλάψω.

Πώς αισθανόσουν που έπρεπε να επιστρέψεις στην πρόβα;
Μ.Η.: Σαν τον πατέρα τουρίστα, τον παρεμπιπτόντως γονιό. Η γέννηση ενός παιδιού -όσο κι αν θέλουμε να τα εξισορροπήσουμε- δεν επηρεάζει τη ζωή του πατέρα τόσο όσο της μητέρας. Στη γυναίκα γίνεται αλλαγή σελίδας, ενώ στον άντρα συνυπάρχει με ό, τι άλλο κάνει. Για παράδειγμα, το βράδυ εγώ έπαιξα στην παράσταση και την επομένη ημέρα ξύπνησα για να πάω στην πρόβα τη στιγμή που στο σπίτι μας είχα-με πλέον και ένα μωρό.

Μπορούσες να το δεχθείς εύκολα αυτό, Θέμιδα;
Θ .Β.: Δυσκολεύτηκα πολύ. Ήμουν πολύ αγχωμένη από τη γέννηση ίου παιδιού και όλα αυτά που έπρεπε να κάνω. Έτυχε να είμαι σε μονόκλινο δωμάτιο και να έχω την ευχέρεια του συνόδου για την πρώτη νύχτα. Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη μητέρα μου και στον Μελέτη, ο οποίος μου ζήτησε να μείνει εκείνος. Παρότι είναι νυχτοπούλι και δεν κοιμάται ποτέ πριν από τις 2-3 τα ξημερώματα, τότε ήταν η πρώτη φορά στα πέντε χρόνια που ήμασταν μαζί που μπήκε στο δωμάτιο στις 11:20 το βράδυ, ξάπλωσε στο διπλανό καναπέ και δεν άνοιξε τα μάτια του μέχρι που σκόνταψε πάνω του η πρωινή νοσοκόμα.
Μ.Η.: Μάλλον λόγω της ευτυχίας, της έντασης της γέννας και των ευθυνών, ένιωθα μεγάλη υπνηλία. Για ένα μήνα κοιμόμουν σαν πουλάκι.

Πώς αντέδρασες σε αυτό, Θέμιδα;
Θ.Β.: Εξαιτίας και των ορμονών, ήμουν πολύ στενοχωρημένη και αναρωτιόμουν για ποιο λόγο γινόταν. Τώρα βέβαια ξέρω για ποιο λόγο γινόταν, ένας πατέρας χρειάζεται άλλο χρόνο από εκείνον που έχει ανάγκη μια μητέρα.
Μ.Η.: Στη μητέρα λειτουργεί ακαριαία το ένστικτο, ενώ ο πατέρας θέλει και χρόνο και δουλειά.

Βοήθησε το ότι κάνατε ψυχοθεραπεία ζευγαριού;
Θ.Β.: Η ψυχοθεραπεία ήταν και παραμένει σωτήρια. Πιστεύουμε ότι είναι πολύ μεγάλη επένδυση για την οικογένεια μας.

Μ.Η.: Με έχει βοηθήσει να κατανοήσω τι σημαίνουν πατρότητα, οικογένεια και συντροφικότητα, ενώ η καραντίνα από πέρυσι τον Μάρτιο είναι η πρακτική μου πάνω σε αυτήν τη θεωρητική προσέγγιση. Αυτά που λένε στη θεωρία οι ψυχοθεραπευτές τα έκανα πράξη όντας περισσότερες ώρες στο σπίτι.

Θ.Β.: Ήταν άλλος πατέρας στην πρώτη πενταετία της Κοραλλένιας και άλλος στη δεύτερη του Δημήτρη, διαφορετικό μοντέλο. Ήταν σαν να έδωσα ένα απλό, καθημερινό αυτοκίνητο και να πήρα άλλο.

Τι διαφορά είχες;
Μ.Η.: Εκτός από την ψυχοθεραπεία, συνέβαλαν και άλλοι παράγοντες. Μεγαλώνουμε και αποκτάμε εμπειρία. Βέβαια, ναι μεν, εμείς παρουσιάζουμε μια πολύ καθαρή εικόνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παλεύουμε με την καθημερινότητα που μας καταβάλλει ή ότι δεν έχουμε προβλήματα.