Γιώργος Χρυσοστόμου: «Έχω κόψει το αλκοόλ εδώ και δυόμιση χρόνια»

Τραγικός Ήρωας

«Ο Στέφανος την “Αγγελική” είναι κόντρα σε ό,τι έχω κάνει, είναι τρυφερός, μαλακός, ψύχραιμος και χρειάζεται να βρίσκω ισορροπίες την ερμηνεία του. Είναι όμως και συγκινητικός. Γιατί θέλει να έχει εμπιστοσύνη και σύνδεση με τους ανθρώπους και ας τον προδίδουν. Ο θεσμός της οικογένειας είναι γι’ αυτόν κάτι πολύ σημαντικό. Σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του δείχνει “κανονικός“, αλλά μένει τελικά περιθωριοποιημένος, μόνος του. Με αυτό τον ήρωα, πέρασα τη διαδικασία που περνάω και στο θέατρο, απλά διήρκεσε έξι μήνες. Στην αρχή ενθουσιάζομαι πολύ, μετά δε μου αρέσει, τρώω άρνηση, δεν τον θέλω καθόλου και μετά λάμπει. Τώρα είμαι σε αυτή τη φάση. Αγαπάω τον Στέφανο πολύ, ενώ πέρασα ένα δίμηνο -τρίμηνο που δεν τον ήθελα καθόλου».

Ηθοποιός, ετών 21

«Ο ηθοποιός όταν βγαίνει από τη σχολή είναι τριών χρονών. Εκεί παίζει με όλα τα παιδάκια. Θέλει δουλειά, θέλει να κάνει τα πάντα. Εγώ είμαι 21 ετών ηθοποιός. Το πρώτο πράγμα που ρωτάω πια, είναι ποιοι είναι οι άλλοι, ξέροντας από εμπειρία ότι με αυτούς τους ανθρώπους θα περάσω ένα εξάμηνο, οπότε το ήθος είναι πολύ σημαντικό. Και το ταλέντο φυσικά. Θέλω να υπάρχει ένας υγιής ανταγωνισμός. Έχω κακόπεράσει αρκετές φορές, έχω φύγει από παράσταση δύο φορές στην καριέρα μου, κάτι που με τρόμαξε και για το οποίο συνάδελφοι μου μού είπαν αργότερα πως ήταν πολύ θαρραλέο. Και έτσι πήρα λίγο τα πάνω μου. Σε σχέση με ό,τι έσκασε τους τελευταίους μήνες για το θέατρο, ισχύουν. Βέβαια, μπορώ να σου πω για να μη δικάσω κανέναν, ότι αν έχω κακοπεράσει με βρήκανε έτοιμο να κακοπεράσω. Εγώ έδωσα αυτό το δικαίωμα. Αν είμαι ασφαλής εγώ με μένα, δεν μπορεί να περάσει τίποτα. Είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις, αν είσαι έτοιμος να σε ταλαιπωρήσει ο άλλος, θα σε ταλαιπωρήσει».

Μετά το ελληνικό #MeToo

«Τώρα πια ξέρεις. Δεν πας καν. Εγώ πλέον συγκρούομαι. Και παλιότερα το έκανα, αλλά
ότε ήμουν ο "περίεργος" και ο "προβληματισμός". Αυτή η λανθασμένη άποψη ότι αν πιέσω προσβάλω ή απαξιώσω τον ηθοποιό, θα μου βγάλει καλύτερο αποτέλεσμα είναι κάτι που κληρονομήσαμε από τους παλιούς. Έχουν πεθάνει αυτοί. Υπάρχουν σκηνοθέτες που το συνεχίζουν ακόμα, επενδύουν σε ένα "διαίρει και βασίλευε" και μετά αρχίζουν τον κανιβαλισμό. Τώρα μπορώ να πάρω απόσταση. Πλέον έχεις κάθε δικαίωμα να πεις "μίλα μου για πιο όμορφα". Τα φέρνει έτσι η ζωή και μπαίνουν σε θέσεις ισχύος άνθρωποι που δεν έχουν κάνει εσωτερική δουλειά. Τα πράγματα που τους είχαν πληγώσει όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά ή παιδιά-ηθοποιοί είναι μέσα τους και δεν γίνεται να μη βγουν. Όταν κατάλαβα τον εαυτό μου ότι πάει να γίνει έτσι είπα "στοπ! μακριά". Δεν μιλάω για παρενόχληση. Μου βγήκε εκνευρισμός».

Μικροί θάνατοι

«Πρέπει όταν είσαι σκηνοθέτης να μπορείς καταλάβεις ότι ίσως κάποιος ηθοποιός να εκτίθεται πολύ, να είναι ευάλωτος, να ντρέπεσαι. Εγώ, ας πούμε, ντρέπομαι πάρα πολύ όταν βάζεις να τραγουδήσω. Είναι σαν να μου κατεβάζεις το βρακί μπροστά σε 15 χιλιάδες άτομα. Αν εκείνη την ώρα μου πεις "Γιώργο, πώς τραγουδάς έτσι; Πήγαινε κάνε μάθημα", θα πληγωθώ. Αν με πιάσεις τρυφερά, θα νιώσω πολύ όμορφα. Οι περισσότεροι άνθρω­ποι δουλεύουν στο θέατρο είναι καλοί. Απλά βγαίνει ένας δαίμονας τις δύσκολες στιγμές. Όλοι οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, άλλοι σε συνειδητό, άλλοι σε υποσυνείδητο πλαίσιο, ασχολούνται με τον θάνατο. Όταν κάνουμε θέατρο, έχουμε έναν ήρωα που είναι νεκρός και τον ανασταίνουμε. Και όταν τελειώνει η παράσταση, τον θάβουμε πάλι. Η δουλειά τι είναι βασικά πένθος. Γι’ αυτό έχει τόση εξωστρέφεια χαράς. Γιατί είναι βασικά πένθιμη δουλειά. Αρκετοί ηθοποιοί πίνουν. Το λέω γιατί και εγώ έχω κόψει το αλκοόλ εδώ και δυόμισι χρόνια. Επειδή είναι δύσκολα διαχειρίσιμο όλο αυτό, πας και το πνίγεις. Όλοι οι ηθοποιοί μετά από μία παράσταση πάνε ή να φάνε ή να πιούνε. Είναι μία διαδικασία πένθιμη. Είναι ξερίζωμα να φύγεις από το καμαρίνι από μια επαφή – μη επαφή με κόσμο. Το θέατρο έχει να κάνει πολύ με την μοναξιά. Θες να είσαι με κόσμο, δεν μπορείς να συνδεθείς άμεσα με αυτόν και το θέατρο είναι ένα καλό υποκατάστατο. Γιατί είσαι με κόσμο αλλά και όχι, έχεις το τζάμι του τέταρτου τοίχου μπροστά».

Το καύσιμο

«Έγινα ηθοποιός γιατί πίστευα ότι μόνο έτσι θα μου δώσουν σημασία. Μεγάλωσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Οι γονείς μου έπρεπε να μοιράζουν την αγάπη τους επτά παιδιά. Στο σχολείο το μπούλινγκ σε σχέση με τα ρούχα και τα χρήματα και το τι παπούτσι φοράς ήταν ισχυρό. Ειδικά στα 90s. Η εικόνα είναι “ένα σχολείο μαζεμένο όλο μαζί και ο Γιώργος μόνος κάπου σε μια γωνιά”. Όταν είδα, λοιπόν, μετά από μια συμμετοχή σε μία σχολική παράσταση γιατί με θαύμαζαν και μου έδωσαν σημασία, είπα “εγώ αυτό θα το ρουφήξω”. Έτσι έγινε. Ακόμα το έχω αυτό το παιδί μέσα μου. Θα έπρεπε να έχω πει αρκετά μπράβο στον εαυτό μου. Το σπίτι μου το έχω φτιάξει μόνος μου, την καριέρα μου την έχω φτιάξει μόνος μου. Θα έπρεπε να έχω πει “Γιώργο, μπράβο αγόρι μου! Έχεις καταφέρει πάρα πολλά και χωρίς την βοήθεια από πουθενά, ούτε οικονομική ούτε ψυχική”. Θα έπρεπε να το έχω αναγνωρίσει τον εαυτό μου, αλλά κάτι μέσα μου φοβάται ότι αν το αναγνωρίσω θα εφησυχάσω και δεν θα έχω άλλη εξέλιξη. Οπότε, το αφήνω σαν καύσιμο για να προσπαθώ κι άλλο. Ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει σα μικρό παιδί δουλειές άλλων, αυτό το παιδάκι μένει ακόμα λίγο παραπονεμένο».

Μέρα νύχτα

«Καμιά φορά μιλάω με κόσμο και με ρωτάνε "ρε Γιώργο, πότε πρόλαβες να τα ζήσεις όλα αυτά;". Έχω ιστορίες από παντού. Πάντα έκανα τέσσερις δουλειές ταυτόχρονα. Έχει τύχει πε­ρίοδος που έκανα δύο παραστάσεις στο "Πόρ­τα", τον κλόουν σε παιδικά πάρτυ, τον dj σε μαγαζί και ήμουν με τους Άγαμους Θύτες κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Έβλεπα κόσμο και δεν θυμόμουν από πού τους ήξερα. Δεν πήγε η ζωή μου "βγαίνω από τη σχολή, παίζω πρωταγωνιστικό ρόλο και με πάει". Δεν πήγε καθόλου έτσι. Τώρα έχω στερεωθεί στο θέατρο και την τηλεόραση, ελπίζω. Στη νύχτα έκλεισα 22 χρόνια. Από το '96 μέχρι το 2018. Τα πρώ­τα 10-15 χρόνια μου άρεσε πολύ. Μετά καθό­λου, αλλά δεν το καταλάβαινα. Απλά με είχε πάρει το τρένο και με πήγαινε. Πάθαινα κάτι κρίσεις δυσφορίας, μπούχτισα. Σταμάτησα να βγαίνω πολύ πριν από το πρώτο lockdown. Έφαγα overdose. Δεν μου λέει τίποτα να πάω σε ένα μπαρ. Το έχω φάει με το κουτάλι. Με­γάλο σχολείο είναι η νύχτα, αλλά και μεγάλη ψυχική καταστροφή, αλκοόλ, τσιγάρο, πολύ άδειασμα. Η νύχτα είναι δαίμονας. Δαιμονοποιεί και δαιμονοποιείς κι εσύ. Χάνεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους. Μια φορά έπαιζα μουσική ως dj και δοκίμασα για ένα βράδυ να μην πιω τίποτα. Γύρω στις 00.15 αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν εξευτελι­στικό. Αν είσαι απέξω και δεις πώς είναι οι άνθρωποι πιωμένοι, μοιάζουν γελοίοι. Χαίρο­μαι που τα έζησα όλα. Έχω εμπειρία ζωής».

Πηγή: Περιοδικό Gala