Μάρα Ζαχαρέα: «Κάθε μέρα ανακοίνωνα αριθμό νεκρών και διασωληνωμένων με έναν κόμπο στο στο­μάχι»

Πόσο εύκολο ήταν να βρεθεί κάποιος μπροστά από την κάμερα στην αρχή της παν­δημίας και να ενημερώσει τον κόσμο για όλο αυτό που είχε ξεκινήσει αλλά και για την πορεία του;

Ήταν πολύ δύσκολο. Κανείς μας δεν είχε χειριστεί κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν και δεν γνώριζε με σαφήνεια τι συνέβαινε, ού­τε καν οι γιατροί και οι επιστήμονες της βι­ολογίας. Ήταν όμως ταυτόχρονα και μια πολύ μεγάλη δημοσιογραφική πρόκληση. Κάθε μέρα συνέβαινε κάτι άλλο.

Κάθε μέρα οι εικόνες ήταν διαφορετικές -θα έλεγα και σπαρακτικές, όταν η μνήμη γυρίζει πίσω, στο Μπέργκαμο της Ιταλίας. Κάθε μέρα ανακοίνωνα αριθμό νεκρών και διασωληνωμένων με έναν κόμπο στο στο­μάχι. Πίσω από αυτούς τους αριθμούς υπήρ­χαν και υπάρχουν άνθρωποι και οικογένει­ες. Δεν σας κρύβω πως μέσα στη δίνη της εργασίας κρυβόταν και η προσωπική μου αγωνία για την υγεία τη δική μου και της οικογένειάς μου. Ας ελπίσουμε πως αφήσα­με πίσω μας τα πιο δύσκολα.

Αν σας έλεγαν, πριν από τη συνθήκη που βιώνουμε πλέον, ότι μια μέρα θα χρειαζό­ταν να μεταδώσετε την είδηση πως μια πανδημία επιβάλλει ολικό lockdown στον πλανήτη και ότι η δημόσια υγεία θα αποτελούσε καθημερινά κεντρικό θέμα συζή­τησης, θα το πιστεύατε;

Με τίποτα! Θα νόμιζα ότι μου περιγράφουν χολιγουντιανή ταινία. Ακόμα και πέρυσι τον Ιανουάριο, όταν αρχίζαμε να προβάλλουμε τις ειδήσεις για τον κορονοϊό στη Γουχάν, δεν πίστευα πως τελικά θα γινόταν όλο αυτό το κακό στη δική μας χώρα, στην Ευρώ­πη, σε όλο τον πλανήτη. Τώρα, όταν δια­βάζω σε ξένες ιστοσελίδες -δεν γνωρίζω αν είναι αλήθεια- ότι η πανδημία θα μπορούσε να ελεγχθεί αν η Κίνα και ο Παγκόσμι­ος Οργανισμός Υγείας λειτουργούσαν δια­φορετικά και δεν το έπραξαν χάνοντας πο­λύτιμο χρόνο, εξοργίζομαι.

Πώς αντιμετωπίσατε σε προσωπικό επίπε­δο την πανδημία; Νιώσατε φόβο;

Εννοείται, όπως όλοι. Δεν μπορούσα να κά­νω πολλά πράγματα, πέρα από το να προ­σπαθώ να τηρώ τα μέτρα που όλοι γνωρί­ζουμε. Ακόμα και στις ημέρες της πιο σκλη­ρής καραντίνας, οι δημοσιογράφοι ήταν στις επάλξεις, δεν σταμάτησαν να εργάζο­νται. Με φόβο πήγαινα στο γραφείο, με φό­βο επέστρεφα στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι το Star πήρε πολύ γρήγορα μέτρα -θερμομέτρηση καθημερινά, οι μισοί δουλεύ­ουν εντός και οι υπόλοιποι εκτός κτιρίου και δωρεάν rapid test δύο φορές την εβδο­μάδα για τους εργαζόμενους.

Έχετε δύο παιδιά. Η αγωνία σας ήταν πε­ρισσότερο για εκείνα και για το πώς θα αντεπεξέλθουν ή υπήρξε εξίσου μεγάλη για όλη την οικογένεια;

Είχα αγωνία για όλους μας. Απλώς, επειδή τα παιδιά μου είναι 24 και 20 ετών και έχω ακούσει πως οι νέοι το περνούν ελαφρά, δεν έχω τόσο άγχος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εφησυχάζω γιατί κανείς δεν ξέρει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες. Αν λοιπόν κάποιος καταφέρει να μη νοσήσει, αυτό είναι και το καλύτερο.

Πιστεύετε πως αυτός ο ενάμισης χρόνος είναι μια περίοδος που θα φέρει πολλά και διαφορετικά πράγματα σε επίπεδο ανθρώ­πων, πλανήτη και αντιλήψεων;

Ναι, το πιστεύω. Όλοι πήραμε μαθήματα, και οι κυβερνήσεις και οι πολίτες. Μάθαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, ακόμα και οι πιο μικρές χαρές της καθημερινότητας, όπως μια βόλτα σε ένα κατάστημα ή ο κα­φές με μια φίλη. Δείξαμε αλληλεγγύη και αυταπάρνηση. Ταυτόχρονα, όμως, οικογέ­νειες διαλύθηκαν.

Άνθρωποι υποφέρουν από ψυχικά νοσήματα, που αυξήθηκαν. Οι­κονομικά επαγγέλματα δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται. Οι εργασιακές σχέσεις άλ­λαξαν. Πολλές επιχειρήσεις λένε πως η τηλεργασία ήρθε για να μείνει. Είναι ακόμη νωρίς να δούμε πλήρως τις επιπτώσεις της πανδημίας γιατί δεν έχει καν τελειώσει. Δι­δάγματα πήραμε, το ποια χρήση θα κάνου­με είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα.

Πηγή: Hello