Κάτια Δανδουλάκη: «Όταν έχασα τον Μάριο, έχασα τα πάντα»

Με τις επιλογές και την προσωπική της στάση, παραμένει σταθερά παρούσα, με μια μεγάλη, ανοιχτή αγκαλιά.

Φέτος αποφάσισε να μιλήσει για τη γενιά της. Με τον μονόλογο «Το καινούργιο παιδί» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, γραμμένο ειδικά για εκείνη, ετοιμάζεται για μια ακόμα πρεμιέρα.

Με μια εξομολογητική διάθεση, ίσως γιατί γιορτάζει τα πενήντα χρόνια της στο θέατρο, έχει πολλά να πει - με ειλικρίνεια και χωρίς κανέναν φόβο.

• Πώς γεννήθηκε η ιδέα αυτού του μονολόγου;

«Πέρυσι, λίγο μετά το Πάσχα, μέσα στον κορονοϊό, ενώ είχα προγραμματίσει ένα έργο τελείως διαφορετικό, ξύπνησα μια μέρα με μια λαχτάρα. Να μιλήσω νια τους ανθρώπους και το περιβάλλον που έζησα αυτές τις πέντε συγκλονιστικές δεκαετίες, ξεκινώντας από το 1970. Τους φίλους, τις συμμαθήτριες, τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις μας, τα πάντα.

Χρειαζόμουν λοιπόν κάποια διαδρομή που δεν μπορούσα παρά να την παραγγείλω. Τηλεφώνησα στον Μιχάλη και στον Θανάση, με τους οποίους έχω συνεργαστεί εξαιρετικά και έχω αγαπήσει. Ήθελα να δω αν η ανάγκη μου ήταν και δική τους. Αμέσως ενθουσιάστηκαν και μου είπαν ότι χρόνια θέλουν να μιλήσουν για τη γενιά μας».

• Κάτι σαν την ιστορία της;

«Ακριβώς. Μέσα σε έναν μήνα έγραψαν το έργο και μου το διάβασαν. Ένιωσα ότι ήταν αυτά που ήθελα να εξομολογηθώ στο κοινό. Η Δάφνη, γεννημένη σε μια αστική τάξη που έζησε πολλά και χτυπήθηκε πολύ, σχεδόν εξοντώθηκε το 2010 με την κρίση, είναι η ηρωίδα μου. Ενώ η αδελφή της είναι τελείως διαφορετικής νοοτροπίας. Οι δυο τους πέρασαν δικτατορία, Μεταπολίτευση, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, έφτασαν στη φούσκα, έγιναν όλοι πλούσιοι, ύστερα καταστράφηκαν - για να βρεθούμε σήμερα και με έναν κορονοϊό. Έρωτες, γάμοι, η παλινδρόμηση μεταξύ εραστή και συζύγου.

Το έργο είναι λίγο σαν κινηματογραφική ταινία, με προβολές που αφορούν την ατμόσφαιρα, γιατί πρέπει να φανούν όλοι οι σημαντικοί χαρακτήρες για την ηρωίδα και τη ζωή της».

• Νιώσατε ποτέ ενοχή για την αστική σας καταγωγή μέσα στο θέατρο που ενέχει μια πιο μποέμικη ατμόσφαιρα;

«Καθόλου. Είναι θέμα χαρακτήρα και αναζητήσεων. Η ηρωίδα μου είναι μια δειλή γυναίκα στην αρχή και θα δούμε πώς τελειώνει αυτή η δειλία. Συνειδητοποιεί τα σκαμπανεβάσματα της ζωής σαν να βρίσκεσαι σε ένα λούνα παρκ. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Ένα λούνα παρκ είναι. Κι όλα τελειώνουν, όλα».

• Συμπίπτει αυτός ο μονόλογος με τα πενήντα χρόνια σας στο θέατρο.

«Ακριβώς. Είναι η Κάτια που εξομολογείται, Ο Μιχάλης και ο θανάσης έγραψαν μια ιστορία ρεαλιστική, με ευαισθησία, διεισδυτικότητα και χιούμορ, όπου κανένας δεν βγαίνει ούτε καλός ούτε κακός. Γιατί μέσα μας έχουμε και το ένα και το άλλο, και την ποιότητα και τη φθήνια. Το σημαντικό είναι να μη χάσουμε την ουσία: χέρι-χέρι, αγκαλιά, αγάπη, όλοι μαζί».

• Και να καταλάβουμε τον εαυτό μας...

«Βέβαια. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα φτάσω στο σημείο, όταν έχασα και τον Μάριο (σ.σ.: Πλωρίτη), να περάσω έντονα κατάθλιψη. Με έσωσε ότι έκανα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου - τον κατάλαβα, τον συμπόνεσα, όπως καταλαβαίνω πια τον καθένα, είτε επιτίθεται είτε όχι. Καταλαβαίνω γιατί το κάνει, ακόμα κι όταν δαγκώνει, γιατί έχει μια πληγή από πίσω. Εγώ έτυχε να μην έχω πληγές. Και επειδή ήμουν καλομαθημένη από αγάπη, όταν την έχασα, έχασα τα πάντα. Έπρεπε να ξαναβρώ το αλφάβητο μιας νέας καθημερινότητας».

• Σας βοήθησε το θέατρο;

«Λατρεύω την ψίχα αυτής της δουλειάς, την ουσία της, όχι τα γύρω-γύρω. Με το θέατρο κατάλαβα ότι είμαστε μοναδικοί. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να καταπιέζει, να περιορίζει τον άλλον. Κάνει κακό στην ψυχή, εκεί αντιδρώ εγώ. Μία είναι η ουσία: η ποίηση βρίσκεται μόνο στην καθημερινότητα της αγάπης, της συμβίωσης, στο μαζί».

• Έχετε μετανιώσει για κάποιες επιλογές σας;

«Έχω λατρέψει την τηλεόραση, γιατί πέρα από την εμβέλεια της αναγνωρισιμότητας με την οποία έγινα δικός τους άνθρωπος, μου έδινε τροφή για τα θεατρικά μου όνειρα. Της είμαι ευγνώμων - και εκείνη με λάτρεψε.

Στο θέατρο ήξερα ότι όταν το κοινό δεν περνούσε καλά με τις επιλογές μου έφταιγα εγώ. Έπεφτα σε λακκούβες. Τώρα πια ο στόχος μου είναι να περνάω την καθημερινότητα μου με χαρά, με αγκαλιά», είπε η Κάτια Δανδουλάκη στο ΒΗΜΑ.