Πέγκυ Ζήνα: «Όταν φτάσαμε Αλεξανδρούπολη η Μαργαρίτα Θεοδωράκη έπαθε αναφυλαξία»

Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με την Ορχήστρα Μίκη Θεοδωράκη. Ολα ξεκίνησαν το 2016, όταν ο Αντώνης Καλογιάννης της τηλεφώνησε και της πρότεινε να συμμετάσχει σε μια μεγάλη συναυλία για τα 50 του χρόνια στο ελληνικό τραγούδι.

«Τον ρώτησα με τι τραγούδι θα ήθελε να συμμετέχω και μου απάντησε: "θέλω να πεις τρία τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη". Λίγο καιρό μετά ακολούθησε ένα τηλεφώνημα από τη Μαργαρίτα Θεοδωράκη και τους συνεργάτες του Μίκη για να πάω να τον γνωρίσω από κοντά, να μιλήσουμε και να κάνουμε κάποιες πρόβες, καθώς μου πρότειναν να κάνουμε μια σειρά συναυλιών», διηγήθηκε η Πέγκυ Ζήνα.

«Αρκετές φορές στο σπίτι του κάναμε πρόβες με πιάνο και μπουζούκι, μιλήσαμε πάρα πολύ και το τρακ που είχα άργησε να μου περάσει. Στη δεύτερη συνάντηση μας άρχισε να μου περνάει, γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας ογκόλιθος και σαν άνθρωπος, όχι μόνο σαν δημιουργός. Ηταν ένας άνθρωπος που ήθελες να μην αναπνέεις για να μη χάσεις λέξη του», τόνισε στο «Secret» η γνωστή ερμηνεύτρια. Ως προς το ποιες στιγμές έχει κρατήσει περισσότερο, αναφέρθηκε στην «Ομορφη πόλη».

«Ξεκίνησα να τραγουδάω και με άκουγε στην ουσία πρώτη φορά από κοντά σε δικά του τραγούδια. Στη μέση του τραγουδιού είδα την αλλαγή της έκφρασης. Ηταν σαν να μου έδωσε το ΟΚ. Τότε άρχισε με τα χέρια του να με διευθύνει και να με καθοδηγεί και σε αυτό, αλλά και στα υπόλοιπα τραγούδια όσον αφορά τον τρόπο που θέλει να τραγουδιούνται τα λαϊκά του. Πόσα γυρίσματα θέλει να γίνονται και πού, ποιο είναι το αίσθημα, η δωρικότητα, πώς θέλει να τραβάμε τη φράση, πώς θέλει να τις κόβουμε. Λέω "θέλει", γιατί θα θέλει για πάντα. Οσοι είχαμε αυτή την τύχη να μας πει ο ίδιος πώς τα θέλει από κοντά εγώ τουλάχιστον θα το κάνω μέχρι το τέλος της ζωής μου. Ο Μίκης είχε το μεγαλείο και την άποψη ότι τα τραγούδια δεν ανήκουν σε αυτόν από τη στιγμή που τα έγραψε».

Την παρακάλεσα να αναφερθεί στη συναυλία που έδωσε με την Ορχήστρα Μίκη Θεοδωράκη στην Αλεξανδρούπολη, γιατί εκεί συνέβη κάτι στην κόρη του συνθέτη, Μαργαρίτα, που την έκανε να νοσηλευτεί στο τοπικό νοσοκομείο. «Ηταν τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θράκης και ο Μίκης είχε πει: "Ο,τι και να γίνει, ό,τι και να πάθω, η συναυλία θα πραγματοποιηθεί". Ηταν βαριά άρρωστος τελευταία, με το μυαλό του όμως στα ύψη, όπως ήταν πάντα. Ηξερε απόλυτα μέχρι την τελευταία του στιγμή τι του γίνεται. Δεν ήθελε ποτέ να ακυρωθεί συναυλία προγραμματισμένη. Ηταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να κάνει κάποιος στον Μίκη Θεοδωράκη. Γι' αυτό και δεν απαγορεύεται ποτέ σε κανέναν, από όποιον χώρο και να προερχόταν, τα τραγούδια του. Ακόμη και εκείνοι που από μόνοι τους επέλεγαν να τα τραγουδάνε. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, έχοντας φύγει από τη ζωή ο Μίκης, πήγαμε με πάρα πολύ βαριά ψυχολογία να κάνουμε αυτή τη συναυλία. Είναι ίσως από τις χειρότερες ψυχολογικές στιγμές μου μέχρι να γίνει η συναυλία.

Με το που φτάσαμε στην Αλεξανδρούπολη είχαν γίνει διάφορα και η Μαργαρίτα έπαθε κάτι σαν να λέμε αναφυλαξία. Αρχισε να γεμίζει όλο της το σώμα με κόκκινα στίγματα, να βγάζει διάφορα εξανθήματα, μια αναφυλαξία που οδηγούσε σε αλλεργικό σοκ. Ημασταν όλοι μπροστά, γιατί ήμασταν στο ίδιο πούλμαν όπου συνέβαιναν αυτά, και αναγκαστήκαμε να της βρούμε κορτιζόνη και αντισταμινική ένεση και ορό στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Καθυστερήσαμε γύρω στη μιάμιση ώρα και πήγαμε σχεδόν οριακά στην πρόβα ήχου για την πραγματοποίηση της συγκεκριμένης συναυλίας. Ευτυχώς το βράδυ μέχρι να παιχτεί η πρώτη νότα ήταν όλα ζεστά και καλά. Ηταν η μεγάλη και ζεστή αγκαλιά του κόσμου που έκανε λίγο να ηρεμήσει η ψυχή όλων μας και να φτάσει η μουσική του πάλι μέχρι τον ουρανό. Ετσι τον αποχαιρετήσαμε».

Την παρακάλεσα να μου σχολιάσει το γεγονός ότι μετά τον θάνατο του Μ. Θεοδωράκη ανακαλύφθηκαν τέσσερις επιστολές, τέσσερις «διαθήκες», γιατί μάλλον φοβόταν ο ίδιος ότι δεν θα ταφεί στον χώρο που είχε επιλέξει ο ίδιος. «Προφανώς ήθελε να ταφεί στον τόπο του, να καταλήξει εκεί. Πιστεύω ότι ήταν κάτι που ήθελε. Πολλοί άνθρωποι σκεφτόμαστε έτσι όταν θα φύγουμε. Πολλές φορές τα παιδιά λίγο το καθυστερούν, γιατί θέλουν χρόνο να το διαχειριστούν».

Οπότε, της απάντησα, δικαιολογείται η στάση της Μαργαρίτας, και η Π. Ζήνα απάντησε ότι την κατανοεί. «Η ακριβής έκφραση είναι "κατανοώ". Κατανοώ μια κόρη που νιώθει ότι της παίρνουν μακριά τον πατέρα της, γιατί ο Γαλατάς Χανίων είναι ένα μέρος όπου δεν πήγαιναν συχνά. Ενα μέρος όπου παραθέριζαν ήταν το Βραχάτι Κορινθίας, όπου έγινε και η πρώτη μας συναυλία. Ηταν ένας τόπος που λάτρευε ο Μίκης Θεοδωράκης, όπου είχε ζήσει με τη Μυρτώ και τα παιδιά του από τις ωραιότερες στιγμές τους. Εκεί, στην πρώτη μας συναυλία, όπου ήταν παρών και ο ίδιος το 2016, είχαν έρθει πάνω από 7.000 κόσμου για να τον τιμήσουν.

Ηταν όλοι σαν φίλοι του. Αυτό λοιπόν ήθελε και η Μαργαρίτα. Τον ήθελε περισσότερο κοντά της μέχρι να προλάβει λίγο να διαχειριστεί το πένθος της. Εχει και τη μητέρα της, που είναι άρρωστη αρκετό διάστημα, γύρω στα οκτώ με δέκα χρόνια τώρα. Ηταν δύσκολη η ψυχολογία της. Καμιά φορά όσα περνάει στο σπίτι του ένας άνθρωπος δεν μπορούν οι έξω να τα κατανοήσουν. Με τα παιδιά σπουδαίων προσωπικοτήτων συμβαίνουν τέτοιες παρεξηγήσεις. Αν όμως ο καθένας το αντιμετωπίσει ως γονιός και δει τη Μαργαρίτα ως κόρη, θα δει πως δεν ήταν τόσο τραγικό».