Σοφιανός: Το θέατρο πια είναι μια πολυτέλεια που πραγματικά δεν ξέρω ποιοι μπορούν να την απολαύσουν

Ο ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί και για το πώς βιώνει το διάστημα της πανδημίας.

Φέτος σας βρίσκουμε σε δυο παραστάσεις. Να ξεκινήσουμε με την «Υποχώρηση από τη Μόσχα» στο θέατρο Αργώ… Πείτε μας λίγα λόγια για την πλοκή.

Είναι ένα κείμενο του Γουίλιαμ Νίκολσον, πολύ φρέσκο και επίκαιρο, με μια πολύ έξυπνη ματιά. Ουσιαστικά είναι μια ιστορία ενός διαζυγίου στην προχωρημένη ηλικία των εξήντα και οι συνέπειες αυτού. Πώς γκρεμίζεται ένας γάμος τριάντα χρόνων, επειδή το αρσενικό ερωτεύεται μια άλλη γυναίκα και έχοντας και ένα παιδί που διανύει την τρίτη δεκαετία της ζωής του. Κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή και αφορά σε όλη την ηλικιακή γκάμα. Η παράσταση αν και παίζεται με τρία άτομα, δεν κάνει «κοιλιές» ώστε να βαρεθεί κάποιος και είναι πολύ συγκινητική. Δεν μπορείς να σταθεί αδιάφορος απέναντί της, πράγμα που είναι δυσεύρετο, σπάνιο και αλλά και ζητούμενο κατά τη γνώμη μου. Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σε αυτή τη δουλειά, είναι από τους πιο ώριμους και στιβαρούς ρόλους που έχω παίξει ποτέ.

-Σας απολαμβάνουμε όμως και στην παράσταση «OLEANNA», την οποία σκηνοθετείτε κιόλας…

Πρόκειται για ένα έργο το οποίο γράφτηκε από τον Ντέιβιντ Μάμετ και είναι ένας τόπος συνάντησης για μια πολύ σοβαρή κουβέντα που αφορά στο κίνημα metoo. Μιλάει για τις λεπτές γραμμές που ορίζουν πότε παρενοχλείται ένας άνθρωπος και πότε όχι. Ακριβώς λοιπόν επειδή είναι πολύ λεπτές, είναι δύσκολο από την νομοθεσία να τις ορίσει και όταν το κάνει με σαφήνεια, τότε κάτι μένει απ’ έξω και κάποιον αδικεί. Αυτή είναι και η θέση του συγγραφέα απέναντι στο έργο. Η παράσταση είναι μια ακροβασία ανάμεσα στην πολιτική ορθότητα και στην ανθρωπιά. Λεπτό θέμα και εξαιρετικά επίκαιρο. Πάλευα να κάνω αυτό το έργο εδώ και δύο χρόνια. Έχει ξανά ανέβει στο παρελθόν, αλλά θεωρώ ότι δεν ήταν ακόμα η εποχή του. Πλέον ακούμε και ζούμε τέτοια περιστατικά καθημερινά και νιώθω ότι αυτό του δίνει ένα ισχυρό προβάδισμα. Η πλοκή αφορά στη λάθος επικοινωνία των ανθρώπων με απρόβλεπτα επακόλουθα. Πιο συγκεκριμένα έχουμε έναν καθηγητή και μια φοιτήτρια οι οποίοι εναλλάσσονται στους ρόλους του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου.

-Αυτή η παράσταση μιλάει για θέση εξουσίας. Πού μπαίνει το μέτρο για εσάς; Πού σταματάνε τα όρια;

Μόνο μέσω της παιδείας μπορεί κάποιος να δει τα όρια. Η έλλειψη της οδηγεί στις διαστροφές. Η απουσία ηθικής και προσωπικών φραγμών είναι αποτέλεσμα της μη καλλιέργειας. Δεν διδάσκεται. Ξεκινάει από την οικογένεια, καθώς ό,τι βλέπεις θα κάνεις και εσύ. Αν δεις ένα πατέρα να βαράει, θα κάνεις το ίδιο. Αυτά μένουν μέσα μας και μας καθορίζουν. Δυστυχώς έχουμε γεμίσει με τέτοιους ανθρώπους. Εδώ ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου προφυλακίζεται για βιασμούς ανηλίκων. Ούτε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Καταδεικνύει το χάλι της πολιτικής, καθώς διορίζονται τέτοιοι άνθρωποι δεν εκλέγονται, επομένως την ευθύνη τη μισή την φέρει αυτός που κάνει τον διορισμό.

-Σοκαριστήκατε από την προφυλάκιση των συναδέλφων σας;

Σοκαρίστηκα με το μέγεθος και την ποιότητα των κατηγοριών κατά των συναδέλφων. Άλλο να ξέρεις ότι κάποιος τσιλιμπουρδίζει και άλλο να μαθαίνεις ότι υπάρχουν στοιχεία που ακουμπάνε τον ποινικό κώδικα σε πάρα πολύ σκληρά χωράφια. Δεν είναι αστεία αυτά. Είναι χοντρά ποινικά αδικήματα. Δεν είναι θέμα απρέπειας, ούτε ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα και φυσικά ούτε αυτό που λέμε ότι στους ταλαντούχους ανθρώπους συγχωρούμε πράγματα. Ο Λευτέρης Βογιατζής, αυτό ο σπουδαίος άνθρωπος της τέχνης, είναι γνωστός σε όλους ότι ήταν ένας τύραννος κατά τη διαδικασία των προβών. Αυτά στο όνομα του ταλέντου του Λευτέρη, δεν βγήκε κάνεις να καταγγείλει το οτιδήποτε. Παρ’ όλα αυτά, δεν φαντάζομαι ότι έφτασε ποτέ σε τόσο επικίνδυνα μονοπάτια. Μπορεί να υπήρχε μια λεκτική βία και μια ισοπεδωτική συμπεριφορά, αλλά όχι βιασμός.

-Η πανδημία επηρέασε πολύ το θέατρο. Πώς το βιώνετε εσείς όλο αυτό;

Δεν το επηρεάζει απλά, το έχει σκοτώσει. Κανείς άνθρωπος σε καθεστώς τρομοκρατίας, δεν έχει τον νου του να πάει στο θέατρο. Κλείνεσαι στο σπίτι σου, γίνεσαι αντικοινωνικός, φοβάσαι, χάνονται φιλίες, δοκιμάζονται σχέσεις. Το θέατρο πια είναι μια πολυτέλεια που πραγματικά δεν ξέρω ποιοι μπορούν να την απολαύσουν. Δεν φταίει η πανδημία από μόνη της, αλλά η διαχείρισή της από τους κρατούντες. Έγιναν πολύ χοντροκομμένα πράγματα, όπως στα μέσα μαζικής μεταφοράς που δεν υπάρχει κανένας έλεγχος, αλλά στις αίθουσες των θεάτρων υπάρχει ο απόλυτος έλεγχος και τηρούμε αυστηρά τα μέτρα υγιεινής. Αλλά πώς να λειτουργήσει το καημένο το θέατρο με τόση τρομολαγνεία. Το επίπεδο της ζωής των πολιτικών δεν έχει καμία σχέση με ενός μέσου ανθρώπου. Αποφασίζουν και διατάζουν στο όνομα της δημόσιας υγείας.

Πηγή:Λοιπόν

Διαβάστε επίσης:

Φίλιππος Σοφιανός: «Τα παράτησα όλα για τον έρωτα, τα άφησα σύξυλα στην κυριολεξία»

Ξέσπασε ο Φίλιππος Σοφιανός: «Έχει μαζευτεί σαπίλα και βρωμιά στο χώρο» (video)

Σοφιανός: Η 10ετής απουσία από την TV, τα τρία παιδιά από τρεις γάμους και τα extreme πάθη του!