Γιάννης Μπέζος-Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Όταν αντιλαμβάνεσαι την αγάπη ισορροπείς»

Ενας νομπελίστας συγγραφέας που έχει επιλέξει την απομόνωση, δέχεται να δώσει συνέντευξη σε έναν δημοσιογράφο. Από εκεί ξετυλίγεται το κουβάρι μιας «προσωπικής» αναμέτρησης. Γραμμένες το 1996, οι «Αινιγματικές Παραλλαγές» του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ φέρνουν αντιμέτωπους δύο άνδρες και δύο κοσμοθεωρίες. Οι δύο ηθοποιοί μίλησαν από κοινού για το έργο και τον έρωτα.

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας και τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στο έργο;

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Μου το πρότεινε μια φίλη πριν από δέκα χρόνια - ήμουν μικρός ηλικιακά για να παίξω τον ρόλο. Περίμενα να μεγαλώσω. Σκεφτόμουν ότι ο Γιάννης είναι εκείνος που έπρεπε να υποδυθεί τον νομπελίστα συγγραφέα. Το είχαμε συζητήσει και με τον Σωτήρη (σ.σ.: Τσαφούλια). Οταν το πρότεινα στον Γιάννη η απάντηση ήταν "όχι" - λόγω Covid κ.λπ. Του στείλαμε όμως το έργο και μόλις το διάβασε μας είπε ότι δέχεται».

Γιάννης Μπεζος: «Είναι έργο ηθοποιών. Εχει αυτό που ονομάζουμε ζωή, δύο διαφορετικούς ανθρώπους, δύο χαρακτήρες. Ο ήρωας που ενσαρκώνω είναι μια ακραία περίπτωση αλλά με πράγματα που όλοι εμπεριέχουμε, έστω σε μεγαλύτερη ύφεση. Ο άλλος βασικός λόγος ήταν η συνεργασία, η συνύπαρξη με τον Πυγμαλίωνα και τον Σωτήρη, που είναι νεότεροι άνθρωποι, και αυτή είναι πια η βαθιά μου επιθυμία - γιατί κάτι τέτοιο είναι πολύ αποκαλυπτικό για μένα».

Π.Δ: «Εμένα με τράβηξε το συναίσθημα στο έργο. Εχουμε κατηγοριοποιήσει την αγάπη, ενώ η αγάπη είναι μία. Και είναι φαινόμενο των καιρών ότι τη βάζουμε σε κατηγορίες για να διαχωρίσουμε τη συμπεριφορά μας. Η θεματική του έργου είναι ισοπεδωτική».

Το ντουέτο επί σκηνής έχει επιπλέον απαιτήσεις;

Γ.Μ.: «Εδώ δεν μιλάμε για πρόβλημα αλλά για πρόκληση. Δύο άνθρωποι πρέπει να δημιουργήσουμε έναν κόσμο. Το ευτύχημα μας θα είναι να θυμίσει αυτός ο κόσμος στο κοινό κάτι από τη ζωή του. Αυτή είναι άλλωστε και η επιτυχία του θεάτρου. Βεβαίως πρέπει να εμπεριέχει την ποίηση».

Π.Δ.: «Το σημαντικό είναι να ταιριάζεις, για να συνυπάρξεις. Οταν ακουμπάς ένα έργο πρέπει να δεις αν μπορείς να ακολουθείς την πλευρά του ήρωα, καν ο δικός μου έχει μια ανιδιοτέλεια, μια ευθύτητα».

Εργο για την αγάπη. Τι σημαίνει για εσάς αγάπη, έρωτας;

Γ.Μ.: «Αυτό είναι μια αναζήτηση αιώνων. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναφέρεται κάπου - όσο μονήρης κι αν είναι, να αναμετράται η ματιά και το αίσθημα του με κάποιον. Ελεγε κάτι ο Τσαρούχης πολύ ενδιαφέρον, ότι η αγάπη η γνήσια είναι όπως αγαπάς τη μοναξιά σου. Δηλαδή δεν περιμένεις ανταπόδοση- σ’ το ανταποδίδει η ζωή. Κι αυτό έχει να κάνει και με την ποιότητα του αισθήματος και της σκέψης σου. Δύσκολο στοίχημα. Κι εδώ βλέπουμε ότι τελικά η αγάπη υπερέχει όλων γιατί υπερέχει η ζωή. Και δεν μπορείς να τη διαχειριστείς χωρίς το αίσθημα της αγάπης».

Π.Δ: «Νομίζω ότι είναι το βασικότερο από τα συναισθήματα που έχει ένας άνθρωπος για να καταλάβει αν πραγματικά ισορροπεί. Νομίζω ότι όταν αντιλαμβάνεσαι την αγάπη ισορροπείς, χωρίς να σημαίνει ότι αγάπη είναι μόνο χαρά, γιατί έχει μια βαθιά οδύνη, έναν βαθύ πόνο. Αυτό και μόνο είναι που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι ακόμα ζωντανός, ότι δεν έχεις γίνει αναίσθητος και ότι μπορείς να δώσεις συγχώρηση στον εαυτό σου».

Σταθερότητα της αγάπης και πάθος του έρωτα είναι το δίλημμα του έργου. Τι διαλέγετε;

Γ.Μ. «Αυτά δεν απαντιούνται πρέπει να τα βιώνεις. Πολλές φορές, ο μεγάλος έρωτας το πάθος, γιατί συνοδεύεται από αισθησιασμό, σεξουαλική επαφή που δένει τους ανθρώπους, όταν καταλήγει στην αγάπη που είναι ανυστερόβουλη και ο ουσιαστικός συνομιλητής σου είναι μοναχικό. Αλλά θέλει πολύ μεγάλη τέχνη. Υπάρχει όμως και η διαστροφή του πράγματος. Μερικές φορές ο μεγάλος έρωτας καταλήγει σε οίκτο. Και ο οίκτος σε δένει πιο πολύ απ’ την αγάπη αλλά αρρωστημένα – και είναι φρικτό».

Π.Δ.: «Νομίζω είναι βαθιά λυτρωτικό να αφαιρέσεις τις κτητικές αντωνυμίες όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ακόμα κι εσύ ο ίδιος είσαι έρμαιο μιας επιστημονικής ή θρησκευτικής παράλληλης ιστορίας μέσα στο σύμπαν. Ήθελα να μπορεί να δει ο θεατής όλη την πλευρά που ακουμπά σε ερώτηση, ακόμα και πράγματα που θα μπορούσε να φανταστεί, εμείς τα κάναμε εικόνα. Λάθος και σωστό δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και η αγάπη δεν γίνεται αντιληπτή αν δεν μπεις στα παπούτσια του άλλου», είπαν στο Βήμα.