Ναταλία Δραγούμη: «Ήρθε η εποχή που πρέπει να βγάλουμε τις ταμπέλες»

Η αγαπημένη ηθοποιός αναφέρθηκε επίσης στη δυναμική του ελληνικού #ΜeΤοο.

Πρωταγωνιστείς σε μια παράσταση που αποτελεί καθαρά γυναικεία υπόθεση.

Ναι, φέτος είναι η πρώτη χρονιά, μετά από πολλά χρόνια, που δεν κάνω τηλεόραση. Συμμετείχα σε μια γκεστ εμφάνιση στη σειρά της ΕΡΤ1 «Η τούρτα της μαμάς» και έχω επικεντρωθεί στο θέατρο. Είχαμε συμφωνήσει για την παράσταση με τον Πέτρο Ζούλια, με τον οποίο είμαστε πλέον φίλοι, έχουμε συνεργαστεί σε πολύ δύσκολες συνθήκες και τα δύσκολα φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Οταν είπα το «ναι», δεν είχαν κλείσει οι υπόλοιπες συμπρωταγωνίστριες μου. Κάποιοι λένε «ωχ, θα είστε μόνο γυναίκες», αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Εχει αποδειχθεί ότι όταν οι γυναίκες είναι μαζί και συσπειρώνονται, κάνουν θαύματα και πάνω, αλλά και πίσω από τη σκηνή. Κάποια στιγμή που είχα έναν τραυματισμό, η υποστήριξη τους ήταν απίστευτη, υπήρξε και όλη αυτή η ένωση που υπάρχει πάνω στη σκηνή, χωρίς να συνεννοηθούμε. Ηταν μια από τις στιγμές που λες «πόσο αξίζει που κάνω αυτή τη δουλειά».

Δεν υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στις γυναίκες;

Στη σκηνή συνυπάρχω με τις Ιωάννα Ασημακοπούλου, Κάτια Γκουλιώνη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Αννα Κωνσταντίνου, Ευφροσύνη Σακελλαρίου και Μαρίνα Ψάλτη. Δεν μου αρέσει που ονομάζουμε τις γυναίκες ανταγωνιστικές. Υπάρχουν ανταγωνιστικοί άνθρωποι. Νομίζω ότι έχει έρθει η εποχή που πρέπει να βγάλουμε τις ταμπέλες «οι γυναίκες είναι έτσι, οι άνδρες είναι έτσι».

Ποια είναι η υπόθεση του έργου;

Πρόκειται για ένα αστυνομικό θρίλερ με πολλές ψυχολογικές προεκτάσεις σχέσεων. Δηλαδή, δεν είναι το κύριο μέλημα του θεατή να δει ποιος είναι ο δολοφόνος. Γίνονται παράλληλα τόσες ανατροπές που δεν τις είχε σκεφτεί ο θεατής, είναι σαν να πέφτουν σταδιακά οι μάσκεςτης καθεμιάς μας και αυτό κάνει το έργο συναρπαστικό. Κι αυτό είναι και το νόημα που πραγματεύεται το έργο: ο εγκλωβισμός των γυναικών. Δεν μπορούν να φύγουν από εκεί, γιατί η καθεμία έχει το δικό της μυστικό. Βλέπουμε την υποκρισία της τότε κοινωνίας πρόβλημα γενικό και διαχρονικό.

Από εκείνη την εποχή έχει υπάρξει πρόοδος για την κοινωνική θέση της γυναίκας;

Νομίζω ναι, υπάρχει η αναζήτηση για την καλυτέρευση της ζωής υποκρισία όμως υπάρχει ακόμα. Υπάρχει, όμως διάθεση, όσο περνούν τα χρόνια, να σταματήσει αυτή η υποκρισία. Υπάρχει μια πρόοδος πολύ γρήγορη> με γρήγορους ρυθμούς μέσα στην πανδημία, όχι τόσο ως αποτέλεσμα, αλλά ως πρόθεση. Οπως λένε και στην ψυχανάλυση, το πρώτο και το πιο σημαντικό βήμα είναι να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις πρόβλημα. Το πότε θα λυθεί είναι το τελευταίο. Πλέον είναι επιτακτικό το ζήτημα ότι πρέπει να κάνουμε κάτι επειγόντως.

Εντελώς επίκαιρος ο προβληματισμός όσο γιγαντώνεται το κίνημα #ΜeΤοο.

Από τότε που ήρθε η πανδημία στη ζωή μας, αρχίζουν και πέφτουν οι μάσκες με καλπάζουσα ταχύτητα, δεν έχουμε φτάσει, όμως στη λύτρωση. Βλέπουμε ότι κάθε ημέρα ανοίγει και ένα καπάκι. Κι αυτό μπορεί να δημιουργεί μεγάλη θλίψη, αλλά υπάρχει μεγάλη ελπίδα, γιατί, όταν ανοίξουν όλα τα καπάκια, θα βρεθεί και η λύση. Είναι ευκαιρία να ψάξουμε πώς η Δικαιοσύνη θα γίνει πιο γρήγορη στις διαδικασίες της και πιο επιτακτική, πιο αυστηρή σε κάποιους νόμους. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, έτσι όπως ξεκίνησε το #ΜοΤοο στον αθλητικό και στον καλλιτεχνικό χώρο, βλέπουμε -κι αυτό είναι η καλή πλευρά της τηλεόρασης και των social media -ότι στροβιλίζεται στο μυαλό όλων μέχρι που αυτοί που έχουν υποστεί κακοποίηση αποφασίζουν να το βγάλουν από μέσα τους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Στις μικρές κοινωνίες χρειάζεται πολύ παραπάνω θάρρος για να αποκαλύψουν την αλήθεια. Αν δεν είχε ανοίξει ο ασκός του Αιόλου από τη Σοφία Μπεκατώρου, όλες αυτές οι υποθέσεις που ήρθαν στην επιφάνεια θα συνεχίζονταν έτσι; Στο σκοτάδι από κάτω; Κάποια πράγματα τα οποία παλαιότερα τα θεωρούσαμε ψήγματα, όπως το revenge porn, τα βλέπουμε πλέον πιο σοβαρά.

Πηγή:Real