Αλίκη Κατσαβού: «Νομίζω πως υπήρχε μια απόλυτη χημεία με τον Κώστα»

Η ίδια μίλησε για το πώς νιώθει που επέστρεψε στο θέατρο μετά τον θάνατο του Κώστα Βουτσά, για όσα την μάγεψαν σε εκείνον και για το αν την φόβισε η διαφορά ηλικία τους.

-Επιστροφή στο θέατρο μετά από δύο δύσκολα χρόνια, αφού «έφυγε» ο Κώστας Βουτσάς! Πώς νιώθετε;

Είναι δύσκολοι καιροί για όλους. Για εμένα είναι επιπροσθέτως δύσκολοι, γιατί υπάρχει το πένθος και ένα μικρό ανήλικο παιδί. Νομίζω πως τηρουμένων των αναλογιών είμαστε καλά κι εγώ κι ο Φοίβος, καταφέρνουμε να περάσουμε μέσα από αυτή τη δυσκολία, καλά. Η καραντίνα ήταν κάτι πολύ δύσκολο, γιατί όταν έχεις ένα παιδί το οποίο είσαι υποχρεωμένη να το έχεις κλεισμένο μέσα σε ένα σπίτι, δεν είναι καθόλου βοηθητικό. Το παιδί θέλει να έχει ελευθερία και χαρά. Σε μια συνθήκη πένθους θέλεις να δείξεις στο παιδί ότι δεν αλλάζει η ζωή του, ότι συνεχίζεται κανονικά η καθημερινότητά του με την ίδια χαρά. Ωστόσο, τα καταφέραμε καλά. Είναι ένα παιδί δυνατό, χαρούμενο, γελαστό.

-Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτή την αγάπη. Τι ήταν αυτό που σας μάγεψε σε εκείνον;

Είναι μερικά πράγματα τα οποία δεν μπορεί κάποιος να τα καταλάβει όταν ερωτεύεται. Νομίζω πως υπήρχε μια απόλυτη χημεία με τον Κώστα. Το μόνο δυστύχημα ήταν η μεγάλη διαφορά ηλικίας. Ωστόσο, είμασταν τόσο ταιριαστοί, τόσο πολύ φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, που κουμπώναμε απόλυτα. Μου έκανε τόσο καλό εκείνος κι εγώ ήμουν τόσο καταλυτική για τη ζωή του. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω με τη λογική.

-Δεν σας φόβισε η διαφορά ηλικίας στο ότι δεν θα προλάβετε να ζήσετε πολλά χρόνια μαζί;

Έχεις δίκιο που το σκέφτεσαι έτσι, όμως θέλω να σου πω ότι κανένας μας δεν περίμενε ότι ο Κώστας θα πεθάνει. Όποιος τον είχε ζήσει, ήξερε ότι η ζωντάνια και η λαχτάρα του για ζωή ήταν τέτοια που θα τον τράβαγε μακριά. Το δυστύχημα είναι ότι υπήρχε από κάτω μια κατάσταση αδυναμίας των πνευμόνων, που δυσκόλεψε τα πράγματα. Λίγο τυχεροί να ήμασταν και να μην είχε κολλήσει κάποια μικρόβια, ο Κώστας θα έφτανε τα 100. Παρ’ όλα αυτά και στον εαυτό μου το έχω πει ότι κάποια στιγμή θα γινόταν και στο παιδί το έχω εξηγήσει όταν με ρώτησε γιατί πέθανε ο μπαμπάς, ότι αρρώστησε, ήταν σε μεγάλη ηλικία και οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον κάνουν καλά. Παράλληλα όταν ερωτεύεσαι και εξιδανικεύεις έναν άνθρωπο και μια κατάσταση, ο θάνατος δεν έχει καμία θέση σε αυτό, τον ξεχνάς. Δεν χωράει στην εικόνα.

-Όταν ήρθαν οι δύσκολες τελευταίες στιγμές του, συνειδητοποιούσατε τη σοβαρότητα της κατάστασης;

Την πρώτη βδομάδα επειδή ήταν αυτός που ήταν ο Κώστας, πίστευα ότι θα τα καταφέρει. Όσο περνούσαν οι μέρες, οι ελπίδες μου μειωνόντουσαν σταδιακά. Μέχρι όμως και την τελευταία στιγμή που μου ανακοινώθηκε ο θάνατός του, ήλπιζα κρυφά μέσα μου, γιατί όπως σου είπα, ήταν ο Κώστας.

-Τον Φοίβο πρόλαβε να τον χαρεί; Δημιουργήσαν δυνατές αναμνήσεις;

Ο Φοίβος έχει πολλές αναμνήσεις από τον Κώστα. Θυμάται μέρη που πηγαίναμε, εκεί που τρώγαμε, γι’ αυτό και εγώ ξανά πηγαίνω στα ίδια μέρη και μιλάμε για τον Κώστα. Το παιδί είναι γελαστό, με ωραίο, καθαρό μυαλό. Θυμίζει σε πολλά τον μπαμπά του, έχει ζωηράδα, είναι χαριτωμένος και αεικίνητος.

-Τον έχετε πάει στην «τελευταία κατοικία» του μπαμπά του;

Ναι τον έχω πάει και μάλιστα μου ζήτησε και ο ίδιος να ξανά πάμε. Μου έκανε διάφορες ερωτήσεις όταν ήμασταν εκεί, όπως για παράδειγμα ήθελε να μάθει ποιοι είναι γύρω γύρω στους άλλους τάφους, με έβαλε να του διαβάσω όλα τα ονόματα και να του πω αν τους ξέρω. Άφησε και μια ζωγραφιά στο μνήμα…

Πηγή:Λοιπόν