Τσαρούχας: «Όταν διάβαζα τις καταγγελίες, είχα κλάματα μέσα στην αίθουσα. Δεν άντεχαν όσα άκουγαν»

Επίσης, ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια και που μεγάλωσε.

Πώς ήσουν ως παιδί; Πού μεγάλωσες;

Στην Αθήνα. Παιδικά χρόνια κανονικά, σε μια κανονική οικογένεια, αριστερή οικογένεια, όπου υπήρχε κυνήγι από τη Χούντα και ο πατέρας μου αλλά και η ευρύτερη οικογένεια ήταν όλοι μοιρασμένοι στα νησιά εξορία. Στη βάφτισή μου, ας πούμε, στη Θεσσαλονίκη, όπου με πήγε η μητέρα μου για να με βαφτίσει –γιατί εκεί ζούσαν οι δύο αδελφές και η μάνα του πατέρα μου–, ο παπάς ρώτησε: «Άντρες δεν έχει αυτή η οικογένεια;». Έχω ζήσει επισκεπτήρια στον Κορυδαλλό, τα θυμάμαι αυτά τα πράγματα…

Τι άφησαν μέσα σου;

Ένα παιδί δεν τα σκέφτεται όταν του συμβαίνουν. Όλο το σόι ήταν έτσι, άρα για μας ήταν μια κανονικότητα. Αυτό που με έχει καθορίσει, και στη ζωή και στη δουλειά μου, είναι πως έχω εμμονή με το δίκιο. Αν υπάρχει δίκιο, ποιος ορίζει το δίκιο, αν αποδίδεται…

Κι αυτό ήταν, φαντάζομαι, που σε οδήγησε στο να βάλεις υποψηφιότητα για πρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Ωστόσο, μάλλον στην αρχή δεν ξέρατε τι σας περίμενε.

Ακριβώς. Για έναν χρόνο ήμασταν ανενεργοί, μέχρι που έσκασε το ζήτημα με το #ΜeΤoo, οπότε γίναμε σχεδόν το πιο ενεργό όργανο του σωματείου.

Όντας πρόεδρος του Πειθαρχικού παίρνεις πρώτος στα χέρια σου τους φακέλους με τις καταγγελίες. Πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό;

Ήταν σοκαριστικό! Ως πρόεδρος έπρεπε να τους ανοίγω πρώτος, για να τους πρωτοκολλήσω και να συγκαλέσω συμβούλιο, και όταν διάβαζα τις καταγγελίες, είχα κλάματα μέσα στην αίθουσα, αναστεναγμούς. Ήμασταν 6 άνθρωποι και ένας εγώ 7. Δεν το άντεχαν αυτό που άκουγαν. Βέβαια, επειδή οι άνθρωποι είμαστε πολύ σκληρά ζώα, όταν έρχονταν οι επόμενες υποθέσεις, είχαμε συνηθίσει. Όχι ότι μας ήταν ευχάριστο. Λίγο λίγο αρχίσαμε να μαθαίνουμε τι πρέπει να κάνουμε. Λίγο αργότερα ήρθε και η εισαγγελική παραγγελία να διαβάζω στον εισαγγελέα τις περιπτώσεις που αφορούσαν σε προσβολή της γενετήσιας ελευθερίας. Ήμασταν οι πρώτοι και κατά γενική παραδοχή δείξαμε τον σωστό τρόπο. Όποιος μας αντικαταστήσει με τις επόμενες εκλογές θα έχει έναν καλό μπούσουλα.

Προσωπικά έχεις βιώσει κάποιου είδους παρενόχληση;

Κάποια ψιλοπράγματα. Κάτι ήθελαν από μένα, αλλά τα έκοβα. Αλλά επειδή τα έκοβα εγώ από την αρχή δεν σημαίνει πως είναι εύκολο και για τον καθένα να το κάνει. Αυτός ίσως είναι και ένας λόγος που δεν είχα δουλέψει με κακοποιητές. Δεν με επέλεξαν να δουλέψω μαζί τους γιατί όχι μόνο αν μου το έκαναν, αλλά και αν καταλάβαινα ότι συμβαίνει κάτι, θα τα ξήλωνα όλα.

Ως πρόεδρος του Πειθαρχικού ένιωσες να μη σε επιλέγουν για δουλειά από φόβο μην τους καταγγείλεις για οτιδήποτε;

Όχι, θεωρώ πως όχι.

Αναφέρομαι στην ταινία Βασιλική που είχες κάνει το 1997, για την οποία πήρες το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας και ήταν η αφορμή για τη γνωριμία σου με τον Τζον Μάλκοβιτς.

Την ταινία τη ζήτησαν από την Ακαδημία των Όσκαρ για να πάει για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το μαγείρεψαν αλλιώς το πράγμα και δεν τη θεώρησαν καν υποψήφια για βραβείο. Ο Μάλκοβιτς ήταν πρόεδρος της επιτροπής όταν πήγε η ταινία στο Φεστιβάλ Καΐρου. Εκεί είχα την ευτυχία να πάρω το πρώτο βραβείο – με συνδιεκδικητή τον Λίαμ Νίσον για τους Άθλιους. Ήταν μια μαγική βραδιά.

Φτάνω στο Κάιρο, με βάζουν σε μια λιμουζίνα, με πάνε στο κόκκινο χαλί της Όπερας του Καΐρου, μου ανοίγει την πόρτα ο Κρίστοφερ Λι, με δίνει στην Τζίνα Λολομπρίτζιτα, με πάει στον Ομάρ Σαρίφ, ο οποίος με οδήγησε στη θέση μου. Ένα παιδί από το πουθενά! Ο Μάλκοβιτς είπε κάτι εκπληκτικό την ώρα που με βράβευε: «Είναι πολύ δύσκολη η τέχνη του ηθοποιού και εξαιρετικά σπάνιο να μπορέσει ένας ηθοποιός να μεταδώσει τα συναισθήματά του μέσα από την οθόνη. Βραβεύουμε τον Πασχάλη Παπατσαρούχα –έτσι λέγομαι– γιατί σε καμία στιγμή της ταινίας δεν μας επέτρεψε να σκεφτούμε ότι είναι ένας ηθοποιός και όχι ο ήρωας». Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, ανοίγει η πόρτα, βλέπω έναν φαλακρό τύπο με άσπρο πόλο, με δείχνει και αρχίζει να φωνάζει: «He is the one!». Και την άλλη μέρα γύρισα στην Αθήνα και την οικοδομή.

Τι άλλες δουλειές έχεις κάνει;

Ξυλουργός, φωτοτύπης, μαραγκός, μπογιατζής και μπουφετζής. Πάντα κάνω πράγματα. Έχω τα βιβλία μου, έχω τις μουσικές μου. Ο δίσκος μου «Εκείνοι / Εμείς» κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι αφού δεν μπορώ να πληρώσω τους σταθμούς να το παίζουν. Με ενδιαφέρει, αλλά και δεν με νοιάζει. Είμαι λίγο Ινδιάνος.

Πηγή: ΟΚ

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS