Γκάτζιου: «Στο σπίτι μας δεν έχουμε τηλεόραση και έτσι δεν ξέρω τι θα πει τηλεθέαση και επιτυχίες»

Η ίδια σε συνέντευξή της μίλησε για το πώς της έγινε η πρόταση και αν της ήταν γνώριμη η ηρωίδα της.

Πώς σας έγινε η πρόταση για το ρόλο της κυρα-Δέσποινας;

Από το σεναριογράφο Γιώργο Τσιάκκα και το σκηνοθέτη Στάμο Τσάμη. Μου είπαν ότι με ήθελαν για αυτόν το ρόλο, ένα κλασικό πρότυπο γυναίκας παραδοσιακής, με καθαρό χαρακτήρα και ρίζες, που αντιμετώπισε μεγάλες συμφορές, αλλά πάντα τις δεχόταν χωρίς να γκρινιάζει και να λέει «γιατί σε μένα, Θεέ μου;». Μια γυναίκα χωρίς εγωισμό, ταπεινή, που κουβαλά το σταυρό της, πιστεύοντας ότι ο Θεός δεν θα της δώσει ^μεγαλύτερο από αυτόν που μπορεί να αντέξει.

Σας είναι γνώριμη αυτή η γυναίκα;

Ναι, γιατί, ως γέννημα θρέμμα μιας επαρχιακής πόλης στην Επίδαυρο, αυτό τον τύπο ανθρώπου τον έχω βιώσει στο πετσί μου. Τέτοιες σοφές γιαγιάδες, απλές και κοντά στην εκκλησία, υπάρχουν γενικώς σε όλη την Ελλάδα και κυρίως στην επαρχία, Θεωρώ ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αστική συνείδηση, καθώς οι περισσότεροι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε χωριά. Λίγοι είναι εκείνοι που μεγάλωσαν στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, σε μεγάλες, δηλαδή, πόλεις και έχουν άλλη κουλτούρα.

Περιμένατε ότι μια σειρά θρησκευτικού περιεχομένου θα έχει τόση απήχηση;

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Στο σπίτι μας δεν έχουμε τηλεόραση και έτσι δεν ξέρω τι θα πει τηλεθέαση και επιτυχίες. Πριν πω το «ναι» στο σεναριογράφο και το σκηνοθέτη, τους τόνισα ότι εγώ είμαι ηθοποιός του θεάτρου και ίσως θα έπρεπε να ψάξουν κάποια άλλη για το ρόλο της κυρα-Δέσποινας, που να ξέρει πώς να στέκεται στην κάμερα. Μου είπαν «όχι, εσένα θέλουμε» και με έπεισαν. Χαίρομαι πολύ που η σειρά αρέσει στον κόσμο και λαχταρά να τη δει.

Συνεχίζετε να μένετε στην Επίδαυρο;

Σταθερά και από επιλογή. Τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου θέλουμε να ζούμε τους ρυθμούς μιας μικρής πόλης στη φύση. Στη\, επαρχία τα παιδιά, πέρα από τα διαβάσματα τους, κάνουν δουλειές στο σπίτι, στα χωράφια. Αυτό μου αρέσει πολύ γιατί τους δημιουργεί την αίσθηση της ευθύνης, του σεβασμού για το πώς βγαίνει το ψωμί. Οι παλιότερες γενιές εκτιμούσαν πάρα πολύ τη ζωή και είχαν περάσει κακουχίες, ξεριζωμό πόλεμο. Όταν η γιαγιά μου γέννησε, ο παππούς μου είδε το παιδί του όταν ήταν πια, δύο ετών, γιατί πολεμούσε. Του πέταξε ένα κίτρινο τόπι καθώς ανέβαινε την ανηφόρα με τη στρατιωτική του στολή και η γιαγιά μου του είπε: «να, ήρθε ο μπαμπάς!». Συγκλονιστική και ως εικόνα, που έμεινε σε όλους χαραγμένη. Ο ένας κοιμόταν δίπλα στον άλλο, στρωματσάδα, όπως στη σειρά τα παιδιά στο σπίτι του Αρσένιου, και ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Βλέπουμε τα παιδιά της οικογένειας Ενζεπίδη να είναι 8 χρονών κα να δουλεύουν τα κορίτσια στο σπίτι και τα αγόρια στα χωράφια, και αυτό είναι μεγάλο μάθημα και ένα ωραίο μήνυμα.

Πηγή:7ΜέρεςTV