Πέγκυ Ζήνα: «Δεν είναι αναγκαίο η εμπορικότητα να συνδυάζεται πάντα με την ευτέλεια»

Η αγαπημένη τραγουδίστρια σε συνέντευξή της μίλησε για τον Μίκυ Θεοδωράκη και τον Δημήτρη Μητροπάνο που βρέθηκαν στο δρόμο της.

Τι συμβαίνει σε έναν καλό τραγουδιστή που δεν έχει την τύχη να συνεργαστεί με μελλοντικούς σύνθετες και στιχουργούς;

Υπάρχει πιθανότητα να βρει ένα σύνθετη η μία δισκογραφική εταιρεία που να μην τον συστήσει με σωστό τρόπο. Μπορεί άλλο να θέλει να πρεσβεύει και αλλού να τον πάνε. Μπορεί να πέσει λοιπόν σε αυτή την παγίδα. Από την άλλη, ξέρω και πάρα πολύ τυχερούς τραγουδιστές που έτυχε στο δρόμο τους ο Μίκης Θεοδωράκης. Και τους επέβαλε σε αυτό το χώρο σαφώς, γιατί κάτι είδε και άκουσε σε εκείνους και έτσι απέκτησαν για όλη τους τη ζωή το εισιτήριο για το μουσικό στερέωμα.

Και ο δικό σας δρόμος πάντως διασταυρώθηκε με του Μίκυ Θεοδωράκη.

Μπήκε στη ζωή μου το 2016 η πορεία μου ξεκίνησε το 1995. Μέχρι να φτάσω σε αυτήν την καταξίωση μέτρησα πολλές ώρες δουλειάς και πολλά όνειρα τα οποία δε σταμάτησα ποτέ να κυνηγώ. Δεν ήμουν ποτέ ευχαριστημένη, πάντα ήθελα να κάνω κάτι ανώτερο από αυτό που μπορούσα. Και επειδή δε σταμάτησα ποτέ να ονειρεύομαι ήρθε η στιγμή που τα κατάφερα όλα. Ο άνθρωπος όμως που έπειτα από 15 χρόνια προσωπικής μου επιτυχίας ήρθε στη ζωή μου και άλλαξε την κοσμοθεώρηση μου ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Πώς άλλαξε την κοσμοθεώρηση σας;

Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν το καλό που μου συνέβη και η περίπτωση του «ενός καλού μύρια έπονται». Μετά ακολούθησαν άνθρωποι στη ζωή μου που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα φανταστεί ότι θα βρεθώ μαζί τους στην ίδια σκηνή, στο ίδιο στούντιο.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος σας έδωσα το εισιτήριο και για ένα άλλο είδος τραγουδιού;

Είναι αυτός ο διαχωρισμός που αναλύει ο Μάνος Ελευθερίου, ο μεγάλος μας ποιητής, στο εισαγωγικό του σημείωμα στον δίσκο μου «Ευαίσθητη ή λογική» που κυκλοφόρησε το 2009. Το εισαγωγικό σημείωμα σε αυτό τον δίσκο είναι ένα κείμενο του σχετικά με τον πόλεμο μεταξύ έντεχνου και λαϊκού τραγουδιού. Τότε ήρθε στη ζωή μου, δίνοντας μου το «όταν σωπαίνει ένα κορμί» για δώρο ήταν ο πρώτος σπουδαίος άνθρωπος από τους μεγάλους της τέχνης μας που με στήριξε. Την ίδια σεζόν ήρθε και η πρόταση του Δημήτρη Μητροπάνου, χωρίς να συνδέεται όμως το ένα με το άλλο. Η συνεργασία με τον Δημήτρη με επέβαλε σε έναν άλλο χώρο που άλλοι έχουν ορίσει έτσι και σίγουρα όχι οι καλλιτέχνες. Μπόρεσα λοιπόν και μεταπήδησα και στον άλλον χώρο αν θεωρείτε ότι υπάρχουν δύο, παρότι το μήνυμα που μου έδωσε ο Δημήτρης δεν είναι αυτό. Εκείνος πίστευε ότι ο καλλιτέχνης και μόνο αυτός είναι που ορίζει που ανήκει και τι μπορεί να κάνει και το ιδανικό είναι να δίνει ο ίδιος ποιότητα σε αυτό που κάνει. Με την συνεργασία μας ήταν σαν να φώναξα σε όλους ότι αξίζω παραπάνω πράγματα από αυτά που είχαν καταφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δε βγήκε να το πει κάπου. Το έκανε με την πράξη του, με τα δύο χρόνια που ήμασταν μαζί Και με τον τρόπο που μου συμπεριφέρθηκε σε εκείνο το πρόγραμμα. Ο Δημήτρης σεβόταν τους καλλιτέχνες που είχαν εμπορικότητα, που είχαν επιτυχία. Δεν είναι αναγκαίο η εμπορικότητα να συνδυάζεται πάντα με την ευτέλεια, δεν είναι όλοι έτσι. Αυτή η συνεργασία πιστεύω ότι έφερε στη ζωή μου τον Γιάννη Σπανού, τον Μίμη Πλέσσα που πάντα είχα την τιμή και την στήριξη τους, τον Κώστα Χατζή και τον Μίκη Θεοδωράκη.

Και εγώ πάντως αναρωτιέμαι για ποιο λόγο η εμπορικότητα συχνά ταυτίζεται με την ευτέλεια.

Δεν ξέρω, δεν το κατάλαβα ποτέ. Όμως υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που το πιστεύουν ίσως γιατί δεν έχουν εμπορικότητα. Για ποιο λόγο Μίκης Θεοδωράκης να είχε πρόβλημα με το ότι είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα; Όλα αυτά λοιπόν τα μελέτησα με πολλή προσοχή μετά την συνεργασία με τον Δημήτρη, ο οποίος πιο πολύ μου έκανε καλό αυτό συζητήσεις μας στο σπίτι του που μαζευόμασταν παρά εκεί που τραγουδούσαμε. Γιατί και εκείνος ανήκε σε αυτό το χώρο που ήμουν εγώ πριν και κατάφερε να φτάσει μέχρι το Ηρώδειο με δικό του σημαντικό ρεπερτόριο και όχι τραγουδώντας κάποιον συνθέτη. Αυτό λοιπόν που έζησα εγώ με τον Μητροπάνο με βροχή στο κατάμεστο Ηρώδειο και ο κόσμος να μη φεύγει επί 2 ώρες κρατώντας ομπρέλες ήταν σαν σκηνικό ταινίας.

Γιατί είναι τόσο σημαντικό να τραγουδήσει κανείς στο Ηρώδειο; Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ εκεί.

Δεν ξέρω αν είναι τόσο σημαντικό πια. Κάθε χώρος χαρακτηρίζεται ανάλογα με το τι παρουσιάζει. Έχω δει και παραστάσεις που κατά γενική ομολογία δεν ήταν αξίες του Ηρώδειου. Εγώ όμως θέλω να το έχω μες στην ψυχή μου οστών μαγικό χώρο στον οποίο λατρεύω να παρακολουθώ συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Και επειδή είναι τόσο σημαντικός χώρος θα ήθελα όσοι τον αγαπούν και νιώθουν σ’ αυτό το σεβασμό και αγάπη να μπορώ κάποια στιγμή να φιλοξενούνται εκεί. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν είδα με τη Βίκυ Μοσχολιού στο Ηρώδειο. Ήταν η σημαντικότερη Ελληνίδα τραγουδίστρια σε λαϊκό και έντεχνο ρεπερτόριο.

Πηγή:Documento