Πέγκυ Ζήνα: «Τις επιλογές του καθένας τις πληρώνει μόνος του»

Επίσης, σε συνέντευξή της ανέφερε τι κάνει έναν τραγουδιστή σπουδαίο και όσα φοβάται.

Τι είναι αυτό που κάνει έναν τραγουδιστή σπουδαίο;

Το να είναι η φωνή που μπορεί να του έχει δώσει ο θεός, η φύση ή να την έχει κληρονομήσει από την οικογένεια του. Το άλλο είναι ο σεβασμός απέναντι στον συνθέτη και τον στιχουργό τους οποίους τραγουδάει. Κάθε στίχος, ποίημα και μελωδία που τραγουδάς αξίζουν την ανάλογη ψυχή και αξιοπρέπεια. Κάθε συνθέτης έχει τη δική του σχολή. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να σε διδάξει ο ίδιος ή να διδαχτείς αυτό που πρεσβεύει. Δεν γίνεται να τραγουδάς με τον ίδιο τρόπο όλους τους συνθέτες. Άλλος είναι πιο μεθοδικός, άλλος είναι χατζιδακικής, άλλος πλεσαίικης και άλλος θεοδωρακικής σχολής. Δεν γίνεται να μην τραγουδήσει κάποιος βορικά τον Μίκη Θεοδωράκη αυτό διδακτικά από τον ίδιο στις πρόβες που έκανα μαζί του. Ήθελε τα λαϊκά τραγούδια να κόβονται, τα γυρίσματα του ήταν συγκεκριμένα, η ψυχή του, η ένταση του ήταν συγκεκριμένες. Είχε έναν δεδομένο τρόπο που ήθελα να τραγουδιέται.

Ήταν αυστηρός στις πρόβες;

Ήταν ωραία αυστηρός. Δηλαδή ήταν δάσκαλος. Με κάθε του παρατήρηση ήταν σα να σου έδινα και ένα δωρεάν μάθημα. Και μάλιστα όταν έφτανε στο σημείο να βγάλεις όλη την ψυχή σου στην πρόβα έκανε ένα διάλειμμα και σου έλεγε 23 αστείες ιστορίες που έχει μοιραστεί με τους μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές.

Γιατί μέχρι σήμερα μας συγκινεί το «βρέχει στη φτωχογειτονιά» ενώ η ζωή μας έχει αλλάξει τόσο από την εποχή που γράφτηκε;

Την τελευταία φορά που το είπα ακόμα στην συναυλία υπέρ της ειρήνης την Ουκρανία, δε σας κρύβω ότι με πονούσε το στομάχι μου, ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό. Έβλεπα όλο αυτό τον κόσμο από κάτω και για το λόγο που βρισκόμουν εκεί ένιωσα ξαφνικά ένα βάρος παραπάνω από όταν τραγουδούσα με την λαϊκή ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης θα τελευταία πέντε χρόνια. Ένιωσα ότι κάτι έπρεπε να μεταδώσω, το μήνυμα που το συγκεκριμένο τραγούδι έχεις το κουπλέ του. Απορώ πως δεν κόπηκε η φωνή μου από τη συγκίνηση όταν έλεγα «οι συμφορές αμέτρητες δεν έχει ο κόσμος άλλες φεύγουν οι μέρες μου βαριά σαν της βροχής της στάλες». Ήταν βαρύ για μένα να το πω εκείνη τη στιγμή. Για όλα αυτά που μας συμβαίνουν είναι τόσο επίκαιρο. Ο στίχος του Λειβαδίτη «Αχ ψεύτικη άδικε ντουνιά που άναψες τον καημό μου είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου» Φεύγει πια από την φτωχογειτονιά και περιγραφή κάθε καταστροφή που ζούμε. Εκφράζει την θλίψη μας για την πανδημία, για τους ανθρώπους που χάσαμε, για το ότι το 2022 βλέπουμε φόβος τα μάτια των παιδιών και ανθρώπους να ξεριζώνονται. Δεν μπορεί να μην έχεις βαριά καρδιά και μεγάλο αναστεναγμό γι’ αυτό το πράγμα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι μέχρι σήμερα και θα ζει αυτό το τραγούδι. Θα ζει για όλες τις καταστροφές που έρχονται. Ο αναστεναγμός που μας προκαλούν οι καταστροφές που θα έρθουν δεν θα χωράει σε όλο τον ντουνιά.

Τι φοβάστε περισσότερο;

Φοβάμαι ότι χάνεται η ανθρώπινη επαφή με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Ενώ έχει και την καλή της πλευρά ενώ ενώνει πάρα πολύ τον κόσμο, με στεναχωρεί να βλέπω ανθρώπους να κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και ο καθένας να είναι χαμένος στο κινητό του. Με τρομάζουν επίσης οι άνθρωποι τέρατα που εισβάλουν στη χώρα κάποιου και προκαλούν πόλεμο, ξεριζωμό και θάνατο. Και περισσότερο με τρομάζουν γιατί είμαι μαμά. Τις επιλογές του καθένας τις πληρώνει μόνος του. Όταν όμως έχεις παιδιά της πληρώνουν και τα παιδιά σου. Οπότε αυτό με κάνει να νιώθω μια επιπλέον ευθύνη για τα επόμενα βήματα μου.

Πηγή:Documento