Πετρουλάκης: «Όταν ήμουν μικρό παιδί και χώρισαν οι γονείς μου, άσπρισαν σε μια νύχτα τα μαλλιά μου»

Ο συγγραφέας του «Σασμού» μίλησε για την προσωπική του ζωή, πώς είναι ως μπαμπάς και για το αν έχει σκεφτεί το θέμα του επόμενου βιβλίου του.

-Ας μιλήσουμε λίγο για εσάς. Πότε αποφασίσετε να γίνετε συγγραφέας;

Όλα ξεκίνησαν από τη γυναίκα μου, τη σύντροφό μου. Έλεγα πάντα στα παιδιά μου μια ιστορία, που την είχα φτιάξει και την είχα στο μυαλό μου με στόχο να τονίσω τη διαφορετικότητα, καθώς έχουν ένα ξαδερφάκι το οποίο είναι αυτιστικό. Όταν λοιπόν μετά από χρόνια, διάβασα αυτό το παραμύθι στη σύντροφό μου, ενθουσιάστηκε πάρα πολύ και με παρότρυνε να γράψω κάτι για μεγάλους, γιατί πίστεψε ότι μπορώ και ότι θα πάει καλά. Κάπως έτσι της αφηγήθηκα το πρώτο μου μυθιστόρημα «Παράθυρο της Νεφέλης» και την επόμενη μέρα κάθισα στον υπολογιστή και ξεκίνησα να το γράφω. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Είμαι συγγραφέας όχι κατ’ ανάγκη, αλλά κατ’ έρωτος.

-Μιλήστε μου για τη σύντροφό σας… Πώς γνωριστήκατε;

Η σύντροφός μου ήρθε στη ζωή μου σε μια στιγμή που ήμουν πολύ μόνος και δεν σκόπευα να ξεκινήσω κάτι νέο. Γνωριστήκαμε σε μια ποιητική βραδιά στην οποία ήμασταν και οι δύο καλεσμένοι κι ενώ στην αρχή δεν σκεφτήκαμε να είμαστε μαζί, μετά από έναν μήνα το αποφασίσαμε και εκ τότε είμαστε κολλητάρια. Συνέχεια μαζί. Είναι πάρα πολύ αυστηρή κριτής, δεν με αφήνει σε ησυχία και κάθε γραπτό μου περνάει από ψιλό κόσκινο. Δεν μου χαϊδεύει τα αυτιά. Μου δίνει καθημερινά την προστασία και την αγάπη της.

-Έχετε δυο παιδιά. Πώς είστε σαν μπαμπάς; Πώς περνάτε τον χρόνο σας μαζί τους;

Συνολικά εμείς έχουμε πέντε παιδιά. Έχει δύο η σύντροφός μου, δύο εγώ κι έχουμε και ένα ανιψάκι το οποίο ουσιαστικά το μεγαλώνουμε εμείς, είναι σας δικό μας. Είναι της αδερφής της συντρόφου μου, η οποία δουλεύει πολλές ώρες και ο μπαμπάς είναι καπετάνιος και λείπει. Μας λέει μπαμπά και μαμά, είμαστε τόσο δεμένοι. Είναι η χαρά μας, όπως κι όλα μας τα παιδιά.

-Μουσική, αφηγήσεις παραμυθιών, ραδιόφωνο, αθλητισμός, συγγραφή. Πόσα ταλέντα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος;

Τώρα να πούμε ότι κάνουμε και τα podcast στο pod.gr και είναι ηχητικά ντοκιμαντέρ. Δεν ξέρω αν όλα όσα ανέφερες είναι ταλέντα ή ανάγκη έκφρασης. Σίγουρα με ό,τι καταπιάνομαι, προσπαθώ να το κάνω καλά. Δίνω την ψυχή μου.

-Τι αγαπάτε πιο πολύ στη ζωή σας;

Την ίδια τη ζωή. Έχω περάσει πολύ δύσκολες έως τραγικές περιόδους στη ζωή μου. Αλλά ακόμα κι αυτές τις έχω ευχαριστηθεί, γιατί κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Δεν φοβάμαι τον πάτο, έχω ζήσει εκεί. Πάντα όμως θυμάμαι ότι το πηγάδι είναι ανοιχτό και ο πάτος είναι πάντα εκεί.

-Τι σας έδωσε τη δύναμη και σηκωθήκατε από τον πάτο;

Η ψυχή. Έχω βιώσει 2-3 φορές την καταστροφή. Όταν ήμουν μικρό παιδί και χώρισαν οι γονείς μου, άσπρισαν σε μια νύχτα τα μαλλιά μου. Ήμουν 8 χρονών. Ήταν πολύ ξαφνικός ο χωρισμός και εκείνα τα χρόνια δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Θυμάμαι όταν κοίταξα στον εαυτό μου στον καθρέφτη σάστισα. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος ή θα σηκωνόμουν η θα κατέληγα στο ψυχιατρείο.

-Έχετε σκεφτεί το θέμα του επόμενου βιβλίου σας;

Το γράφω ήδη. Θα είναι μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιστορία, με ένα τεράστιο δίλημμα που καλείται ένας άνθρωπος να πάρει μια απόφαση και νομίζω ότι σπάνια στον κόσμο κάποιος άλλος έχει πάρει μια τέτοια απόφαση…

Πηγή:Λοιπόν