Συγκλονίζει ο Χρήστος Κάλοου: «Έμεινα παράλυτος, πέρασα 11 μαρτυρικά χρόνια ξεχασμένος»

Όπως ο ίδιος αποκαλύπτει σε συνέντευξή του, λόγω της εύθραυστης υγείας του χρειάστηκε να μείνει εκτός καλλιτεχνικού χώρου για να σταθεί ξανά στα πόδια του, όμως όταν ήταν έτοιμος να επιστρέψει, δεν υπήρξαν άνθρωποι να τον βοηθήσουν. Τις μόνες που ξεχωρίζει είναι την Άννα Φόνσου και τη Μαρία Αλιφέρη. Δείτε τι αποκάλυψε στη συνέντευξή του παρακάτω...

Είσαι πολύ δυνατός χαρακτήρας. Πέρασες μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία σου.

Ναι. Αλλά βγήκα πιο δυνατός από αυτό. Το 2005 γυρνούσα από την Επίδαυρο, όπου έπαιζα στον «Προμηθέα Δεσμώτη» που παρουσίαζε το Θεσσαλικό Θέατρο με τον Κώστα Καζάκο κι υποδυόμουν το Κράτος. Ξαφνικά από θρόμβωση έπαθα εγκεφαλικό κι έμεινα παράλυτος. Πέρασα για ένα χρόνο πολύ δύσκολα. Εξαφανίστηκα από το χώρο. Όταν προσπάθησα να επανέλθω, όλες οι πόρτες ήταν κλειστές. Έπαθα σοκ. Πέρασα 11 μαρτυρικά χρόνια ξεχασμένος. Άντε να έκανα καμία συναυλία με το ζόρι, καμία παραστασούλα. Δεν με έπαιρνε κανείς.

Έτσι αποφάσισα το 2016 να πάω στην Αγγλία και να περάσω οντισιόν. Με πήραν αμέσως στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, όπου είναι σπουδαίοι ηθοποιοί. Στην Αγγλία όταν ένας άνθρωπος έχει μια διαφορετικότητα, του ανοίγεις την πόρτα γιατί έκρινες ότι είναι πολύ καλός τραγουδιστής, ηθοποιός, όταν σηκώνεται ένα θέατρο και τον χειροκροτεί και σου λένε «Κύριε Κάλλοου υπογράψτε το συμβόλαιό μας. Εδώ δυστυχώς υπάρχει μια νοοτροπία πως όταν ένας άνθρωπος έχει μια αναπηρία είναι «δεύτερος».

Στην Αγγλία με πήρε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Ρούφους Νόρις- ο οποίος είναι 21 χρόνια στη θέση του που δεν εξαρτάται από το ποιο κόμμα θα βγει και μου λέει «Χρήστο έλα να σου δείξω που παίζουμε στο Λόρενς Ολιβιέ την Όπερα της Πεντάρας. Και βλέπω έναν τύπο που τον κρατούσαν δύο για να βγει στη σκηνή. Λέω «τι γίνεται;» Και μου απαντά: «Εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με την Ελλάδα. Εδώ βάσει νόμου είμαστε υποχρεωμένοι να παίρνουμε κι άτομα με αναπηρία κι αυτός ο ηθοποιός μας είναι τυφλός!»

Οι συνάδελφοι εκείνα τα 11 χρόνια που υπέφερες, όλοι εκείνοι κι όλες εκείνοι που ήταν δίπλα σου στις δόξες σου, σε θυμήθηκαν, σε βοήθησαν;

Εκεί συνειδητοποίησα την αδιαφορία των Ελλήνων ηθοποιών συναδέλφων για τους οποίους πάλευα από την πρώτη μέρα που μπήκα μέσα στο ΣΕΗ. Οι μόνες που ενδιαφέρθηκαν ήταν η Άννα Φόνσου κι η Μαρία Αλιφέρη. Κι έλεγα «είμαι τόσα χρόνια στο θέατρο, έχω δουλέψει με τόσους ανθρώπους κι ούτε ένα τηλέφωνο;» Αυτή είναι η απαράδεκτη νοοτροπία των Ελλήνων ηθοποιών.

Πηγή: On Time