Δώρα Αναγνωστοπούλου: «Η τηλεόραση με διεκδίκησε»

H ίδια σε συνέντευξή της ανέφερε γιατί έγινε δημοσιογράφος και γιατί επέλεξε την τηλεόραση.

Δημοσιογράφος γιατί; Διάβασα ότι στα 13 σου οι γονείς σου σού είχαν αγοράσει μια γραφομηχανή. Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο κείμενο που έγραψες σε αυτήν;

Εχουν περάσει τόσο χρόνια... Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως μια αίσθηση κυριαρχίας και δημιουργίας. Ενιωθα δυνατή. Αλλά είναι τόσο αθώα όλα στην εφηβεία. Ολα πλάθονται τότε.

Διάβαζα πολλή λογοτεχνία και έβλεπα πολύ σινεμά. Οταν κάτι με ενέπνεε, έγραφα δικές μου ιστορίες από τα ερεθίσματα που έπαιρνα. Πάντως, δεν είχα υπομονή και συνήθως τα άφηνα όλα στη μέση.

Αμέσως μετά το σχολείο αποφάσισες να φύγεις για σπουδές στην Ιταλία. Τρομακτική εμπειρία για ένα κορίτσι ή απελευθερωτική;

Μα το ήθελα σαν τρελή! Ήταν εντελώς απελευθερωτική εμπειρία. Όλα ξαφνικά ήταν καινούργια, ένας κόσμος απλωνόταν μπροστά μου και εγώ έπρεπε μόνο να το ανακαλύψω.

Δεν ένιωσα ποτέ φόβο η κίνδυνο, ακόμα και τώρα που, ως μάνα και βλέποντας τα παιδιά μου, σκέφτομαι καμιά φορά ότι έκανα κάμποσες τρελές. Ήμουν αρκετά ριψοκίνδυνη με τα σημερινά δεδομένα.

Γιατί επέλεξες τηλεόραση και όχι εφημερίδες ή ραδιόφωνο;

Ήταν καθαρά θέμα συγκυρίας, νομίζω. Βρίσκω πολύ γοητευτική την σπουδή πάνω στο κείμενο και τον κόπο που απαιτεί.

Σέβομαι την αρθρογραφία και θαυμάζω πολλούς αρθρογράφους. Το ραδιόφωνο, από την άλλη, είναι ένα πολύ γοητευτικό μέσο. Η τηλεόραση ίσως να με διεκδίκησε, νομίζω.

Δύσκολο να είναι ένα από τα βασικά εργαλεία της δουλειάς σου η εικόνα σου;

Πολύ δύσκολο. Ιδίως για μένα που δεν μου άρεσε πολύ να μεταμορφώνομαι. Σκέψου ότι μέχρι σήμερα έχω ένα μόνο μικρό τσαντάκι με τα απολύτως απαραίτητα: μια σκιά, ένα κραγιόν, μια πούδρα, μια μάσκαρα, για ώρα ανάγκης.

Οι άνθρωποι της καθημερινότητάς μου ξέρουν ότι δεν υπερβάλλω. Η εικόνα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Ενιωθα καλά με αυτήν, αλλά πάντα οι αγωνίες μου ήταν άλλες.

Πηγή:Gala