Μελέτη- Μαροσούλης: Η συνεργασία στο θέατρο Αθηνά και ο νέος ρόλος της Ελεονώρας!

Οι δυο τους είναι ένα από τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια της ελληνικής σόουμπίζ και η αλήθεια είναι ότι έχουν αποκτήσει και μια κόρη, την Αλεξάνδρα, η οποία και τους έχει κλέψει την καρδιά.

Η Ελεονώρα Μελέτη και ο Θοδωρής Μαροσούλης παραχώρησαν μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στο περιοδικό ΟΚ! και υπήρξαν άκρως αποκαλυπτικοί. Οι δυο τους μίλησαν για την παράσταση "Τέλειοι ξένοι" που θα ξεκινήσει περίπου στα μέσα Οκτωβρίου στο θέατρο Αθηνά, με ένα ιδιαίτερο καστ ηθοποιών, που υπόσχονται το καλύτερο αποτέλεσμα. Η Ελεονώρα Μελέτη, αυτήν την φορά, δοκίμασε τον εαυτό της σε κάτι που δεν την έχουμε ξαναδεί, μιας και έκανε την μετάφραση του συγκεκριμένου έργου, το οποίο και η ίδια είχε προτείνει στον Θοδωρή Μαροσούλη, για να γίνει θεατρικό έργο.

Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον άνθρωπό σου;

Θοδωρής: Είμαι δύσκολος αλλά συγχρόνως και εύκολος στις συνεργασίες μου. Όταν όλα πηγαίνουν όπως τα έχουμε ορίσει από την αρχή, είμαι ο καλύτερος συνεργάτης και με την Ελεονώρα όλα πήγαν μια χαρά!

Ελεονώρα: Εγώ πάντως χρήματα δεν έχω δει ακόμα για τη συνεργασία μας. (Γελάει).

Θοδωρής: Στη συνεργασία που έχουμε με την Ελεονώρα δεν χρειάστηκε να είμαστε σε απόλυτη επαφή. Έκανε τη μετάφραση-απόδοση ενός κειμένου από τα ιταλικά στα ελληνικά και της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Δεν μπήκα καν στη διαδικασία να την ελέγξω όταν τελείωσε, γιατί εκείνη είναι η γνώστρια του συγκεκριμένου αντικειμένου και αντιμετωπίζει τη δουλειά αυτή στο σύνολο, σαν να είναι δική μας, όχι δική μου. Οπότε δεν υπήρξε κάποια δυσκολία στη συνεργασία μας.

Ελεονώρα:Όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2020. Αναζητούσε ένα σύγχρονο έργο για το θέατρο Αθηνά, το οποίο ετοιμαζόταν να ανακαινίσει ριζικά. Του λέω «θέλω να δεις μια ταινία». Και του δείχνω το ιταλικό φιλμ του Πάολο Τζενοβέζε Τέλειοι ξένοι. Είναι ένα πολύ επίκαιρο έργο, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα χιλιάδων ζευγαριών. Τρία ζευγάρια και ένας φίλος τους κανονίζουν να φάνε στο οπτή του ενός ζευγαριού. Εκεί αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι: να αφήσουν τα κινητά τους στο τραπέζι και όποιο μήνυμα τους έρχεται να το διαβάζουν δυνατά. Οπότε καταλαβαίνεις τι ακολουθεί... Βλέπει ο Θοδωρής την ταινία και ενθουσιάζεται.

Του λέω «πρέπει να πάρεις τα δικαιώματα». Το πρωτότυπο έργο δεν έχει ανέβει ξανά σε θέατρο στην Ελλάδα. Την επομένη κιόλας ο Θοδωρής ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για τα δικαιώματα και λίγες μέρες αργότερα τα αγόρασε. Πήραμε το πρωτότυπο κείμενο στα χέρια μας, να το δουλεύω πυρετωδώς και του το παρέδωσα τρεις μέρες πριν από
το lockdown. Τότε δεν ξέραμε, φυσικά, πόσο καιρό θα μείνουν κλειστά τα θέατρα. Παρ' όλα αυτά, ο Θόδωρής είχε ήδη αρχίσει να κάνει επαφές με ηθοποιούς, αλλά το τοπίο ήταν θολό. Τη συνέχεια με τα κλειστά θέατρα την ξέρετε όλοι, οπότε το έργο έμεινε ουσιαστικά για δύο χρόνια στο συρτάρι.

Θοδωρή, η δουλειά σου, φαντάζομαι, έχει μεγάλο ρίσκο. Από την άλλη, βέβαια, εσύ μεγάλωσες στα θέατρα.

Θοδωρής: Μεγάλωσα κυριολεκτικά μέσα στα θέατρα, με τις περισσότερες αναμνήσεις να τις έχω από το Rex, όπου έχω κοιμηθεί άπειρες φορές πάνω στο τραπέζι -λόγω ηλικίας-, με πρώτα ονόματα να τραγουδούν όπως η Μαρινέλλα, η Βίσση και πολλοί άλλοι. Αλλά έχω ζήσει και τις θρυλικές εποχές του Δελφινάριου, όπου τα εισιτήρια ήταν μονίμως εξαντλημένα και ο κόσμος με δική του επιλογή δεχόταν να πληρώσει το εισιτήριό του γνωρίζοντας πως ' θα χρειαστείνα καθίσει σε σκαμνάκια ή ακόμα και κάτω, σε χαρτόνια. Από την άλλη, η δουλειά μας είναι σαν τη ρουλέτα. Μπορεί να έχεις επενδύσει ψυχή και χρήματα σε υπερπαραγωγή, με την τέλεια μαρκίζα και δυνατό έργο, και να νομίζεις πως θα σκίσει, και τελικά η παράσταση να μην πηγαίνει καλά, ενώ να ανεβάζεις μια παραγωγή που όσο αισιόδοξος και να είσαι δεν περιμένεις σε καμία περίπτωση την απόλυτη επιτυχία που τελικά έρχεται, με την παράσταση να καταλήγει να παίζεται για χρόνια.

Μια τέτοια παράσταση ήταν το Δεν μιλάω, δεν ακούω, δεν βλέπω όταν ήταν δική μας παραγωγή, αλλά θυμάμαι :· έντονα και τον μονόλογο Ο Μαρξ στο Σόχο με τον Άγγελο Αντωνόπουλο που ανεβάσαμε στο θέατρο Ιλίσια, με τον κόσμο να κάνει ουρές μέχρι τη Βασιλίσσης Σοφίας. Ήταν τότε που γνώρισα και λάτρεψα τον Άγγελο Αντωνόπουλο, τόσο ως άνθρωπο όσο και ως καλλιτέχνη. Φυσικά δεν είναι όλοι οι ηθοποιοί σαν εκείνον, υπάρχουν και αρκετοί που ενώ είναι εξαιρετικά
ταλαντούχοι και αγαπητοί στον κόσμο, είναι αγενείς και κακότροποι.

Είναι και οι καλλιτέχνες λίγο ιδιαίτεροι στον χειρισμό τους, φαντάζομαι.

Θοδωρής: Αν και δεν είναι απόλυτος κανόνας, έχει συμβεί πολλές φορές να επιστρατεύσω διπλωματία και υπομονή, ακούγοντας μάλιστα παράλογες απαιτήσεις. Για παράδειγμα, γνωστός πρωταγωνιστής ήθελε ρεπό στις 26 Δεκεμβρίου, που είναι η πιο σπουδαία μέρα για το θέατρο παγκοομίως. Όταν είπα πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, ο πρωταγωνιστής προφασίστηκε θέμα υγείας, δημιουργώντας πρόβλημα όχι μόνο σε μένα, που ήμουν ο παραγωγός, αλλά και στους συναδέλφους του και τους λοιπούς τεχνικούς που ήθελαν οι άνθρωποι να δουλέψουν για να μη χάσουν το μεροκάματό
τους. Τα παλιότερα χρόνια το κλίμα στο θέατρο ήταν πιο οικογενειακό, θυμάμαι να κυνηγάω τον Στάθη Ψάλτη και να του φωνάζω «γιατί πήρες τα λεφτά του μπαμπά μου;» και εκείνος να γελάει, αλλά και τον Θανάση Βέγγο να παίρνει να ευχηθεί σε γενέθλια και γιορτές.

Τελικά ήταν προξενιό η γνωριμία σας;

Ελεονώρα: Δεν ήταν ακριβώς προξενιό, αλλά σίγουρα οι κοινές μας φίλες είχαν
επιδιώξει να γνωριστούμε από κοντά. Απλά κάθε φορά κάτι γινόταν και δεν προέκυπτε.
Τη μία θα έρχονταν στον Παρνασσό που είχα πάει για σκι, αλλά έκλεισαν οι δρόμοι. Την άλλη εγώ έφυγα στο εξωτερικό. Δεν ήθελαν να στήσουν τη συνάντησή μας και να το ξέρουμε από πριν γιατί δεν άρεσε σε κανέναν από τους δυο μας η ιδέα ενός προξενιού!

Εχεις υπάρξει μάρτυρας παρενοχλήσεων;

Θοδωρής: Στον χώρο μας, όπως και σε κάθε άλλο εργασιακό χώρο, ακούγονται κατά καιρούς διάφορα. Είναι κοινό μυστικό πως κάποιοι καλλιτέχνες είναι δύσκολοι στις συνεργασίες. Ωστόσο, σε δική μου παραγωγή δεν είχε τύχει να συμβεί-ή, έστω, να ενημερωθώ ότι συμβαίνει- κάτι τόσο σοβαρό όπως τα περιστατικά που δικάζονται αυτή τη στιγμή.