Αντιγόνη Κουλουκάκου: «Άλλες φορές τη φροντίζω περισσότερο την Αντιγόνη, άλλες φορές την παραμελώ»

Η ηθοποιός μιλώντας στο περιοδικό ΟΚ αποκαλύπτει τις ανασφάλειες της αλλά και την τελευταία φορά που ένιωσε ευτυχισμένη.

Μια γυναίκα που ακούει συχνά τους άλλους να λένε ότι είναι πολύ όμορφη έχει ανασφάλειες; Ποια είναι η αχίλλειος πτέρνα σου;

«Μου αρέσει να το ακούω σαν κομπλιμέντο – ευπρόσδεκτο είναι και πάντα θα κολακεύει την οποιαδήποτε γυναίκα, αλλά δεν του δίνω και πολλή σημασία. Υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι καλά όπως και να είμαι και άλλες που δεν αισθάνομαι. Αλλά δεν τρέχει κάτι, το ζω ως έχει. Πραγματικά δεν ξέρω».

Δηλαδή υπάρχουν μέρες που μπορεί να μην αγαπάς το ίδιο την εικόνα που αντικρίζεις στον καθρέφτη; Και σ’ το λέω αυτό γιατί, καλώς ή κακώς, ζούμε στην εποχή της εικόνας.

«Μα σου απάντησα, ναι, αλλά δεν δίνω και τόση σημασία. Εσύ το λες αυτό, ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας. Εγώ λέω πως υπηρετώ πιστά και με αγάπη τη δουλειά μου, όπου η εικόνα παίζει ρόλο στην υποκριτική, αλλά η εικόνα μέσα από τον ρόλο που υποδύομαι. Με αφορά η εικόνα μου σε συνάρτηση με την ηρωίδα που υποδύομαι. Τώρα η εικόνα της Αντιγόνης δεν επηρεάζει την ψυχοσύνθεσή μου τόσο, ώστε να πω ότι σήμερα δεν την αγαπώ. Την αγαπώ πάντα, απλώς άλλες φορές τη φροντίζω περισσότερο, άλλες φορές την παραμελώ».

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ευτυχισμένη;

«Κάθε μέρα νιώθω ευτυχισμένη, τι ερώτηση είναι αυτή; Θέλω να πω αλίμονο αν ξυπνούσα και δεν ήμουν καλά! Ναι, συναντώ δυσκολίες, άλλες φορές τις διαχειρίζομαι με επιτυχία, άλλες όχι, αλλά αν με τέτοια ευκολία τη χαρά της ζωής την ονομάζαμε δυστυχία… θα ήμουν αχάριστη».

Σε ρωτάω γιατί για τους περισσότερους η ευτυχία είναι στιγμές – ως μόνιμη κατάσταση είναι ιδανικό μεν, ουτοπικό δε.

«Η μέρα μας, η κάθε μέρα, έχει πολλές στιγμές, από γέλια και χαρές μέχρι λύπες και κλάματα, εκνευρισμό έως και βαρεμάρα και πολλά άλλα. Αυτό που λέω εγώ είναι ότι δεν τριγυρνάω όλη μέρα να λέω πόσο ευτυχισμένη είμαι ενώ μπορεί μόλις να έχω διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση και να έχω πιεστεί σε τέτοιο σημείο ώστε να φωνάξω ή και να κλάψω – πιο σύνηθες, οι φωνές δεν μου αρέσουν. Αλλά στο τέλος της ημέρας μου που ξαπλώνω και κάνω τον απολογισμό μου νιώθω ευγνωμοσύνη. Θα φροντίσω να κοιμηθώ καλά και θα ξυπνήσω καλύτερα. Αυτό είναι ευτυχία».