Γιάννης Μαρκόπουλος: Σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του στη Μητρόπολη Αθηνών – Οι πρώτες εικόνες

Τη σορό φυλάσσουν ως τιμητική φρουρά Κουρήτες, με την παραδοσιακή κρητική φορεσιά.

Σήμερα το απόγευμα θα ειπωθεί το τελευταίο αντίο στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών μετά από μακροχρόνια «μάχη» με τον καρκίνο.

Ειδικότερα, στις 17:00 το απόγευμα θα τελεστεί στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών η εξόδιος ακολουθία.

Η ταφή θα γίνει αμέσως μετά, στο Νεκροταφείο Παπάγου, την περιοχή όπου ζούσε ο συνθέτης μαζί με τη σύζυγό του Βασιλική Λαβίνα και την πολυαγαπημένη κόρη τους Λένγκα. Στην τελευταία του κατοικία θα τον συνοδεύσουν, σύμφωνα με την επιθυμία του, μέλη του Λυκείου των Ελληνίδων, με παραδοσιακές φορεσιές.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος είχε εκφράσει την επιθυμία στους οικείους του να τον αποχαιρετήσουν με στίχους του Διονυσίου Σολωμού, από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», που ο ίδιος μελοποίησε.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 6 PHOTOS

Υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ελληνικής μουσικής σκηνής και καθόρισε με το έργο του γενιές και γενιές.

Γεννημένος το 1939 στο Ηράκλειο της Κρήτης, με πατέρα τον Γιώργο Μαρκόπουλο, πρώην νομάρχη Λασιθίου και μητέρα την Ειρήνη Αεράκη, από τη Σητεία, έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Ιεράπετρα όπου και ξεκίνησε να φοιτά σε ωδείο θεωρία της μουσικής αλλά και να μαθαίνει να παίζει βιολί.

Σε ηλικία μόλις 17 ετών ταξίδεψε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει μουσική στο Ωδείο Αθηνών ενώ το ίδιο διάστημα εισήχθη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές.

Δεν άργησε να ξεκινήσει τη σύνθεση στο θέατρο, τον κινηματογράφο και το χορό. Το 1959 συνθέτει τα Τρία σκίτσα για χορό που ηχογραφούνται και μεταδίδονται από την τότε συμφωνική ορχήστρα της ΕΙΡ. Το 1963 βραβεύεται για την μουσική του στις Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και την ίδια χρονιά ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα μουσικά του έργα Θησέας (χορόδραμα), Χιροσίμα (σουίτα μπαλέτου) και τα Τρία σκίτσα για χορό.

Με τις πολιτικές αναταραχές του 1967, ο Γιάννης Μαρκόπουλος φεύγει και εγκαθίσταται στο Λονδίνο όπου και συνεχίζει τη μουσική του κατάρτιση ενώ συνθέτει την κοσμική καντάτα Ήλιος ο πρώτος, σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και τη μουσική για τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (για το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν),

Την ίδια περίοδο έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα ενώ συνθέτει τους Χρησμούς, για συμφωνική ορχήστρα, και τους πρώτους Πυρρίχιους χορούς Α, Β, Γ, (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την Τρικυμία του Σαίξπηρ, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, σε σκηνοθεσία David Jones με τον Sir John Clemens.

Δύο χρόνια μετά από την «περιπέτειά» του στο Λονδίνο επιστρέφει στην Ελλάδα και ξεκινά μουσικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με ποιητές και σκηνοθέτες, παρουσιάζοντας τα έργα του στο στούντιο Λήδρα με νέους τραγουδιστές και μουσικούς στους οποίους δίδαξε τον τρόπο της ερμηνείας της μουσικής και των τραγουδιών του στην αισθητική κατεύθυνση που επιζητούσε.

Το μουσικό του όραμα είναι να καταθέτει μουσικά έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα· έργα με ενότητα της αισθητικής και της φιλοσοφικής άποψης του συνθέτη ως προς τις θεμελιακές αρχές τους, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό. Ιδρύει ένα νέο και ιδιόμορφο ορχηστικό σχήμα, καθιερώνοντας, με τις συνθέσεις του, την ουσία της μουσικής συμβίωσης και τους συσχετισμούς έκφρασης μεταξύ συμφωνικών και τοπικών οργάνων, μέσω του μελωδικού και ρυθμικού του ορίζοντα, των αρμονικών του δομών και των ηχοχρωμάτων της διάφανης ενορχήστρωσής του. Παράλληλα, προτείνει εμφατικά την «Επιστροφή στις Ρίζες», εννοώντας τον «σχεδιασμό του μέλλοντος, με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου και επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Η πρότασή του αυτή παίρνει τις διαστάσεις ενός κινήματος τέχνης.

Η δημοτικότητα την οποία απολαμβάνει η μουσική του και στο εξωτερικό στα τέλη της δεκαετίας του '70 εκφράζεται με πολλές μετακλήσεις για συναυλίες. Ο συνθέτης πραγματοποιεί αλλεπάλληλα ταξίδια ανά τον κόσμο. Επισκέπτεται διαδοχικά, δίνοντας συναυλίες με τα έργα του, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Σουηδία, την Ολλανδία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αγγλία καθώς και διάφορες πόλεις της Ρωσίας και της Αυστραλίας.Το 1980 όμως, ξεκινά την προετοιμασία για το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στη μουσική του. Στον κορμό των νέων συνθέσεών του εμφανίζονται μελωδικά ξεσπάσματα στηριγμένα στην εκτεταμένη πολυτονικότητα της αρμονικής του δομής, που ενισχύονται από το πάθος μιας ανεξάντλητης ζωτικότητας. Από τα έργα ενόργανης μουσικής σημειώνουμε: Κονσέρτο-Ραψωδία για λύρα και ορχήστρα, τα Μητρώα (για ορχήστρα εγχόρδων), τις Τετράδες (5 κουαρτέτα), δύο σονάτες, Πέντε κομμάτια για βιολί και πιάνο, τις Σειρήνες (ορατόριο), τον κύκλο τραγουδιών Φίλοι που φεύγουν σε ποίηση Νίκου Καρούζου, Μανόλη Αναγνωστάκη, Ανδρέα Εμπειρίκου, τα 5 Στάσιμα - Επί Σκηνής, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη.