Μπουρδούμης: «Είχε έρθει ο πατέρας μου σε γυρίσματα & μου είπε: «Πω πω, τι ταλαιπωρία τραβάτε;»

Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στις λεγόμενες «κλίκες» του ελληνικού θεάτρου αλλά και για τα όσα είδε και έζησε στα 30 χρόνια πορείας του μέχρι σήμερα...

Έχετε παράπονα από τον χώρο; Γίνεται συχνά λόγος για κλίκες...

Συμφωνώ πολύ με τον κ. Μπέζο, με τον οποίο είχα την τύχη να συνεργαστώ αρκετές φορές και διαπιστώνω ότι είναι ένας άνθρωπος που, αν και ακούγεται ορισμένες φορές σκληρός, μιλά με ουσία και γνώση. «Δεν θα σταματήσει κανείς κάποιον», λέει, αναφερόμενος στις λεγόμενες κλίκες. Εγώ είμαι ένα παιδί που δεν είχα κανέναν. Ήμουν 18 χρόνων και τώρα είμαι 48. Δεν με σταμάτησε κανείς. Προσπάθησα πολύ, έκανα οντισιόν, κάστινγκ, έπαιζα μικρούς ρόλους, μια ατάκα, καθόλου ατάκα, δεν ήρθαν τα πράγματα σε εμένα. Εγώ αισθάνομαι πιο πολύ μισθοφόρος. Και αν δει κάποιος πώς έχω πορευτεί όλα αυτά τα χρόνια, διαπιστώνει ότι δεν είμαι κάπου ενταγμένος. Έχω ένα βιογραφικό που από τη μία μπορεί να παίζω «Το σόι σου» στον Alpha και από την άλλη να πρωταγωνιστώ σε ταινία του Κώστα Γαβρά. Δεν έχω τέτοια θέματα. Και αν σε θέλουν, τους κάνεις γι' αυτό που σε θέλουν. Έτσι το φαντάζομαι, έτσι μπορώ να το δικαιολογήσω. Είναι λογικό κάποιες ομάδες να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Αν είμαστε συνεργάτες χρόνια, γιατί να πάρω έναν άλλον συνεργάτη, αφού μπορούμε να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα; Επίσης, αν κάποιος όντως δεν κάνει γι' αυτή τη δουλειά, θα φανεί. Δεν θα το αντέξει και ο ίδιος. Δεν είναι απλό. Φαίνεται λαμπερό, αλλά έχει από πίσω... Είχε έρθει ο πατέρας μου σε κάτι παλιά γυρίσματα και μου είπε: «Πω πω, τι ταλαιπωρία τραβάτε. Μεγάλη ταλαιπωρία». Αυτό του είχε μείνει.

Είστε 30 χρόνια στον χώρο λοιπόν...

Δεν μετράω τα χρόνια της σχολής, αν και έπαιξα από το δεύτερο έτος. Όπως λέει και ο Γουίλι Γουόνκα στο τέλος, για να κόψει τα πολλά-πολλά με τον Τσάρλι - γιατί τον αγαπάει και τον θέλει, αλλά θέλει να του δείξει ότι τα πράγματα έχουν και ένα όριο: «Υπάρχουν κάποιοι κανόνες κάναμε ένα συναρπαστικό ταξίδι, που στον δρόμο μπορεί να χάσαμε φίλους, αλλά το κυριότερο είναι ότι κάτι μάθαμε». Από αυτό λοιπόν το ταξίδι, κάτι έχω μάθει, κάτι έχω χάσει, κάτι έχω κερδίσει και συνεχίζω το ταξίδι μου. Είναι μαραθώνιος η υποκριτική τέχνη και, επειδή είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολύ μεγάλους ηθοποιούς -και τότε δεν τα καταλάβαινα-, ανατρέχω στο παρελθόν και αναρωτιέμαι: «Εζησα όλο αυτό; Να κάθομαι να ανταλλάσσω απόψεις με τον Καρακατσάνη;». Μετά μου μένουν οι πράξεις τους. Πώς συμπεριφέρονταν, τι μου άρεσε και τι όχι. Μπορεί να έχω ξεχάσει και την παράσταση, αλλά μου έχουν μείνει αυτά. Πώς ήταν, πώς συμπεριφέρονταν, πόσο απλοί ήταν ή πόσο δύσκολοι. Αυτό είναι ευλογία, γιατί είναι μια δουλειά που συνδιαλέγεσαι με πάρα πολύ κόσμο, από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους. Το θέατρο δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί, είναι οι χορογράφοι, οι σκηνογράφοι, οι φωτογράφοι, οι φωτιστές είναι συναρπαστικός κόσμος. Εστω και την περίοδο των δύο μηνών που είσαι με μια ομάδα, κάτι σου μένει, κάτι παραπάνω μαθαίνεις, μοιράζεσαι κάτι επί σκηνής. Αυτό δεν είναι εύκολο, κάνει κατάθεση ο ένας στον άλλο.

Πηγή: Real