Μάνος Πετούσης: Η απώλεια της μητέρας του και η συνάντηση μετά από χρόνια: «Κλαίγαμε σαν παιδιά»
Σασμός: Έμεινε μόνος στη ζωή, μετά τη μετάθεση της Αιμιλίας στην Αθήνα, αλλά όπως πάντα δίπλα σε όλο το χωριό. Ο Δημήτρης Μαραθάκης θα συνεχίσει να κάνει το καλό στην Άνω Ποριά και η ζωή θα του το επιστρέφει στέλνοντάς του εκεί την κόρη του, Σάντρα.
Ο Μάνος Πετούσης αποκαλύπτει αν η σχέση του με την Αιμιλία έχει λήξει οριστικά ενώ μιλά για δυο πολύ δυνατές στιγμές της ζωής του.
Το θέμα της Αιμιλίας έχει κλείσει για τον Δημήτρη;
«Νομίζω πως δεν έχει κλείσει. Μακάρι να, δούμε την Αιμιλία ξανά στην Ανω Ποριά. Πέρα από το πώς θα εξελιχθεί η σχέση της με τον Δημήτρη. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε την τριάδα των Δημήτρη, Παύλου και Αιμιλίας ξανά ενωμένη. Έτσι θα τηρούσαν και την υπόσχεση που είχαν δώσει. Πως θα είναι για πάντα ο ένας κοντά στον άλλον. Πέρα από αυτό μου έχει λείψει πολύ η Γιώτα Φέστα. Έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν μαζί και την αγαπάω πολύ. Όλοι οι ήρωες θα θέλαμε να γυρίσει πίσω. Προσωπικά αισθάνομαι λίγο σκόρπιος φέτος στην Κρήτη. Με την Αιμιλία είχα μια άλλη βάση, τώρα είμαι μόνος, χωρίς λιμάνι».
Χωρίς λιμάνι αλλά με... κλινική!
«Για να δούμε πώς θα πάει και αυτό. Ήταν το όνειρό του πάντως για να βοηθήσει τον κόσμο της Ανω Ποριάς».
Έμαθα πως είχες μια θεατρική πρόταση πριν τις γιορτές.
«Είχε γίνει μια κουβέντα πριν τα Χριστούγεννα για μια παράσταση που θα ανέβαινε στο δεύτερο μισό της σεζόν, αλλά εκείνες τις μέρες η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο και δεν το συζήτησα καν. Δεν ήθελα να φύγω από το πλευρό της. Δυστυχώς όμως την έχασα δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα. Δεν το μετάνιωσα. Εκείνες τις μέρες δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού. Μόνο εκείνη είχε προτεραιότητα για εμένα... Το 2023 έκλεισε για εμένα με τον χειρότερο τρόπο».
Το 2024 όμως;
«Μου έφερε ένα μεγάλο δώρο. Μετά από 30 ολόκληρα χρόνια, με ένωσε ξανά με έναν παλιό και αγαπημένο μου φίλο, τον Μιχάλη Κότσικα. Όλα αυτά τα χρόνια τον είχα στην καρδιά και τη σκέψη μου αλλά οι συνθήκες δεν βοηθούσαν στο να βρισκόμαστε καθώς εκείνος μένει στον Πύργο. Τον έψαχνα αλλά δεν τον έβρισκα. Κλαίγαμε σαν δυο μικρό παιδιά από τη συγκίνηση όταν βρεθήκαμε. Ήταν το ομορφότερο δώρο για εμένα σε μια στιγμή που έχασα τη μητέρα μου. να βρω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αγάπη της μάνας αλλά ήταν μια ανάσα. Ήταν και είναι από τις φιλίες που έχουν “φ" κεφαλαίο!», λέει στο Tv24