Νίκος Γκέλια: «Ούρλιαζε από τον πόνο… το πέρασα μόνος μου όλο αυτό»

Ο ήρωάς στου στο Ναυάγιο ήρθε αντιμέτωπος με μια τραγωδία. Εσύ έχεις κληθεί να αντιμετωπίσεις κάτι πολύ δύσκολο στη ζωή σου;

Έχω ζήσει μια τέτοια κατάσταση με τον πατέρα μου. Πριν από χρόνια δούλευα σε ένα μπαρ, και ο πατέρας μου, που είχε απολυθεί από τη δουλειά του, έβαφε σπίτια. Εκείνη τη μέρα γνώριζα ότι έβαφε το σπίτι της γειτόνισσας. Με πήρε τηλέφωνο το μεσημέρι και μου είπε να πάω γρήγορα εκεί όπου βρισκόταν. Δεν είχα προλάβω να πιώ ούτε καφέ. Κατάλαβα από τον τόνο της φωνής του ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Φτάνοντας, είδα τον πατέρα μου να διασχίζει τον δρόμο κουτσαίνοντας και κρατώντας με το χέρι το ματωμένο πόδι του. Η αιμορραγία ήταν ακατάσχετη. Τον έβαλα να ξαπλώσει στο αυτοκίνητο και πήρα ένα πανί από τη γειτόνισσα και του έδεσα το πόδι. Στο μυαλό μου έρχονταν όλες οι σκηνές που είχα δει σε σειρές και ταινίες με ιατρικό περιεχόμενο. Το ασθενοφόρο έκανε να φτάσει 45 λεπτά και στο μεταξύ βλέποντας τον πατέρα μου να χάνει το χρώμα του, του ζητούσα να μου μιλά συνέχεια για να έχει τις αισθήσεις του. 'Οταν έφτασε το ασθενοφόρο, αισθάνθηκα ότι έπαιζα σε επεισόδιο των «ΑΜΑΝ»! Ο έμπειρος τραυματιοφορέας του ΚΑΤ άρχισε να τσακώνεται με τη μαθητευόμενη που τον συνόδευε για το πώς έπρεπε να μεταφέρουν τον τραυματία. Έστησαν κανονικό καβγά μπροστά μου. Πήρα λοιπόν κι εγώ το φορείο μόνος μου και παραλίγο να διαπληκτιστώ κι εγώ μαζί του. Τελικά, φτάσαμε, στο ΚΑΤ. Ο πατέρας μου ούρλιαζε από τον πόνο. Τελικά, αποφάσισαν να τον βάλουν στο χειρουργείο και ο γιατρός με έστειλε σε μια αποθήκη να φέρω πάπια για να ουρήσει πριν από την επέμβαση. Επειδή όμως δεν βρήκα τίποτα, τους το είπα, κι αυτοί πήραν έναν ορό, τον άδειασαν, τον έκοψαν και μου είπαν να τον χρησιμοποιήσω αντί πάπιας. Η τελευταία κουβέντα του γιατρού ήταν: «Αν πετύχει, καλώς. Αν δεν πετύχει, θα γίνει ακρωτηριασμός». Η τελευταία κουβέντα του πατέρα μου, πάλι, ήταν: «Μην πεις τίποτα στη μάνα σου. Άσε να δούμε τι θα γίνει». Το πέρασα μόνος μου όλο αυτό, αφού ενημέρωσα τη μητέρα μου, αλλά δεν μπορούσε να φύγει από τη δουλειά γιατί θα την απέλυαν. Τελικά, όλα πήγαν καλά. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα ύστερα από αυτό είναι ότι μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα. Με βοήθησε πολύ η ψυχραιμία μου.

Στην εφηβεία σου έζησες και τον χαμό του ξάδερφου σου μπροστά στα μάτια σου...

Εκεί δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Είδα τον θάνατο τόσο ισχυρό μπροστά μου... Είδα τον θείο και τη μητέρα μου να κλαίνε γοερά κρατώντας το διαμελισμένο σώμα του μικρού μου ξάδερφου. Κι έτρεχαν οι δυο τους στο νοσοκομείο με την ελπίδα να «φτιάξουν» το παιδί. Αυτό θυμάμαι.

Πώς έγινε το κακό;

Παίζαμε τα ξαδέρφια στο χωριό, στο σπίτι του παππού στην Αλβανία. Ανεβαίναμε επάνω στη σιδερένια πόρτα και ο μεγαλύτερος ξάδερφος την έσπρωχνε από τη μια άκρη στην άλλη. Ελλείψει χρημάτων, αυτά ήταν τα παιχνίδια μας. Κάποια στιγμή έσπασαν τα καρούλια της πόρτας και το μικρότερο ξαδερφάκι, που δεν ήταν τόσο γρήγορο όσο εμείς, δεν μπόρεσε να τρέξει και το καταπλάκωσε. Για χρόνια, όταν πηγαίναμε στην Αλβανία, μαζευόμασταν όλα τα ξαδέρφια και από το σπίτι του παππού πηγαίναμε δύο ώρες με τα πόδια στο νεκροταφείο και παίζαμε τα παιχνίδια που του άρεσαν γύρω και πάνω από τον τάφο του. Ως φόρο τιμής στη μνήμη του.

Είναι συγκινητικό...

Έτσι νιώθαμε και αυτό κάναμε. Θα σου πω ότι το καλοκαίρι έχασα τον κολλητό μου φίλο. Κι ενώ είμαι anime και manga lover, όταν τον έχασα, μου ήταν πολύ δύσκολο να τα παρακολουθήσω πλέον, επειδή είχαμε από κοινού αυτή την αγάπη για τα συγκεκριμένα κόμικς. Πήρα όμως την απόφαση πως έπρεπε να ξαναμπώ σε όλο αυτό. Έτσι, κάθε πρωί, πριν πάω στη δουλειά μου, περνώ έξω από το σπίτι του -να σου πω εδώ ότι τον βρήκα εγώ νεκρό στο σπίτι του- και του λέω μια καλημέρα και τις εξελίξεις στις anime και manga σειρές. Κάθε μέρα μια διαφορετική ατάκα

Πηγή Hello