Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Ο θάνατος του πατέρα του, ο ρόλος που τον στιγμάτισε & ο έρωτας με τη Μουρίκη
Στην εκπομπή Γεια σου φιλοξενήθηκε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και μίλησε για όλα.
Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στη σχέση με τον πατέρα του, αποκάλυψε τον ρόλο τον έχει στιγματίσει ενώ μίλησε και για τον μεγάλο έρωτα με την σύζυγό του, Έφη Μουρίκη.
Κυριακίδης: Το καλύτερο κομπλιμέντο που έχω δεχτεί είναι ότι η γυναίκα μου είναι καλύτερη ηθοποιός
«Ο πατέρας μου ήταν πολύ κλειστός άνθρωπος, με έκανε στα 62 του. Εγώ τώρα είμαι 61 και σκέφτομαι ότι αν κάνω τώρα ένα μωρό, τι θα μπορούσε να του προσφέρω που αρχίζω και πονάω σιγά σιγά; Μιλάμε για το 1962 που υπήρχαν χωράφια, υπήρχε άλλη νοοτροπία. Νόμιζε ο πατέρας μου ότι επειδή προσφέρει άνεση ότι αυτή ήταν η υγεία μιας οικογένειας. Μου έλεγε “και να πεθάνω, δεν θα δουλέψεις για 20 χρόνια”. Ήμουν 17-18 χρονών όταν έφυγε από τη ζωή.Τα βράδια μηδενίζω το κοντέρ για να ξεκινήσω από το μηδέν. Σαν καλλιτέχνης για να νιώσω δημιουργικός, πρέπει να χαμηλώσω τον πήχη για να ξεκινήσω».
Η παράσταση που τον στιγμάτισε
«Ο θάνατος του Εμποράκου με έχει στιγματίζει. Όταν μπαίνουμε σε έναν θεατρικό ρόλο δανείζουμε στοιχεία του χαρακτήρα. Υπάρχουν άνθρωποι που επί σκηνής δεν μπορούν να κλάψουν και άλλοι που μπορούν. Θεωρούμε ότι αν αρχίσουμε να κλαίμε από την αρχή είναι ερμηνεία. Αλλά δεν είναι αυτό ερμηνεία! Πρέπει να έχεις δουλέψει μεταπτώσεις, είναι σύνθετη διαδικασία».
Ο έρωτας με την Έφη Μουρίκη
«Χαίρομαι που μου συνέβη στη ζωή μου! Ήταν μεγάλος έρωτας με την Έφη Μουρίκη και εύχομαι να συμβεί στον καθένα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τη νύχτα, κάτι συνέβη μέσα μου. Και έτσι ξαναβρεθήκαμε μετά! Υπάρχει πολλή δουλειά, σεβασμός και ξεκαθάρισμα επιθυμιών στη ζωή. Όταν το ξεκαθαρίσεις αυτό μέσα σου μπορείς να είσαι σαφής και ειλικρινής σε αυτό που νιώθεις».
Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Η παιδική μου ηλικία ήταν καταθλιπτική- Με πλήγωσαν πολύ»
Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Δεν θυμάμαι καν τους γονείς μου, λυπάμαι που το λέω... Αποφάσισα να...»
Η εξομολόγηση του Κυριακίδη: «Ήταν μια μεγάλη στροφή η οποία έπρεπε να γίνει. Δε φοβήθηκα, αλλά…»