Κυριακίδης-Μουρίκη: Η άγνωστη ιστορία της απίθανης γνωριμίας τους & ο ρόλος που έπαιξε ο Ζυλ Ντασσέν

Και μπορεί να γνωρίζουμε ότι έγιναν ζευγάρι από έρωτα όμως λίγοι γνωρίζουν πώς ακριβώς γνωρίστηκαν και πως έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη γνωριμία τους ο σπουδαίος και αξέχαστος Ζυλ Ντασσέν. Δείτε τι αποκαλύπτουν σε κοινή συνέντευξή τους...

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Ο θάνατος του πατέρα του, ο ρόλος που τον στιγμάτισε & ο έρωτας με τη Μουρίκη

Υπάρχει ένα περιστατικό που θα το χαρακτηρίζατε ως το πιο σημαντικό ή ως ένα από τα σημαντικότερα που σας έχουν συμβεί στην κοινή σας ζωή;

Ε.Μ.: Ήταν το 1988, όταν δούλευα στο Εθνικό Θέατρο. Έπαιζα σ’ ένα έργο του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασσέν, αυτού του μοναδικού καλλιτέχνη και ανθρώπου. Κάποια στιγμή, πριν αρχίσει η πρόβα, με πήρε στα παρασκήνια και μου είπε: «Θέλω να σου πω κάτι, Έφη. Να ελπίζεις στον μεγάλο έρωτα κι ας μην έρθει ποτέ». Μου χαμογέλασε, μου χάιδεψε τα μαλλιά και επιστρέψαμε στην πρόβα. Όταν αργότερα πήγαμε στη Θεσσαλονίκη για να παίξουμε την ίδια παράσταση, ήρθε ο μεγάλος έρωτας, εννοώ τον Βλαδίμηρο, βέβαια. Όταν τελείωσε η παράσταση, ανέβηκε στα παρασκήνια. Όταν, αργότερα, είπα στον Ντασσέν τι συνέβη, τον άκουσα να μου λέει την ωραιότερη κουβέντα που μπορεί να πει κανείς στον οποιονδήποτε. «Χαίρομαι γιατί είσαι ένας άνθρωπος που θέλει να ζει με την αγάπη». Τα επαινετικότερα λόγια για την οποιαδήποτε ερμηνεία δεν συγκρίνονται με τη φράση αυτή. Είναι κάτι που το κρατώ με μεγάλη συγκίνηση μέσα μου.

ΒΛ.Κ.: Το ίδιο συνέβη και με μένα. Γνωρίζεις τον άνθρωπο της ζωής σου, χωρίς τη στιγμή που συντελείται η γνωριμία αυτή να το καταλαβαίνεις ή να το συνειδητοποιείς, σε βαθμό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κάτι μάλιστα μεταφυσικό - με όση αφέλεια ή συνείδηση κι αν προφέρει κανείς τη λέξη «μεταφυσικό». Συνειδητοποιήσαμε ότι κατεβαίναμε τις σκάλες του ΚΘΒΕ, αφού είχα δει την παράσταση με το έργο του Τσέχοφ, όπου έπαιζε η Έφη, κι είχαμε φύγει από τα παρασκήνια πιασμένοι χέρι-χέρι, ενώ βλεπόμασταν για πρώτη φορά. Το συνειδητοποιήσαμε μάλιστα όταν είχαμε φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι. Με ρώτησε αν θα πηγαίναμε να φάμε μαζί αλλά εμένα δυστυχώς με περίμενε η παρέα με την οποία είχαμε δει μαζί την παράσταση. Όλη τη νύχτα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι, καταλάβαινα πως κάτι μου συμβαίνει. Την επομένη βρήκα στο θέατρο (έκανα πρόβες με τον Μίνω Βολανάκη σ’ ένα έργο του Στόπαρντ) ένα χαρτάκι που έγραφε «χάρηκα πολύ που σε γνώρισα». Μια κοινή μας φίλη μού έδωσε τον αριθμό τηλεφώνου της Έφης. Από τότε έχουν περάσει τριάντα τρία χρόνια. Μια και θυμήθηκα τον Βολανάκη (δεν ήταν μόνο ο σκηνοθέτης της παράστασης όπου θα έπαιζα, αλλά και ο διευθυντής του ΚΘΒΕ), θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό που δείχνει πόσο απίστευτης ευαισθησίας άνθρωπος ήταν. Ανέβηκα μια μέρα στο γραφείο του γιατί ήθελα κάτι να του πω και τον βρήκα να κλαίει. Ανησύχησα, τον ρώτησα τι συμβαίνει. «Άκου, αυτό μου λέει» (θα το πω περιληπτικά): «Ήταν ένας πατέρας πάνω από τον τάφο του παιδιού του και περνάει ένας άγνωστος: Τον κοιτάζει ο πατέρας, και του λέει: “Τι κοιτάς ξένε; Ήταν νέος, ωραίος και πέθανε”».

Ε.Μ.: Θα ήθελα να προσθέσω σε σχέση με τη δημοσιότητα το πόσο καταστροφικές επιπτώσεις μπορεί να έχει στη ζωή ενός ανθρώπου, να τον κάνει να αισθάνεται σχεδόν αθάνατος. Όμως όταν καταλαβαίνεις ποιες είναι οι πραγματικές αξίες σ’ αυτή τη ζωή, όταν θαυμάζεις καλλιτέχνες όπως ο Ζυλ Ντασσέν, ο Μίνως Βολανάκης, ο Γιάννης Ρίτσος, τότε είναι αδύνατον να χάσεις την ισορροπία σου. Μια από τις ωραιότερες «συναντήσεις» μου, όταν ήμουνα μικρή κι έκανα διάφορες δουλειές, ήταν η συνάντησή μου με τον Γιάννη Ρίτσο. Πούλαγα βιβλία από πόρτα σε πόρτα και χτυπώντας το κουδούνι, σ’ ένα διαμέρισμα, στα Κάτω Πατήσια, μου άνοιξε την πόρτα ο Γιάννης Ρίτσος. Του το είπα λίγα χρόνια αργότερα όταν, ενώ ήμουν στη Σχολή, είχαν ζητήσει μια κοπέλα να παίξει σ’ ένα έργο του, τις «Μαντατοφόρες». Και με είχανε πάρει. Είναι μεγάλο σχολείο να έχεις γνωρίσει τόσο σημαντικούς ανθρώπους.

Πηγή: Πρόσωπα

Διαβάστε επίσης:

• Κυριακίδης: Το καλύτερο κομπλιμέντο που έχω δεχτεί είναι ότι η γυναίκα μου είναι καλύτερη ηθοποιός
• Η εξομολόγηση του Κυριακίδη: «Ήταν μια μεγάλη στροφή η οποία έπρεπε να γίνει. Δε φοβήθηκα, αλλά…»
• Έφη Μουρίκη: «Πιστεύω στο ‘για πάντα’»