Κιούσης:Το όνειρο να γίνει στρατιωτικός γιατρός, ο.. Νουρέγιεφ από τα Πατήσια & το θέατρο του δρόμου
Γνωστός performer, με πολύπλευρη καλλιτεχνική δραστηριότητα, ο Θάνος Κιούσης έχει ασχοληθεί με το θέατρο δρόμου και τον χορό.
Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης περιπλανήθηκε στις τέχνες και δημιούργησε τον χαρακτήρα του Τόνι Σφήνου, ενώ για πολλά χρόνια το κοινό δεν γνώριζε την πραγματική του ταυτότητα... Τι λέει όμως για τα όνειρά του, το ξεκίνημά του και την ενασχόλησή του με τον χορό και πώς ήταν η ζωή του όταν είχε αποφασίσει να είναι καλλιτέχνης του δρόμου;
■ Το όνειρό σας ήταν να γίνετε στρατιωτικός γιατρός, σπουδάσατε ηλεκτρονικός... Ποιο ήταν το «κλικ» που άλλαξε την πορεία σας;
Μοιάζει πολύ αντιφατικό. Πάντα η καλλιτεχνική μου φύση ήταν εκεί και από μικρή ηλικία, είτε με τη χορωδία στο σχολείο, είτε με την κιθάρα, είτε με τον χορό. Απλώς η κοινωνία τότε και ο οικογενειακός προσανατολισμός ήταν πιο συντηρητικοί και δεν ήταν εύκολο να σηκωθείς μια ημέρα και να δηλώσεις ότι δεν θέλεις να σπουδάσεις αλλά να ακολουθήσεις μια καλλιτεχνική σχολή. Ενιωθες από τους γύρω σου ότι πρέπει να βρεις το «σίγουρο», να μπεις σε μια δουλειά και να εξασφαλιστείς και όλο αυτό σε παρέσυρε. Γι' αυτό και από όλα τα «εξασφαλιστικά», να το πω έτσι, επαγγέλματα, μου άρεσε ο στρατιωτικός γιατρός και προσπάθησα να το ακολουθήσω, ασχέτως αν κατέληξα ηλεκτρονικός. Το «κλικ» της αλλαγής έγινε στο Λονδίνο στο Covent Garden, όπου μια ημέρα μαγεύτηκα από όλους τους καλλιτέχνες του δρόμου και τους απόλαυσα καθιστός σε ένα πεζοδρόμιο. Τότε μέσα μου αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, οπότε και άλλαξα ρότα.
■ Η ενασχόλησή σας με τον χορό γιατί δεν ολοκληρώθηκε ποτέ;
Δεν ήθελα ποτέ να ολοκληρώσω τα χορευτικά χρόνια της σχολής και να έχω πτυχίο με το οποίο να διδάσκω ή να είμαι σε σύλλογο κ.λπ. Ήθελα να μάθω τη γλώσσα του χορού και όπου αυτή με βγάλει. Να μπορώ να χρησιμοποιώ εγώ τον χορό και όχι αυτός εμένα. Ήταν τρία χρόνια γεμάτα ενθουσιασμό με το μπαλέτο και μετά με το σύγχρονο και με αυτά που ανακάλυπτα ότι μπορεί να κάνει το σώμα μου, ανεβάζοντας όλο και περισσότερο τον πήχυ. Γρήγορα ήρθε το θέατρο και πήρα τον χορό μαζί μου. Δεν είπα ποτέ ότι μακάρι να γινόμουν ένας Μπαρίσνικοφ ή ένας Νουρέγιεφ από τα Πατήσια.
■ Τι είναι αυτό που κρατάτε από την εποχή που κάνατε θέατρο στον δρόμο;
Ο δρόμος είναι ένα πανεπιστήμιο για εμένα. Είναι κάτι πολύ δύσκολο να καταφέρεις και όχι απλώς να δοκιμάσεις και να πεις: «Ε, και; Σιγά το πράγμα. Πήρα το σαξόφωνό μου και κατέβηκα μπροστά στο μετρό και έπαιξα και μάζεψα λίγα ευρώ». Δεν μιλώ γι' αυτή την περίπτωση. Όταν είσαι καλλιτέχνης του δρόμου και βιοπορίζεσαι από αυτό, πρέπει να έχεις και το ανάλογο εισόδημα. Να αντεπεξέλθεις σε όλες τις αντιξοότητες, όπως το να σε χλευάσουν, να σε σταματήσουν. Να καταφέρεις να δημιουργείς κοινό, να σε προσέξουν, να κοντοσταθούν οι περαστικοί που δεν έχουν έρθει για εσένα, απλώς πηγαίνουν κάπου. Και εσύ να καταφέρνεις να τους κάνεις να σε θαυμάσουν και να σε πληρώσουν επειδή το θέλουν. Να έρθουν κοντά σου. Εκεί είναι η δυσκολία του δρόμου, συν ότι έχεις λογιών-λογιών αναπάντεχα προβλήματα. Κρατώ λοιπόν αυτά που μου έμαθε ο δρόμος ως μαθήματα στη ζωή μου, νιώθοντας ευγνώμων για όσα έζησα.
Πηγή: Real