Χρήστος Λούλης: Οι κίνδυνοι στην υποκριτική και η επικίνδυνη δημοσιότητα

Ο ηθοποιός ερωτώμενος αν υπάρχει κάτι που βρίσκει κανείς μόνο μέσα στο θέατρο, αποκαλύπτει στη real: «Τη δυνατότητα να ανακαλύπτω, κάθε φορά εκ νέου, τον εαυτό μου. Μιλάω για ένα περίεργο reset, την ψευδαίσθηση πως πρωτοπατώ τη γη κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με ένα νέο έργο».

Κινδύνους έχει το επάγγελμα;

«Και βέβαια. Να πιστέψεις ότι είσαι κάτι σημαντικότερο απ' αυτό που είσαι. Ή ότι δεν είσαι καθόλου σημαντικός».

Σου έχει συμβεί κάτι από τα δύο;

«Και τα δύο κατά καιρούς, αλλά προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσά τους. Με πίστη, δηλαδή, στη μοναδικότητά μου, αφήνομαι να παρασυρθώ, μαζί με άλλους, απ' τα νερά του ποταμού όπου έχω βουτήξει».

Η έκθεση στη δημοσιότητα είναι επικίνδυνη;

«Ναι, ειδικά όταν είσαι νέος και δεν ξέρεις το παιχνίδι της. Και να το ξέρεις, δηλαδή, πάλι μπορεί να σου σκάσει κάτι περίεργο και να τ' ακούσεις...»
Όπως κι έγινε στο παρελθόν, με τις δηλώσεις σου περί της Ζέτας Μακρυπούλια.

Παρ' όλα αυτά, δεν φαίνεται να την αποφεύγεις τη δημοσιότητα: μιλάς επί προσωπικού, «πουλάς» την εικόνα σου στα μίντια...

«Την αντιμετωπίζω σαν αναγκαίο κακό. Πολλές φορές με πλάκα - όταν δεν με παίρνει από κάτω. Για μένα είναι μια «πασαρέλα», όπου κάποιοι «προνομιούχοι» του δημόσιου λόγου ανεβαίνουν κάπου και μιλάνε. Όμως, αμφιβάλλω αν αυτό που λένε κι αυτό που κάνουν έχει και πάρα πολύ μεγάλη σημασία για τη ζωή του κόσμου. Ειδικά όταν η συνολική «πασαρέλα» είναι τόσο πολύβουη, τόσο δυσαρμονική και φάλτσα, που ο άλλος από κάτω σ' ακούει και ζαλίζεται...»