Γιώργος Σίσκος: «Η αλήθεια είναι ότι πάντα τα πράγματα μου έρχονταν εύκολα»

-Από μικρός ήθελες να γίνεις ηθοποιός;

Στο σχολείο συμμετείχα στις μαθητικές παραστάσεις και όλοι έλεγαν ότι θα ασχοληθώ με την υποκριτική. Ομως, εγώ ήθελα να γίνω αεροπόρος ή, έστω, μηχανικός αεροσκαφών. Εδωσα εξετάσεις και δεν πέρασα. Αποφάσισα να μπαρκάρω και -ως μούτσος- ταξίδεψα για έναν χρόνο σε μέρη μακρινά, μέχρι και στην Αυστραλία πήγα. Τελικά, την κοπάνησα από το καράβι και έμεινα επτά μήνες εκεί, όπου έκανα διάφορες δουλειές: Επαιζα ποδόσφαιρο στην ελληνική ομάδα του Περθ, τους έλεγα αστεία, ήμουν πολύ κοινωνικός και πάλι όλοι μού έλεγαν να γίνω ηθοποιός. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα -ύστερα από επιστολή της Βάσως, της μετέπειτα συζύγου μου, με την οποία είμαστε μαζί από τα γυμνασιακά μας χρόνια, αλλά και την επιθυμία της μάνας μου- το πήρα απόφαση και πήγα στη σχολή του Κουν» τόνισε σε καθημερινή εφημερίδα.

-Στο Θέατρο Τέχνης τα πράγματα ήταν σαν... μοναστήρι. Πώς τα έβγαλες πέρα;

«Ημουν στην ίδια τάξη με τον Ηλία Λογοθέτη, τον Αντώνη Αντωνίου, τον Νίκο Μπουσδούκο και τον Γιάννη Δεγαΐτη. Γυναίκες δεν είχαμε πολλές στη σχολή και η Κάτια Δανδουλάκη, που ήταν μία τάξη μικρότερη, μας βοηθούσε στα εκπαιδευτικά έργα που ανεβάζαμε. Πήγαινα στη σχολή και παράλληλα δούλευα -γιατί δεν ήμουν πλούσιος και έπρεπε να βγάλω τα προς το ζην- σε ένα μεσιτικό γραφείο στο Κολωνάκι. Ευτυχώς, οι καθηγητές μου, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Δημήτρης Χατζημάρκος, ο Γιάννης Σιδέρης, έκαναν σιωπηρά τα στραβά μάτια που έφευγα από τα μαθήματα για να πάω στη δουλειά. Αντίθετα, σε άλλους συμμαθητές μου ήταν πολύ αυστηροί. Θυμάμαι ότι ο Γιώργος Λαζάνης έκανε «σκουπίδι» μια συμμαθήτριά μου επειδή μια μέρα καθυστέρησε.»

-Πώς εξηγείς αυτήν την ανοχή;

«Η αλήθεια είναι ότι πάντα τα πράγματα μου έρχονταν εύκολα. Τότε στο Θέατρο Τέχνης απαγορευόταν να κάνεις σινεμά και εγώ κατά καιρούς, ειδικά την περίοδο προτού πάω στη σχολή, δούλευα ως μοντέλο σε διαφημίσεις για να βγάζω κάποια χρήματα. Μια μέρα, ενώ ήμουν στο Τέχνης, ο Λαζάνης πήγε να δει μια ταινία στον «Ορφέα» στη Σταδίου κι έπεσε πάνω σε μια διαφήμισή μου. Ερχεται και μου λέει με ύφος: «Δεν μου λες, Γιώργο, κάνεις διαφημίσεις;». «Ηταν παλιά, κύριε Λαζάνη» του απάντησα. «Πρόσεξε», μου είπε, «στο Τέχνης απαγορεύονται αυτά».»