Όμηρος Πουλάκης: «Ηθοποιός είσαι από τη μέρα που γεννήθηκες»

Ο Πειρασµός που υποδύεσαι στο έργο του Στρίντµπεργκ αποτελεί µία όψη του χαρακτήρα του Αγνώστου. Προσώπου που αποζητά τη λύτρωση µέσα από µια πορεία ζωής, η οποία διχάζεται ανάµεσα στο όνειρο και την πραγµατικότητα. Ως ηθοποιός, πόσο οικεία νιώθεις αυτή την κατάσταση;

Κατ’ αρχάς θεωρώ πως ο τρόπος µε τον οποίο ασκείς ένα επάγγελµα -ανεξαρτήτως αντικειµένου- επενεργεί στον ψυχισµό σου. Κι έπειτα, η δουλειά του ηθοποιού δεν έχει µόνο ψυχαναλυτικό χαρακτήρα. Ούτε αποκλειστικά ψυχοθεραπευτική διάσταση. Μπορεί να εκτίθεσαι ενώπιον ανθρώπων, αυτό όµως δεν προϋποθέτει πάντα κι ένα εσωτερικό ψάξιµο. Και δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά τη διασάλευση της προσωπικότητάς σου.

Θα έλεγες, παρ’ όλα αυτά, πως η σκηνή σε έχει ωριµάσει ως άνθρωπο και ηθοποιό;

Μεγαλώνοντας, η έννοια της ωρίµανσης σου προκύπτει έτσι κι αλλιώς. Θυµάµαι, για παράδειγµα, τον Ιάκωβο Ψαρρά, δάσκαλό µου στη Σχολή του Εθνικού, να ωρύεται λέγοντάς µας «µην χτίζετε τους ρόλους σας µε µπετόν αρµέ». Πέρασε αρκετός καιρός για να καταλάβω τι εννοούσε. Ηταν καλοκαίρι του 2010 κι ενόσω πλησίαζε η πρεµιέρα της παράστασης που τότε συµµετείχα («Μικρό λεξικό ανωµάλων» των αδελφών Κούφαλη, σε σκηνοθεσία Κ. Φοντούκη), συνειδητοποίησα τον ακούσιο εγκλωβισµό µου σ’ έναν συγκεκριµένο τρόπο ερµηνείας του ρόλου µου. Κι ακόµα παραπέρα, το γεγονός ότι η γνώση έχει κι έναν χαρακτήρα ετεροχρονισµένο.

Εξακολουθείς να πιστεύεις πως «ηθοποιός γίνεσαι µετά τα 40», όπως έχεις δηλώσει στο παρελθόν;

Ναι, όπως πιστεύω και ότι ηθοποιός είσαι από τη µέρα που γεννήθηκες. Γιατί σ’ αυτή τη δουλειά πρέπει να είσαι διατεθειµένος εξαρχής να υπερβείς τις δυσκολίες της - το ζήτηµα της έκθεσης και τις οικονοµικές της απολαβές, µέχρι τις προκαταλήψεις που τη συνοδεύουν. Μόνο εάν τα ξεπεράσεις όλα αυτά -µε τη βοήθεια της εµπειρίας- θεωρώ πως µπορείς να σταθείς στα πόδια σου και να ορθώσεις το ανάστηµά σου απέναντι στους άλλους. Να πεις «ναι, είµαι ηθοποιός».

Πηγή: Real