Γιώργος Χρυσοστόμου: «Έχω πει πολλά ‘’όχι’’»

«Είχα κάνει μια συνάντηση προτού ξεκινήσει το σίριαλ, την πρώτη σεζόν, αλλά μόλις είχα κλείσει κάτι άλλο και δεν προχώρησε. Έκτοτε προσευχήθηκα στο σύμπαν να κάνω τηλεόραση και το σύμπαν με άκουσε. Και μάλιστα στην καλύτερη των περιπτώσεων στην ελληνική τηλεόραση αυτή τη στιγμή. Κάναμε πρόσφατα και το πρώτο μας γύρισμα το οποίο ήταν πολύ ευχάριστο και γλυκό, γνωρίσαμε το σπίτι μας - εγώ μάλιστα κοιμήθηκα και στον καναπέ μας, έτσι για να εγκλιματιστώ» είπε στο Πρώτο Θέμα για την Μουρμούρα και συνέχισε:

«Όταν ξεκίνησα στο θέατρο υπήρχε πολύ έντονα η αντίληψη ότι όταν ένας ηθοποιός κάνει τηλεόραση δεν μπορεί να κάνει θέατρο και το αντίστροφο. Δεν επιτρέπεται ηθικά ή δεν ξέρω γω τι. Εγώ το κάνω πλέον γιατί μπορώ. Έχω βρει τον τρόπο, την τεχνική να λειτουργώ ανάλογα με το τι κάνω κάθε φορά. Το ηθικό κομμάτι δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Όσοι λένε με στόμφο "εγώ θα κάνω μόνο θέατρο για πάντα" μιλούν συνήθως εκ του ασφαλούς, γιατί έχουν τα λεφτά, την πολυτέλεια να το κάνουν. Βγω δεν προέρχομαι από πλούσια οικογένεια και τα βγάζω πέρα μόνος μου από τα δεκατρία. Λεν βλέπω κανέναν ηθικό φραγμό στο να κάνεις τηλεόραση, αρκεί να είναι ειλικρινές Μου έγινε μια πρόταση, την αχολόγησα, μου άρεσε και θα δουλέψω να πληρωθώ και να διασκεδάσω και εγώ και ο κόσμοι .Η παράσταση είναι μια άλλη συνθήκη, λειτουργεί με διαφορετικούς κώδικες μεταξύ του ηθοποιού και του θεατή. Η ουσία του ηθοποιού είναι να λέει τις ιστορίες του κάθε χαρακτήρα. Το πόσο θα ανοίγεις την ψαλίδα μεταξύ θεάτρου και τηλεόρασης, είναι άλλο ζήτημα. Εγώ μέχρι τώρα την κράτησα σθεναρά με πολλή δυσκολία οικονομική, δουλεύοντας νύχτα και κάνοντας πράγματα άσχετα με το επάγγελμα μου. Έχω πει πάρα πολλά όχι. Μετά το μεγάλο "μπαμ" που έγινε στην τηλεόρασή με το "LAPD" έκανα μεγάλο κόπο να παίξω στο θέατρο που θέλω, γιατί άρχισε να κρέμεται από πάνω μου η γνωστή ταμπέλα. Για καλή μου τύχη πήγα στο Θέατρο Πόρτα. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος με πίστεψε και τελικά συνεργαστήκαμε επί σειρά. ετών. Όσο για τα "όχι" στα λεφτά και τις προτάσεις μετά το "LAPD’’ αυτά ήταν πάρα πολλά. Είχα προτάσεις για διαφημίσεις και τα "όχι" αυτά μου κόστιζαν, η αντίσταση ήταν πολύ δύσκολη. Έπρεπε όμως να ξεφύγω από την ταμπέλα. Και ήταν και παρεξηγήσιμη αυτή μου η στάση γιατί πολλοί φίλοι συνάδελφοι μπορεί να έλεγαν "άι, βρε κουλτουριάρη... ". Δεν ήταν όμως αυτό, απλώς ήθελα να ξεφύγω από την τυποποίηση»