Γιώργος Πολυχρονιάδης: «Η καθοριστική στιγμή που ερωτεύτηκα τη δουλειά του μουσικού ήταν…»

«Από τριών, τεσσάρων χρονών έκανα μιμήσεις, τραγουδούσα και χόρευα. Έπαιρνα το σκουπόξυλο της μάνας μου κι έκανα ότι έπαιζα κιθάρα. Στα επτά μου η γιαγιά μου έφερε από την Αμερική ένα πολύ μικρό ακορντεόν. Χωρίς να μου δείξει κάποιος πώς λειτουργεί, έμαθα να παίζω όλες τις επιτυχίες της εποχής. Από τότε είπα στους δικούς μου ότι θέλω να γίνω μουσικός και ζήτησα να με στείλουν στο ωδείο. Ο πατέρας μου ούτε που να ακούσει πως ο γιος του θα γινόταν καλλιτέχνης. «Α, πα, πα! Θα πηγαίνεις σε πανηγύρια και θα παίζεις» μου έλεγε, γιατί τότε έτσι τον είχα τον μουσικό στο μυαλό τους. Πάντως, η νονά μου, που ήταν πολύ προοδευτικό άτομο, μου αγόρασε ένα καλύτερο ακορντεόν. Τότε άρχισα να λύνομαι και να παίζω πολύ καλά. Η καθοριστική στιγμή που ερωτεύτηκα τη δουλειά του μουσικού ήταν στα 13 μου, σε ένα σινεμά στη συμπρωτεύουσα, όπου παιζόταν ένα ντοκιμαντέρ με τους Beatles. Μόλις τους είδα στο πανί, είπα: «Αυτό το πράγμα θα κάνω κι εγώ στη ζωή μου» τόνισε στην Espresso.

-Από το ακορντεόν πώς πέρασες στην κιθάρα;

«Τα καλοκαίρια που πήγαινα στο χωριό ήταν κάποιος νεαρός που έπαιζε κιθάρα. Τον παρακάλεσα να με αφήσει να παίξω κι εγώ λίγο. Με άφησε, αφού πρώτα μου έδειξε μερικά πράγματα. Ετσι ξεκίνησα. Πάλι αυτοδίδακτος. Στην αρχή αγόρασα μια σκεβρωμένη κιθάρα, αλλά λίγα χρόνια μετά, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’60, που είχα αρχίσει να ασχολούμαι με διάφορα ερασιτεχνικά συγκροτήματα, όπως οι Drops και οι Snowballs, με τα οποία κάναμε εμφανίσεις σε κλαμπ της Θεσσαλονίκης, έπρεπε να αγοράσω ηλεκτρική κιθάρα. Πούλησα, λοιπόν, κρυφά το ποδήλατό μου και τα λεφτά που πήρα τα έδωσα προκαταβολή γι' αυτό τον σκοπό. Μάλιστα για καιρό έκρυβα την κιθάρα μου στο υπόγειο ενός φίλου, γιατί δεν ήθελα να το πάρουν είδηση οι δικοί μου.»

-Πότε έγινες μέλος του συγκροτήματος Βόρειοι;

«Σε μια από τις εμφανίσεις μου με τα ερασιτεχνικά συγκροτήματα με είδαν και με άκουσαν οι Βόρειοι, που τότε είχαν κάνει το μεγάλο σουξέ τους «Με φωνάζουνε Τζίνι» και μου πρότειναν συνεργασία. Το θεώρησα μεγάλη τιμή. Στο συγκρότημα συμμετείχε και ο Στέλιος Φωτιάδης, που έπαιζε μπάσο, ενώ εγώ έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα. Μετά τους Βόρειους, που η έδρα τους ήταν η Θεσσαλονίκη, ασχολήθηκα, με την προτροπή του Αλέξη Παπαδημητρίου, με τους Artomix και το 1970 κάναμε εμφανίσεις σε γνωστά ελιτίστικα κλαμπ της Αθήνας.»