Σοφία Μπεκατώρου: Το #ΜeΤοο ζει επειδή οι άνθρωποι το συνεχίζουν. Ηρθε για να μείνει, δεν είναι μόδα

Η γυναίκα που έδειξε το σθένος της μιλώντας δημοσίως για το τραύμα και τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχτηκε, άνοιξε το δρόμο σε χιλιάδες γυναίκες βοηθώντας τες να βρουν το κουράγιο να μιλήσουν δημόσια, ξεπερνώντας την ντροπή και τον φόβο που τις εμπόδιζε τόσα χρόνια να ορθώσουν την αλήθεια τους. Μετά τις αποκαλύψεις της η ελληνική κοινωνία δεν θα ήταν ποτέ η ίδια.

Ήσουν η πρώτη που μίλησες δημόσια για την κακοποίηση που δέχτηκες. Έσπασες τα στερεότυπα και άνοιξες το δρόμο, όμως πέρασε από το νου σου κάποια στιγμή να κάνεις πίσω;

Δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω πίσω σε όλο αυτό, που ξεκίνησα, γιατί όταν το ξεκίνησα δεν περίμενα καθόλου να με ακολουθήσει κάποιος. Στο άθλημα μας, την ιστιοπλοΐα, συχνά επιλέγεις 'ένα διαφορετικό δρόμο για να φτάσεις σε κάθε σημαδούρα. Βλέποντας τον άνεμο και τους αντιπάλους, πολλές φορές αναγκάζεσαι να διαφοροποιηθείς, χωρίς αυτό να σε κάνει να φοβάσαι. Επομένως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, από τη στιγμή που ένιωσα ότι είμαι δυνατή για να δω την αλήθεια όπως έχει συμβεί και εφόσον είχα κάνει τη δουλειά που χρειαζόταν με τον εαυτό μου, έκανα αυτό το βήμα. Όταν είδα πως ακολούθησαν πάρα πολλοί άνθρωποι, ήταν μεγάλη η χαρά μου που όλοι αυτοί πήραν τη δύναμη να μιλήσουν και παράλληλα μεγάλη η λύπη μου που τόσο πολλοί έχουν βασανιστεί.

Πώς κρατάς μέσα σου το #ΜeΤοο;

Τον τελευταίο καιρό είχα την τύχη να γνωρίσω πάρα πολλούς ανθρώπους μέσα από άσχημες συγκυρίες, αλλά πάντα με καλή πρόθεση. Έλαβα ακόμα και από αγνώστους στήριξη, η οποία λειτούργησε θεραπευτικά. Βλέπω επίσης πως αντίστοιχα όλοι όσοι μιλούν με θάρρος για τη δική τους ιστορία υιοθετούν αυτή τη στάση και δίνουν το βήμα σε κάποιον άλλον να μιλήσει, και έτσι έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα το #ΜeΤοο. Το #ΜeΤοο ζει επειδή οι άνθρωποι το συνεχίζουν. Μπορεί να έκανα την αρχή, αλλά εξελίσσεται και βοηθά κι άλλους ανθρώπους ακριβώς επειδή ο ένας στηρίζει τον άλλον. Ήρθε για να μείνει, όχι επειδή είναι μόδα. Είμαι της φιλοσοφίας που υποστηρίζει ότι προχωρώ όσο μπορώ και δίνω το χέρι μου και στον διπλανό μου για να σηκωθεί κι εκείνος. Είναι επιτυχία οι γύρω μας να γίνουν καλύτεροι από εμάς και δεν χρειάζεται να κάνουμε κακό στους άλλους για να προχωρήσουμε. Έχει υπάρξει κάποιο σχόλιο που σε έχει στενοχωρήσει πολύ; Τα βασικά σχόλια που με στεναχωρούν είναι κυρίως αυτές οι θεωρητικά αθώες ερωτήσεις που κρύβουν πάντα μια απόδοση ευθύνης στο θύμα, όπως: «Γιατί μπήκε στο δωμάτιο; - Γιατί βρισκόταν εκείνη την ώρα εκεί; - Γιατί μιλούσε με αυτούς τους ανθρώπους;». Πράγματα που έμμεσα, αλλά ουσιαστικά, κατηγορούν το θύμα. Αυτό με στεναχωρεί περισσότερο επειδή σημαίνει πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την έννοια της συναίνεσης. Παρότι τον τελευταίο χρόνο με πάρα πολλούς τρόπους προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι σημαίνει συναίνεση, φαίνεται πως πρέπει να κάνουμε μια βαθιά επένδυση εκπαιδευτικά ώστε η νέα γενιά να έχει απόλυτα ξεκάθαρη εικόνα γι' αυτό. Επίσης, η υπόλοιπη κοινωνία, που έχουμε μεγαλώσει και έχουμε γαλουχηθεί με άλλες αρχές και αξίες και τα στερεότυπα είναι πολύ βαθιά μέσα μας, θα πρέπει να κάνουμε μια προσωπική πάλη με τον εαυτό μας.-Την ώρα που αρθρώνουμε κάτι το οποίο τελικά περιέχει μια στερεοτυπική αντίληψη, πρέπει να δαγκώσουμε τη γλώσσα μας και να συνειδητοποιήσουμε τι είπαμε. Θα πρέπει να καταφέρουμε να επιβληθούμε στον εαυτό μας και τη συνήθεια μας, διότι μια συνήθεια δεν είναι και μια σωστή αντιμετώπιση. Δεν ρωτάμε αν υπήρχε συναίνεση και ρωτάμε τι φορούσε το θύμα Ρωτάμε για κάποιες συνθήκες και όχι για την πιο βασική, που είναι η συναίνεση.

Η δική σου υπόθεση έχει παραγραφεί. Παρ' όλα αυτά περίμενες να ακούσεις έστω και μία συγνώμη;

Οχι, δεν με ενδιέφερε ν' ακούσω συγνώμη, αν και θα την άκουγα. Αν είχε ειπωθεί, θα την άκουγα. Για μένα το θέμα δεν είναι προσωπικό, οπότε το πιο σημαντικό θα ήταν να λειτουργήσουν οι θεσμοί. Αυτό θα σήμαινε να απομακρύνουν το άτομο αυτό από τους αθλητικούς χώρους στερώντας του τη φίλαθλο ιδιότητα, κάτι που δεν συνέβη από τα αρμόδια όργανα. Πιστεύω ότι σε συγκεκριμένους χώρους όπως π,χ. ο Αθλητισμός, η Παιδεία, η Εκκλησία και η Υγεία, όπου υπάρχει το θέμα της αυθεντίας του προπονητή, του καθηγητή, του παπά και του γιατρού αντίστοιχα το άτομο που δέχεται τις υπηρεσίες έχει μειωμένη άμυνα καθώς ήδη από την επιλογή του δείχνει μια στοιχειώδη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται. Είναι σημαντικό λοιπόν να μη γίνεται κατάχρηση της εμπιστοσύνης αυτής και να υπάρχει ένα αυστηρότερο πλαίσιο που θα περιορίζει και θα τιμωρεί παρεκκλίνουσες συμπεριφορές. Αν, δε, για τον όποιο λόγο δεν διώκονται πλέον ποινικά οι θύτες, θα πρέπει να υπάρχει μια πρόβλεψη απομάκρυνσης των κακοποιητών από μελλοντικά θύματα ή η ενημέρωση του κοινού ότι υπήρχε σε βάρος των ατόμων αυτών καταγγελία κακοποίησης. Διότι μπορεί να μην πάει κάποιος φυλακή για ένα αδίκημα, αλλά κατά πόσο θέλουμε να εξακολουθεί να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους ασκώντας τα ίδια καθήκοντα; Ο στόχος δεν είναι να υπάρχει πάντα τιμωρία, αλλά να υπάρχει εποπτεία. Είναι σημαντικό να δράσουμε σήμερα ως κοινωνία και να μην αποσιωπήσουμε ένα φαινόμενο του οποίου βλέπουμε μόνο την κορυφή.

Πηγή:Down Town