Παύλος Κουρτίδης: «Ο Μανουσάκης διδάσκει ιστορία μέσα από την τηλεόραση»

Την ιστορία του θα τη μάθουμε μέσα από τη σειρά του Μανούσου Μανουσάκη, τον οποίο και χαρακτηρίζει ως ένα «τεράστιο σχολείο»

Ένας Έλληνας στο Netflix

Λέγεται ότι θα πάρετε μέρος και σε μια σειρά που θα παιχτεί στο Netflix. Επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γερμανία, ξέρω πολύ καλά τα γερμανικά σαν μητρική μου γλώσσα, όπως και τα αγγλικά. Στο εξωτερικό λοιπόν, στη Γερμανία, συνεργάζομαι με μια εταιρεία οπτικοακουστικής παραγωγής, που συχνά μου χτυπά την πόρτα.

Η σειρά αυτή θα βγει στο Netflix το 2023, είναι γερμανικής παραγωγής και θα ολοκληρωθεί σε οκτώ επεισόδια. Είναι κωμωδία αλλά δεσμεύομαι με συμβόλαιο και δεν μπορώ να σας πω περισσότερες λεπτομέρειες για το ρόλο μου. Πάντως, δεν θα έχω καμία σχέση με τον Χριστοδούλου του «Κόκκινου Ποταμιού».

Κάνω ένα πολύ κόντρα ρόλο, ένα ρόλο κωμικό, που όμως έχει πολλή Ελλάδα μέσα του και μιλάω και ελληνικά. Πολλές φορές νιώθω σαν Γερμανός στην οργάνωση, αν και στο αίμα μου κυλά αίμα πάππου προς πάππου ελληνικό και ποντιακό DNA.

Ήμουν παιδί μεταναστών, πήγα σε γερμανικό σχολείο κι έμαθα τη γερμανική προφορά και σκέψη, αφού μέχρι τα 15 μου ήμουν στη Γερμανία. Μετά σπούδασα θέατρο στην Αγγλία, στο London School of Arts, και χαίρομαι που και η κόρη μου αποφοίτησε από την ίδια σχολή.

Ωστόσο, ο ίδιος στη συνέχεια παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη και μίλησε για όλους και για όλα.

Κύριε Κουρτίδη, τι είναι για εσάς ο Μανούσος Μανουσάκης;

Ένα τεράστιο σχολείο! Ο Μανούσος, πιο ώριμος καλλιτεχνικά από ποτέ, αφήνει στην ελληνική τηλεόραση μια μεγάλη παρακαταθήκη με το «Κόκκινο Ποτάμι», το οποίο αφορά τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και με το «Κόκκινο Ποτάμι-Η Συνέχεια», που συνεχίζει ιστορικά από το 1919 μέχρι το 1922, τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Σμύρνη.

Στην ουσία, διδάσκει Ιστορία μέσα από την τηλεόραση. Αναμφισβήτητα, ο Μανούσος είναι η ψυχή του «Κόκκινου Ποταμιού». Για μένα, που έχω συνεργαστεί με αρκετούς σκηνοθέτες, αυτή η ενέργεια είναι κάτι το πρωτόγνωρο και έρχεται ξεκάθαρα από την ψυχή του. Όσοι εργαζόμαστε δίπλα του είμαστε πολύ τυχεροί γιατί έχει για όλους μας μια μεγάλη αγκαλιά.

Πλέον, η συνεργασία μου μαζί του τρίτωσε. Είχε ξεκινήσει από το ντοκιμαντέρ «Η φλόγα της Επανάστασης 1821», όπου υποδύθηκα τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, συνεχίστηκε με τη σειρά της ΕΡΤ «Ο Βαρδιάνος στα Σπόρκα» και τώρα πλέον δουλεύουμε μαζί σε αυτή τη μεγάλη παραγωγή του OPEN. Θεωρώ ότι κάθε συνεργασία με τον Μανουσάκη με εξελίσσει καλλιτεχνικά. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για μένα, αλλά και μεγάλη ευθύνη, αν και μεταξύ μας πλέον έχει διαμορφωθεί μια σχέση εμπιστοσύνης, εκτίμησης και αγάπης.

Είναι κομβικός ο ρόλος σας για την ανάπτυξης της ιστορίας;

Τον ήρωά μου τον βλέπουμε να δρα από τις 19 Μαΐου του 1919, ημέρα ιστορικής μνήμης για τους Ποντίους, καθώς κορυφώνεται το δράμα της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, και να συνεχίζει μέχρι το 1923 με το διχασμό βασιλιά και Βενιζέλου. Στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται ο Χριστοδούλου, ο ήρωάς μου, επικρατεί χάος με τους πρόσφυγες που έρχονται από τη Μικρά Ασία, την Πόλη, τον Πόντο.

Ο Χριστοδούλου είναι τρανός κυβερνητικός παράγοντας και βασιλόφρων. Αυτό που τον τρέφει και τον κρατά στην εξουσία είναι το μίσος του για τον Βενιζέλο, που τον τυφλώνει και δε βλέπει την εθνική καταστροφή που έρχεται. Μέσα του, δηλαδή, έχει τεράστια έχθρα για τους Βενιζελικούς, τους ομοεθνείς του, και θέλει να καταποντιστούν με όποιο τίμημα.

Ο Χριστοδούλου κινεί τα νήματα στη Θεσσαλονίκη, άλλοτε φανερά, άλλοτε με σκιώδη τρόπο. Για μένα, είναι ένας διαχρονικός πολιτικός. Στην Ιστορία πάντα θα βλέπουμε ανθρώπους σαν τον Χριστοδούλου. Είναι ο πολιτικός που κάνει τις βρώμικες δουλειές των ανωτέρων του, ζει και βασιλεύει εκμεταλλευόμενος τους αδύναμους.

Από πού κατάγεστε;

Το λέω με υπερηφάνεια: είμαι Πόντιος από μητέρα και πατέρα! Το χωριό μου στο Κιλκίς, η Ποντοηρακλειά, είναι κοντά στα σύνορα με τα Σκόπια. Ως παιδί προσφύγων λοιπόν, έχω ακούσει πολλές ιστορίες για πορείες θανάτου, ξεριζωμού, βιασμούς, συρράξεις, λεηλασίες και θανάτους. Ο παππούς μου ήρθε πρόσφυγας από τον Πόντο περπατώντας και ξέρω το κλάμα που έριξε, τις δυσκολίες και τον πόνο που έζησε.

Για μένα, το να παίζω στο «Κόκκινο ποτάμι» δεν είναι μόνο μεγάλη χαρά γιατί εξασκώ το επάγγελμα μου στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, είναι παράλληλα κι ένας φόρος τιμής στους προγόνους μου, γιατί βάζω κι εγώ ένα λιθαράκι ώστε να μην ξεχαστούν τα όσα πέρασαν. Κι εύχομαι να δικαιωθούν οι ψυχές τους ιστορικά και να αναγνωριστεί η γενοκτονία τους. Παίζω, λοιπόν, τον Χριστοδούλου με όλο μου το είναι και ας είναι από τους κακούς της Ιστορίας.

Νιώθετε δηλαδή ευθύνη απέναντι στους Ποντίους;

Ακριβώς. Η σειρά έχει μεγάλο ιστορικό βάρος. Πρέπει να μεταφερθεί σωστά στα παιδιά μου, στις ρίζες μου, ο ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων, ο διχασμός μεταξύ Βενιζέλου και βασιλιά και τα οικτρά αποτελέσματα που είχε. Εμπλεκόμαστε όλοι σε μια σειρά μνήμης. Οι άνθρωποι αυτοί έζησαν σαν κουβάρι, είδαν το πιο σκληρό πρόσωπο της μοίρας και της Ιστορίας, μια τραγωδία.

Μιλάμε εμείς για πανδημία όταν οι πρόσφυγες δεν μπορούσαν θα προμηθευτούν το φάρμακο που θα επούλωνε τις πληγές τους από την ελονοσία. Ήταν ένα μόνο φάρμακό - κρατικό μονοπώλιο- σε ένα μπουκαλάκι και θεράπευε τον πόνο. Οι κρατικοί υπάλληλοι και οι βασιλόφρονες είχαν πρόσβαση σε αυτό, οι άλλοι όχι.

Δυστυχώς, σήμερα η Ιστορία επαναλαμβάνεται και στο κάδρο δεν είναι οι Πόντιοι αλλά οι Σύριοι, οι Αφγανοί, οι Ουκρανοί. Οι Ουκρανοί περπατούν με μια βαλίτσα στους δρόμους φορώντας μάσκες για τον κορωνοϊό! Αυτός είναι ο κόσμος μας καΓδεν ξέρω τελικά πόσο έχει αλλάξει... Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ότι όταν βλέπεις στο «Κόκκινο Ποτάμι» μια πορεία θανάτου με Ποντίους που τρέχουν να σωθούν από τη γενοκτονία, το τι πέρασαν οι Σύριοι που έτρωγαν βόμβες στο κεφάλι και έρχονταν αποδεκατισμένοι, παιδιά ορφανά, μόνα τους, στην Ελλάδα. Ξέρει λοιπόν πολύ καλά ο Μανούσος για ποιο λόγο πρέπει να θυμόμαστε, να διαβάζουμε την Ιστορία και να βλέπουμε τις θύμησες του παρελθόντος σε μια σειρά στην τηλεόραση το 2022!

Το 2018-2019 παρουσιάσατε την παράσταση «Γενοκτονία». Ήταν ένας φόρος τιμής στους πόντιους προγόνους μου. Ήταν ένα χοροθέατρο που έπιανε την ιστορία από τον Σεπτέμβριο του 1921, στις Ποντιακές Άλπεις, στη Σάντα, το «Σούλι του Πόντου». Για μένα, που σκηνοθέτησα την παράσταση, ήταν μια ωδή προς τη ζωή! Ήταν το ηθικό καθήκον μου απέναντι στα παιδιά μου.

Πλέον, οι συνθήκες έχουν ωριμάσει και γίνονται με χαρά θεατρικά έργα για τους Πόντιους, σειρές, εύχομαι και ταινίες. Γιατί πρέπει να συνεχίζουμε να θυμόμαστε και να ζητούμε την αποκατάσταση και τη δικαίωση ενός λαού. Το Ίδρυμα Σαββίδη δουλεύει πολύ προς αυτήν την πλευρά, προς την ιστορική δικαίωση δηλαδή των θυμάτων.

Πηγή: 7Μερες tv

Διαβάστε επίσης:

• Κόκκινο ποτάμι-Η συνέχεια: Νέα σελίδα στη ζωή της Ιφιγένειας
• Ζαχρά για «Κόκκινο Ποτάμι»: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται για εκείνους που κατάφεραν να επιζήσουν»
• Κωνσταντίνος Καζάκος: «Όποιος δει το “Κόκκινο Ποτάμι” θα μάθει και ιστορία…»