Θεόβη Στύλλου στο gossip-tv: Στο θέατρο, ακόμα και όταν πηγαίνω ως θεατής, νιώθω κάτι πέρα από μένα
«è solo un trucco», δηλαδή «είναι απλά ένα κόλπο», με αυτή τη φράση του Jep Gambardella από το La grande bellezza η Θεόβη Στύλλου ερμηνεύει την πραγματικότητα του ηθοποιού πάνω στο σανίδι, τη στιγμή της προσφοράς προς το θεατή αλλά και στο μέσα της.
H Θεόβη Στύλλου ανήκει στην κατηγορία των «next big thing» της υποκριτικής και δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από την τόλμη της να αφήσει τις σπουδές της στη Νομική και να μπει με «φόρα» και απόλυτα μαγεμένη στον κόσμο της Τέχνης.
«Από μια ακρόαση για την οποία δεν ήμουν 100% σίγουρη ότι θα πάω, κατέληξα να κάνω το μεγάλο βήμα, το δικό μου σάλτο μορτάλε από την νομική και την δικηγορία στο θέατρο», λέει στο gossip-tv με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
«Θα ήθελα να συμμετέχω σε παραστάσεις και αντίστοιχα να βλέπω θέατρο στο οποίο υπάρχει ένα ρίσκο. Κάτι που δοκιμάζεται. Κάτι που θα με μετακινήσει και θα με ξεβολέψει, που ίσως ακόμα και θα με κάνει να νιώσω άβολα», λέει και τα βήματά της στο σανίδι σταθερά και «ξεγυμνωμένα» αφού αυτό έχει ανάγκη η σκηνή για να συνεπάρει τόσο την ίδια όσο και το κοινό.
Την όρισε η επιθυμία της να είναι μέλος μια «κοινότητας» που έχει την αξία του φωτεινού πολιτισμού μας και βάζει το λιθαράκι της σε αυτό με σεβασμό και ορμή για να καταλήξει σε αυτό που λαχταρά η ψυχή της. «στο κοινό μας βίωμα, την κοινή μας ιστορία, το κοινό μας μέλλον».
Θυμάστε την πρώτη φορά που ανεβήκατε στη σκηνή του θεάτρου;
Η πρώτη δουλειά μου στο θέατρο ήταν μαζί με τον Στάθη Λιβαθινό και την ομάδα του. Το έργο ήταν το Berlin Alexanderplatz του Άλφρεντ Ντέμπλιν. Ήταν μια δουλειά που ακόμα κι αν ήθελα δεν θα μπορούσα να ξεχάσω. Έγιναν τρομερές αλλαγές στην ζωή μου εκείνη την περίοδο. Αρχικά από μια ακρόαση για την οποία δεν ήμουν 100% σίγουρη ότι θα πάω, κατέληξα να κάνω το μεγάλο βήμα, το δικό μου σάλτο μορτάλε από την νομική και την δικηγορία στο θέατρο. Κάναμε πρόβες και θυμάμαι ότι ξυπνούσα 8.30 το πρωί κάθε μέρα, και για ώρες μπορεί απλώς να κοιτούσα το κείμενο, δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω, το υλικό ήταν αχανές και τρομακτικό και υπέροχο μαζί. Όταν έφτασε η ώρα της πρεμιέρας πρέπει να ήμουν σε συναισθηματικό ντελίριο, φοβόμουν ότι από το άγχος της πρώτης φοράς δεν θα είχα καμιά ανάμνηση εκείνης της μέρας, σαν να είμαι στον αυτόματο. Όντως δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Θυμάμαι όμως τα μάτια των φίλων μου που είχαν έρθει και ήταν όλοι τους μαζεμένοι στις πρώτες σειρές αριστερά μου, θυμάμαι τους γονείς μου να κάθονται κέντρο ψηλά, θυμάμαι όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους να είναι όλοι εκεί μαζί μου για εκείνη την πρώτη φορά, την τόσο σημαντική φορά και να νιώθω ξαφνικά τόσο τυχερή και γεμάτη αγάπη. Ναι, αυτό θυμάμαι από την πρώτη φορά.
Η Παγκόσμια ημέρα θεάτρου γιορτάζεται για να τονιστεί η ιδιαιτερότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης και η σημασία του θεάτρου στις σύγχρονες κοινωνίες. Πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος σήμερα να παρακολουθεί αυτό που λέμε «καλές παραστάσεις» και γιατί;
Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε γι’ αυτές τις «καλές παραστάσεις». Κάθε χρόνο ακούω για παραστάσεις που ανεβαίνουν και γίνεται ένας χαμός, οι κριτικές είναι διθυραμβικές, όλα τέλεια, ότι είναι αυτό που θα μας αλλάξει την ζωή και τέτοια. Προσωπικά θα ήθελα να συμμετέχω σε παραστάσεις και αντίστοιχα να βλέπω θέατρο στο οποίο υπάρχει ένα ρίσκο. Κάτι που δοκιμάζεται. Κάτι που θα με μετακινήσει και θα με ξεβολέψει, που ίσως ακόμα και θα με κάνει να νιώσω άβολα. Λέγαμε παλιά με έναν φίλο μου, (παλιά πολύ πριν μου στρίψει και τα παρατήσω όλα να γίνω ηθοποιός) ότι θέλουμε να δούμε μια παράσταση και μετά να θέλουμε να γυρίσουμε σπίτι και να σκεφτούμε. Όσο μπορώ λοιπόν και με όση εμπειρία έχω στο θέατρο και στη ζωή, πιστεύω ότι αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος. Την παράσταση που θα δει και θα τον κάνει να θέλει να γυρίσει σπίτι του και να σκεφτεί τι κάνει με την ζωή του, να προβληματιστεί με το γιατί του ‘μίλησε’ αυτό που είδε, να θελήσει κάτι να αλλάξει. Γι’ αυτό είμαι κάπως επιφυλακτική με το «καλό θέατρο». Έχω την αίσθηση από αυτά που παρατηρώ ότι διανύουμε μια εποχή ακραίου φόβου. Μας φοβίζουν όλα. Μας φοβίζει αν θα έχουμε δουλειά, αν θα έχουμε ασφάλιση, αν θα έχουμε σύνταξη, αν θα έχουμε πόλεμο, αν θα καταστραφεί ο κόσμος. Νομίζω ότι καταλήγουμε να λέμε τις ιστορίες που θέλουμε να ακούσουμε και όχι αυτές που πραγματικά θέλουμε να πούμε.
Στο θέατρο σημασία έχει η ιστορία που λέμε, και που τελικά την λέμε όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
Πείτε μας μια ιστορία που έχετε ζήσει πίσω από την κουΐντα κι έχει σηματοδοτήσει την πορεία σας;
Άλλη μια ιστορία από το Berlin Alexanderplatz. Σε μια φάση των παραστάσεων που είχα χαθεί στο ότι παίζουμε την ίδια παράσταση τόσο καιρό και θα παίζουμε για άλλο τόσο και οι λέξεις ήταν απλώς λέξεις και κενές περιεχομένου κλπ, θυμάμαι να μιλάω με έναν πολύ αγαπημένο μου συνάδελφο από τότε τον Γιώργο Δάμπαση ο οποίος είχε εντοπίσει ότι εκείνη την περίοδο, ψυχικά έκανα βουτιά στο κενό. Και γύρισε και μου είπε: «βρες έναν λόγο που τα κάνεις όλα. Αλλά αυτός ο λόγος πρέπει να έρχεται μόνο από σένα. Νομίζεις ότι κάθε βράδυ παίζεις την τάδε και θέλει τον τάδε που θέλει την άλλη και στο τέλος σε χωρίζει; Όχι. Παίζεις για κάθε γυναίκα από την αρχή του κόσμου που χαράμισε την ζωή της για τους άλλους και στο τέλος δεν της έμεινε τίποτα» γελάω λίγο τώρα που το γράφω αυτό γιατί ίσως το αποτύπωσα πιο πεσιμιστικά από όσο θα ήθελα. Ωστόσο σε μένα αυτές οι κουβέντες ήταν πολύ απελευθερωτικές. Μου έδωσαν έναν άλλο τρόπο να βλέπω τα πράγματα, γιατί εκείνη την ώρα δεν έχω εγώ σημασία, πώς εγώ θα είμαι, πώς εγώ θα παίξω. Σημασία έχει η ιστορία που λέμε, και που τελικά την λέμε όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Τι προσφέρει το θέατρο ως βασική μορφή τέχνης στον ηθοποιό και τι στους θεατές; Γιατί θέατρο χωρίς κοινό δεν υφίσταται
Είναι νομίζω ό,τι πιο κοντινό έχουμε στην έννοια της ‘κοινότητας’. Είμαστε τόσο μόνοι στις ζωές μας, έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ από το συλλογικό μας, από την γειτονιά, από αυτό το ‘μαζί’, από το κοινό μας βίωμα, την κοινή μας ιστορία, το κοινό μας μέλλον. Δεν είμαστε πλέον συντονισμένοι στην κοινή συχνότητα που μας θυμίζει ότι δεν είμαστε όσο διαφορετικοί νομίζουμε πως είμαστε. Στο θέατρο, ακόμα και όταν πηγαίνω ως θεατής, νιώθω κάτι πέρα από μένα. Και χωρίς να το θέλω, πάλι γυρίζω στην ιστορία που λέμε. Ότι στο θέατρο πηγαίνουμε για να ακούσουμε ιστορίες που ενώ τις ξέρουμε, κάνουμε ότι τις έχουμε ξεχάσει. Σαν την ζωή μας που ενώ είναι κοινή ζωή, εμείς νομίζουμε ότι αυτό που ζούμε το ζούμε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Δεν είμαστε όσο σημαντικοί νομίζουμε, τα πράγματα δεν είναι όσο σοβαρά φαίνονται και στο τέλος è solo un trucco που θα έλεγε και ο Jep Gambardella από το La grande bellezza.
Η φράση που μου είπαν είχε τόσες ερμηνείες μέσα μου που μου μίλησε σχεδόν όπως η ποίηση
Ποιο είναι το μεγαλύτερο παράσημο για έναν ηθοποιό; Είναι το χειροκρότημα αρκετό;
Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αρκετό και πώς ορίζει καθένας το παράσημο του. Εγώ κρατάω μέχρι στιγμής αυτό που μου είχαν πει δύο πολύ καλοί οικογενειακοί μας φίλοι που είχαν έρθει να με δουν σε παράσταση από την Θεσσαλονίκη. Τους βρήκα έξω από το θέατρο και ήταν και οι δύο δακρυσμένοι. Μου είπαν: «έλαμπες από ευτυχία εκεί πάνω, μας συγκίνησες τόσο πολύ». Και δεν είχε σημασία τι ακριβώς έγινε, γιατί εκείνη την στιγμή μπορούσαν να συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα, μπορεί να συγκινήθηκαν επειδή με ξέρουν από μωρό, επειδή όντως τους άγγιξε αυτό που έκανα, ή απλά επειδή είδαν την ευτυχία μου. Η φράση είχε τόσες ερμηνείες μέσα μου που μου μίλησε σχεδόν όπως η ποίηση. Γιατί μου λέγανε την αλήθεια τους, που αυτομάτως έγινε και δική μου και συνδεθήκαμε σε κάτι πέρα από μας. Και αυτό είναι ένα υπέροχο παράσημο.
Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν απολαμβάνουμε τη Θεόβη Στύλλου στην επιτυχημένη σειρά του Alpha «Διάφανη Αγάπη»
Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης στο gossip-tv: «Η Τέχνη αποτελεί ένα καταφύγιο παρηγοριάς για τον άνθρωπο»
Ηρώ Μουκίου στο gossip-tv: «Το θέατρο είναι από τη φύση του ένα μέσο αντίστασης στο κουτόχορτο»
Τάσος Ιορδανίδης στο gossip-tv: «Μία "θεατρική" χαρά ισούται με 1000 "θεατρικές" λύπες»
Κάρμεν Ρουγγέρη στο gossip-tv: Δίνω στα τυφλά παιδάκια να πιάσουν όλα τα αντικείμενα της παράστασης
.jpg)
