Ο Γιάννης Σμαραγδής κατακεραυνώνει τους επικριτές της ταινίας του: «Τους λυπάμαι»

«Θα σας μεταφέρω τα λόγια της Μαρίνας Καλογήρου, που υποδύεται στην ταινία την Ελένη Καζαντζάκη και έζησε τη στιγμή: “Το κοινό δεν σταματούσε να χειροκροτεί. Υπάρχει κάτι που άγγιξε πολύ βαθιά αυτούς τους ανθρώπους από όλο τον κόσμο’’», λέει ο σκηνοθέτης στη Realnews. Αλλά και ο φιλότεχνος δήμαρχος Αλίμου, Ανδρέας Κονδύλης, ο οποίος παραβρέθηκε στην προβολή, δήλωσε: «Αυτό που ζήσαμε δεν ήταν απλή ψυχαγωγία, θύμιζε περισσότερο μυσταγωγία και γιορτή. Και μας έδωσε ανεξήγητη χαρά και δύναμη που δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα με λέξεις. Είναι κάτι σαν αυτό που αισθανόμαστε το βράδυ μετά την Ανάσταση, όταν περπατάμε από την εκκλησία για το σπίτι. Εγώ τι να προσθέσω;».

Δεδομένου πως ο Νίκος Καζαντζάκης είχε εργαστεί για ένα διάστημα στην UNESCO στο Παρίσι ως λογοτεχνικός σύμβουλος, με αποστολή την προώθηση μεταφράσεων παγκόσμιων κλασικών λογοτεχνικών έργων προς γεφύρωση των πολιτισμών στην Ανατολή και στη Δύση, τα συναισθήματα του Γιάννη Σμαραγδή ήταν πολύ έντονα. «Αισθανόσουν πως η αύρα του ήταν παρούσα. Εμοιαζε σαν να έβαλε το χεράκι του, την ευλογία του, ο συγγραφέας από τον υπερουράνιο τόπο που βρίσκεται, για να αγγίξει η ταινία τις ψυχές των θεατών που παραβρέθηκαν. Αλλιώς πώς εξηγείται αυτή η μυσταγωγική σιγή καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής και στο τέλος όλοι να χειροκροτούν βαθιά συγκινημένοι;».

Αναφερόμενος στα αρνητικά σχόλια που γράφτηκαν για την ταινία «Καζαντζάκης» από τους κριτικούς κινηματογράφου, ο Γιάννης Σμαραγδής, αντιτάσσοντας τη μεγάλη επιτυχία της ταινίας στο εξωτερικό (απέσπασε τέσσερα βραβεία σε ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της Αμερικής, στο Φεστιβάλ του Χιούστον), αναφέρει: «Αυτό δεν είναι μια επιβεβαίωση πως μια ταινία αγάπης έχει πάντα λόγο να υπάρχει; Και ότι το μέσα σώμα της δεν λερώνεται από κανέναν; Πολύ, δε, περισσότερο από τους τζάμπα μάγκες. Γιατί τα αγαθά έργα είναι αυτοπροστατευόμενα κι αυτοί δεν το ξέρουν. Τι να πω γι’ αυτούς που έγραψαν αυτές τις κατευθυνόμενες ασχήμιες, τις συκοφαντίες θα έλεγα, ευθυγραμμισμένες δυστυχώς με τις επιταγές της διπρόσωπης φατρίας του ελληνικού κινηματογράφου, που λυσσωδώς πολέμησε την ταινία, στήνοντας δόκανα-οι αθεόφοβοιγια να μη γυριστεί καν; Εχω κρατήσει ημερολόγιο για όλα αυτά. Ειλικρινά τους λυπάμαι, κυρίως γιατί δεν αφέθηκαν να συνομιλήσουν με την αθωότητα της ταινίας -όπως οι κανονικοί άνθρωποι που την αγάπησανκαι επιπλέον τους λυπάμαι για το κακό που έπραξαν, όπως ορίζεται από νόμους συμπαντικούς και όχι ανθρώπινους. Το κακό θα επιστρέψει στους ίδιους και μάλιστα με τόκο! Είναι δικαίωση τόσο για τους 300.000 θεατές που είδαν τον χειμώνα την ταινία, όσο και για τους συντελεστές, τους χρηματοδότες και τους χορηγούς της ταινίας που λοιδορήθηκαν γιατί βοήθησαν στο να πραγματοποιηθεί».

Στην ερώτηση τι πιστεύει ότι θα έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης αν έβλεπε την ταινία, ο Γιάννης Σμαραγδής απάντησε συγκινημένος: «Δεν ξέρω τι θα μου έλεγε ο συμπατριώτης μου συγγραφέας, ξέρω όμως τι έγραψε δημόσια ο στενότερος άνθρωπος του Καζαντζάκη στονπλανήτη, που είναι η Νίκη Σταύρου, πνευματική δικαιούχος των έργων του συγγραφέα και διευθύντρια των εκδόσεων Καζαντζάκη. “Αυτή η ταινία, σε όποιον την παρακολουθήσει με καθαρή ματιά, θα του μιλήσει για φως και αγάπη. Ο Γιάννης Σμαραγδής ανακάλυψε την είσοδο του Λαβύρινθου στην καρδιά του Νίκου Καζαντζάκη και φώτισε την ιστορία αγάπης που στήριζε το «σαρανταπληγιασμένο σώμα του» στον δύσβατο ανήφορο της ζωής του. Ο Νίκος Καζαντζάκης είπε: Μια από τις πιο μεγάλες χαρές που μπορεί ν’ αξιωθεί ο άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι να ’ναι άνοιξη, να φυσάει αλαφρό αγεράκι και ν’ αρμενίζεις στο Αιγαίο· δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ πώς γίνεται να ’ναι αλλιώς ο Παράδεισος. Τι ’ναι ο κόρφος του Παράδεισου μπροστά στην ελληνική τούτη, καμωμένη από νερό, πέτρα και δροσερό μελτέμι αιωνιότητα; Αυτό τον παράδεισο μετέφερε, στην απόλυτη φωτεινότητά του, ο Γιάννης Σμαραγδής με αυτή την ταινία”».

Παράλληλα, ο σκηνοθέτης, σύμφωνα με τη Realnews, αποκαλύπτει τα επόμενα κινηματογραφικά του σχέδια. «Ετοιμάζω μια ταινία για τον Καποδίστρια, τον μεγαλύτερο Ελληνα πολιτικό, που, αν δεν τον είχαν σκοτώσει ελληνικά χέρια και μάλιστα κατ’ εντολήν, η χώρα μας δεν θα έφτανε ποτέ στην κατάσταση που είναι σήμερα. Σκέφτομαι πως, “μπαίνοντας στα παπούτσια” του Καζαντζάκη, έζησα στην Ελλάδα μέρος της άγριας απαξίωσης του ίδιου του Καζαντζάκη, τώρα που θα “φορέσω” τα υποδήματα του Καποδίστρια τι θα πρέπει άραγε να περιμένω να μου συμβεί;», καταλήγει.