Ο Στάθης Λιβαθινός μιλάει για τον αξέχαστο θείο του Μάνο Κατράκη!

Μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια, ο γνωστός σκηνοθέτης αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται...

Θα ήθελα να μάθω κάποια πράγματα απολύτως αναγκαία για τα παιδικά σου χρόνια, για την καταγωγή σου…

Μεγάλωσα σε µια εύπορη οικογένεια. ∆εν µεγάλωσα σε οικογένεια που θα µου στερούσε κάτι. Τα παιδικά µου χρόνια πήγα στη Λεόντειο και είναι χρόνια που τα θυµάµαι µε µοναδική καθαρότητα και αγάπη, γιατί ήταν ευτυχισµένα χρόνια. Είχα την τύχη να είµαι µοναχοπαίδι. Οι γονείς µου ήταν άνθρωποι επί της ουσίας γενναιόδωροι. ∆εν εννοώ µόνο υλικά, αλλά και ψυχικά. Κατ’ αρχήν, ο πατέρας µου ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Ηταν ο τελευταίος επιζών της γενιάς της «Μεγάλης Βρετανίας», όπου αφιέρωσε τα καλύτερά του χρόνια, και έτσι πρόλαβε να µε «ποτίσει» µε παραµύθια γύρω από το τι ήταν η Μεγάλη Βρετανία τότε, ποιοι την επισκέπτονταν και τι είδους κουζίνα υπήρχε. Ενα µέρος αυτής της κουζίνας προσπάθησε να τη µεταφέρει -και µπορώ να πω πολλές φορές µε επιτυχίακαι µέσα στο σπίτι µας. Ο πατέρας µου ήταν ένας άνθρωπος γεµάτος µουσική. Αγαπητός, κεφάτος, δοτικός και αριστοκράτης. Οι γονείς µου είχαν µια πολύ µεγάλη αγάπη στην τέχνη και στην καλή µουσική. Η µητέρα µου ήταν ανιψιά του Μάνου Κατράκη, καταγόταν από θεατρική οικογένεια, µε την έννοια ότι ο άνθρωπος αυτός σηµάδεψε όλο τον στενό και τον ευρύτερο κύκλο των συγγενών µας. Ηταν ένα είδος καµπής της οικογένειας. Ο Μάνος ήταν αδελφός της γιαγιάκας µου της Αθηνάς, εξ ου και η µικρότερη κόρη µου σήµερα λέγεται Αθηνά. Η βιογραφία του ήταν έτσι λίγο ιδιαίτερη. Μακρονήσια, εξορίες, όλα αυτά, όλη αυτή η περιπέτεια πέρασε µε έναν τρόπο και στο DNA όλης της οικογένειας. ∆εν θα ξεχάσω τη µάνα µου να λέει πως «βάζαµε τον Μάνο στην µπανιέρα για να τον ξεψειρίσουµε». Τον έβαζαν όλες µαζί και τον ξεψείριζαν. Ο Μάνος ήταν ένα λατρευτό πρόσωπο στην οικογένεια.

Χωρίς κριτική;

Χωρίς. Ο Μάνος ήταν υπεράνω κριτικής. Πρώτα αγιοποιήθηκε µέσα στην οικογένεια και µετά αγιοποιήθηκε -και δίκαιακαι στην ελληνική κοινωνία. Γιατί; Γιατί ο Μάνος πραγµατοποιούσε αυτό που λέει ένας πολύ αγαπηµένος µου φιλόσοφος: «Ηταν και Βούδας και Ζορµπάς». ∆ηλαδή ήταν δύο εντελώς αντίθετα, αλλά και ταυτόχρονα όµοια πράγµατα.

Πηγή: Realnews