Η αποκάλυψη του Γιώργου Παπαστεφάνου: «Κάπνιζα 4 πακέτα την ημέρα για να μπασάρει η φωνή μου»

Μιλώντας για τον χαρακτήρα του, ο Γιώργος Παπαστεφάνου τόνισε: «Είμαι εργασιομανής από τη φύση μου. Θέλω αυτό που υπογράφω να είναι πιο κοντά στο τέλειο. Αυτό σημαίνει συνεχές ψάξιμο, συνεχή αγωνία, συνεχή αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα. Είχε πολλές απογοητεύσεις και δυσκολίες γιατί η τηλεόραση δεν ήταν το ζητούμενο που είναι σήμερα. Τη φοβόντουσαν ή δεν την εμπιστεύονταν. Πολλές φορές η τηλεόραση ξέφευγε και εγώ προσπαθούσα να μην ξεφεύγω. Ξέφευγε και από την αισθητική πλευρά και από το μέτρο. Για μένα το μέτρο ήταν το πιο σημαντικό. Αυτή την αίσθηση την είχα κληρονομήσει από τους γονείς μου. Να καταλαβαίνεις το σημείο που κινδυνεύεις να γίνεις γελοίος. Όταν σου λένε “μπράβο” και μετά σου πετάνε το όνομα κάποιου άλλου, ξεφουσκώνεις. Καταλαβαίνεις πόσο μάταιο και αστείο είναι το να αισθάνεσαι σημαντικός».

Ο ίδιος συνέχισε μιλώντας για την οικογένειά του και τις επιλογές του: «Η θρησκευτική υπερβολή δεν υπήρχε στην οικογένεια. Και εκεί υπήρχε μέτρο! Το εργοστάσιο ήταν ένας μικρός εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων γιατί έπρεπε να διαδεχθώ τον πατέρα μου στη δουλειά του. Ήταν και ο αδερφός του και ένας ακόμη κύριος στην επιχείρηση. Για να μπαίνω στο κλίμα, ο πατέρας μου με πήγαινε 8 χρονών στο εργοστάσιο για να μαθαίνω πώς λειτουργεί. Εγώ ήμουν ένα ξεμυαλισμένο παιδί που τραγουδούσε και γελούσε. Ξεμυάλιζε τις εργάτριες και ο πατέρας μου με απέλυσε! Δεν με ενδιέφεραν τα χρήματα. Τα μαθηματικά και η χημεία ήταν ένας κακός δαίμονας. Στην 7η Γυμνασίου έκανα το “έγκλημα” να πάω στο πρακτικό και κόντευα να χάσω τον χρόνο. Δεν τον έχασα αλλά άλλαξα τμήμα, πήγα στο κλασσικό από το πρακτικό. Δεν είχα τέτοιες φιλοδοξίες. Το μυαλό μου ήταν στα καλλιτεχνικά. Το “λαχείο” μου ήταν η Φραγκίσκη Ζαχαροπούλου Καρόρη, που έκανε μια σπουδαία εκπομπή. Ήταν αυτή που δημιούργησε το δεύτερο πρόγραμμα. Το κρατικό ραδιόφωνο απαγόρευε τα λαϊκά τραγούδια».

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω είπε: «Στα 19 έκανα την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή δίπλα στην Φραγκίσκη. Όταν μίλησε για μένα στο ραδιόφωνο για να με πάρουν, υπέγραψα ένα χαρτί που για 2 μήνες θα μου έκαναν εκπαίδευση αμισθί. Με έβαλαν να κάνω μια δύσκολη εκπομπή και την επόμενη κατάλαβα τι σημαίνει επιτυχία. Η εκπομπή αυτή έκανε πολλή αίσθηση. Είχα πάει σε ένα δισκάδικο στην Ομόνοια και μπήκε ένας ακροατής και λέει “Άκουσα μια καταπληκτική εκπομπή που τελείωσε με έναν δίσκο της Μερκούρη”».

Και κατέληξε λέγοντας: «Του λέω “εγώ την έκανα την εκπομπή”. Όταν πήγα στη Ραδιοφωνία μου είπαν “Άκουσα την εκπομπή σου. Έχεις γνώσεις, γούστο, φαντασία και μνήμη. Αυτά που χρειάζεται ένας καλός παραγωγός, σε προσλαμβάνω αμέσως”. Όλα έγιναν με το ντουμπλάρισμα της πρωταγωνίστριας που αρρώστησε. Το 1962 με φώναξαν στο μουσικό τμήμα και μου λέει ''ο Βεϊνόγλου που κάνει την εκπομπή δεν μπορεί να έρθει, κατέβα εσύ να την εκφωνήσεις''. Επειδή έλειψε κι άλλη φορά, η εκπομπή μου έμεινε και έτσι άρχισα να μιλάω κανονικά στο ραδιόφωνο. Δεν υπήρχε καμία ματαιοδοξία. Κάπνιζα 4 πακέτα την ημέρα για να μπασάρει η φωνή μου γιατί δεν την εμπιστευόμουν καθόλου».